Quo Vadis

Vinić da Lihiji: «Niavolnik Flahon, praz jakoha pasyłaju tabie heny list, josć chryscijaninam, jon budzie adnym z tych, što atrymajuć volnasć z tvajich ruk, sarissima. Heta stary słuha našaha domu, dyk mahu pisać praz jaho z cełym davieram smieła, list nie patrapić u inšyja ruki, aprača tvajich. Pišu z Łaŭrentuma, dzie z pryčyny haračyni papasvajemsia. Aton mieŭ tut pryhožuju viłłu, jakuju ŭ svajim časie padaravaŭ Papieji, a jana, pamima razvitannia z im, nie pasaromiełasia zatrymać kaštoŭny padarunak… Jak padumaju pra hetych žančyn, jakija mianie akružajuć, dy ab tabie, zdajecca mnie, što z kamienniaŭ Deŭkalijona musili paŭstać roznyja, nie padobnyja da siabie, hatunki ludziej, a ty naležyš da taho, jaki zradziŭsia z kryštalu. Padziŭlaju ciabie j lublu ŭsioj dušoju, i chočacca havaryć tolki ab tabie, a tut tre zmušać siabie pisać tabie ab darozie, ab sabie dy ab navinach pry dvary. Cezar hasciŭ u Papieji, jakaja ŭpotajki pryrychtavała słaŭnuju pačostku. Niašmat, praŭda, aŭhustyjanaŭ było zaprošanych, ale i Piatronija i mianie zaprasiła. Pasla prandyjuma płavali my załatymi łodkami pa mory, jakoje było tak spakojnaje, spała, dy tak błakitnaje, jak tvaje vočańki, o boskaja! Viesłavali my sami, bo heta padabałasia aŭhuscie, što jaje, bač, viazuć kansularnyja mužy abo ichnija syny. Cezar, stojačy pry rulu ŭ purpurovaj tozie, piajaŭ himn na słavu mora, ułožany papiaredniaje nočy z muzykaj Dyjadora. Na susiednich łodkach padpiavali indyjskija niavolniki, umiejučyja jhrać na marskich slizianicach, a navakoł pakazvałasia šmat delfinaŭ, maŭlaŭ vyvablenyja muzykaj z marskoje hłybini. A ja viedaješ što rabiŭ? Dumaŭ i tužyŭ ab tabie, chaciełasia zabrać henaje mora, i henuju pahodu, i henuju muzyku dy ŭsio addać tabie. Ci chočaš, kab my kaliś pasialilisia nad moram, aŭhusta maja, zdaloku ad Rymu? Maju na Sicyliji majomasć, dzie josć mihdalovy les, što cvicie viasnoju ružovym cvietam, a dachodzić tak blizka da mora, što halinki całujuć vadu. Tam kachacimu ciabie i słavicimu tuju navuku, što Pavał mianie navučyć, bo viedaju ŭžo toje, što jana nie pracivicca kachanniu j ščasciu. Ci chočaš?.. A pakul pačuju ad ciabie adkaz, pišu dalej ab zdarenniach na łodcy. Adpłyli my daloka ad bierahu i ŭhledzieli viatruhu ŭdalečyni pierad saboju, paŭstała sprečka: ci to zvyčajnaja rybackaja čajka, ci vialiki marapłaŭ z Ostyi? Ja raspaznaŭ jaho pieršy, tady aŭhusta kaža, što ad majich vačej ničoha nie schavajecca, i, spusciŭšy nahła na tvar zasłonu, spytała, ci nat hetak by ja j jaje raspaznaŭ? Piatroni zaraz padchapiŭ, što za chmaraj nat i sonca dahledzieć nielha, a jana, byccam smiejučysia, havaryła, što tak chutkaje voka adno tolki kachannie mahło b chiba aslapić, i, zhadvajučy roznych aŭhustyjanak, pačała pytać, razdumoŭvajučy, u jakoj ja kachajusia. Ja adkazvaŭ spakojna, ale ŭ kancy vymaviła j tvajo imia. Havoračy ab tabie, adkryła znoŭ tvar i pačała hladzieć na mianie lutymi pytajučymi vačyma. Ale ŭ toj ža chvilinie Piatroni, dziakuj jamu, kałychnuŭ łodku i hetym adviarnuŭ ahulnuju ŭvahu ad mianie, bo kali b ja pačuŭ byŭ ab tabie nieprychilnaje słova abo kpiny, dyk nie ŭmieŭ by schavać hnievu i musiŭ by zmahacca z achvotaj razbiccia hałavy henaj piarevaratni… Chiba ž pamiataješ, što ja tabie napiaredadni vyjezdu raskazvaŭ u Linusa ab zdarenni na sažałcy Ahrypy? Piatroni pierascierahaje mianie, kab nie dražniŭ samalubstva aŭhusty… Ale Piatroni ŭžo nie razumieje mianie i nie viedaje, što pa-za taboju niama dla mianie ni raskošy, ni kachannia, dy što da Papieji čuju tolki abrydu j pahardu. Ty zanadta ŭžo zmianiła dušu maju i tak daloka, što da daŭniejšaha žyccia viarnucca b ja ŭžo nie moh. Ale nie bojsia tut jakojeniebudź niebiaspieki. Papieja nie kachaje mianie, bo jana nikoha kachać nie zdoleje, jejnyja pochaci płyvuć tolki z pomsty na cezara, jaki znachodzicca jašče pad jejnym upłyvam i jaki mo nat jaje šče j lubić, ale ŭžo nie ščadzić jaje dy nie chavaje pierad joju svaje biessaromnasci j hrachavodnictva. Skažu tabie jašče inšuju reč, jakaja ciabie pavinna supakojić: Piotr skazaŭ mnie pierad vyjezdam, kab nie bajaŭsia cezara, bo vołas mnie nie spadzie z hałavy, i ja vieru jamu. Niejki hołas havoryć mnie, što kožnaje jahonaje słova musicimie zbycca, a kali jon pabahasłaviŭ našaje kachannie, ani cezar, ani ŭsie siły Hadesu, ani samo nat Praznačennie nie zdalejuć ad mianie ciabie, Lihijka, adabrać! Jak padumaju pra heta, čujusia ščaslivym, jak Nieba, jakoje adno tolki viečna ščaslivaje j spakojnaje. Ale, mabyć, ciabie, chryscijanku, zakranaje toje, što havaru pra Nieba i Praznačennie? Kali tak, dyk vybačaj, bo hrašu niechacia. Chrost jašče nie abmyŭ mianie, ale serca majo ŭžo hatovaje, moŭ čara, jakuju Pavał z Tarsu zara napoŭnić sałodkaju vašaju navukaju, tym sałodšaj, bo tvajoju. Ty, bahińka, paličy mnie za zasłuhu choć toje, što ja vyliŭ z taje čary ŭsio, što jaje dahetul napaŭniała, dy što nie žachajusia, ale vyciahaju jaje, jak sprahnieny čałaviek, stajučy la čystaje krynicy. Budź łaskava! U Ancyjumie dniami j načami słuchacimu Paŭła, jaki siarod majich ludziej u pieršym užo dniu padarožža zdabyŭ taki ŭpłyŭ, što toŭpiacca la jaho biespierapynna, bačačy ŭ im nie tolki taŭmaturha, ale j nadpryrodnuju amal postać. Učora vidnieła radasć na jahonym tvary, a jak ja spytaŭ jaho, što parablaje, adkazaŭ: «Sieju». Piatroni viedaje, što jon znachodzicca miž majimi ludźmi, i choča jaho bačyć, taksama i Seneka, jaki čuŭ pra jaho ad Hałlona. Ale voś i zorki blednuć, a ranni «lucyfar» sviecić štoraz macniej. Niezabaŭna zaranka zaružavić mora — i ŭsio navokał spić, ja tolki dumaju ab tabie i kachaju ciabie. Pryvitannie tabie, maja zarnica, sponsa mea!»[57]