Powiem wam, jak zginął

l. Jako pierwszy krok napisała list na maszynie Sary, podczas jej nieobecności. List ten miał zwrócić uwagę policji na życie mieszkańców Sunshine Manor. Udało się to. Po paru dniach wiedziałeś już, że Sara Drummond i Harold Sparrow znają się lepiej, niż powinni. To było bardzo ważne dla Lucy, bo przecież mógłby zajść taki przypadek, że policja nie dowiedziałaby się o tym, a ona sama nie mogłaby nic powiedzieć policji, bo przecież musiała udawać, że nie ma pojęcia o romansie Sary i jej męża. Wówczas cały plan byłby na nic, bo policja nie wiedziałaby, że Sara jest niewierną żoną, że ma kogoś innego, że może chcieć się pozbyć Iana i jej, biednej Lucy, na którą rzuci poszlaki w formie łańcuszka, rękawiczek i noża. Poza tym maszyna wskazywałaby w efekcie na Sarę. Czy zauważyłeś, że podczas śledztwa Lucy powiedziała o malutkim remingtonie Sary? To było bardzo zręczne. Wiedziała na pewno, że inspektor Scotland Yardu Parker ma ten list w kieszeni i ma zrobioną ekspertyzę maszyny. Teraz chciała powiedzieć, że ta maszyna jest na górze, że to maszyna Sary. Ona sama, komunikując o tym, w pewien sposób zwalniała się od autorstwa listu, bo przecież nikt nie przypuściłby, że jest tak głupia, aby napisawszy list pomagać w odkryciu maszyny.

2. Drugim jej krokiem była ta udana kontuzja na korcie. Kontuzja potrzebna dla paru celów. I tu należy ją podziwiać: celem tym nie było zdobycie alibi. Przeciwnie. Schodząc na przesłuchanie ze zdrową ręką, Lucy ściąga jak gdyby na siebie podejrzenie wiedząc, że wobec absurdu podrzuconego łańcuszka i ten argument będzie na jej korzyść. Kontuzja była jej potrzebna do pożyczenia maszyny od Sary, pożyczenia papieru ode mnie, a nade wszystko po to, aby Ian Drummond usiadł i napisał list dla niej. Zeszła przecież do niego pod jakimś pretekstem. Pretekstem tym był oczywiście list. Drummond, siedząc na dole, nie mógł wiedzieć, że przed chwilą pożyczyła na górze maszynę. Lucy weszła. Drummond nie pracował już. Poprosiła go, żeby nakreślił jej kilka słów na kartce, Ian odsunął pudełko, wziął kartkę i zaczął pisać... „Szanowny panie profe...” To mnie od razu uderzyło, tak jak i ciebie, dlaczego Ian zaczął pisać pośród haczyków? Mógł to zrobić tylko na prośbę mordercy. Ale parę osób mogło go poprosić o taki list. Tylko nie Sara Drummond, jego żona, jak mi się wydaje. Kiedy na drugi dzień usłyszałem Jonesa, mówiącego, że Lucy dzwoniła do profesora w Londynie, zrozumiałem. Człowiek w takiej sytuacji jak Lucy myśli o drobiazgach w sposób uproszczony. Zresztą nie mogła prosić Iana, żeby napisał jej list do przyjaciółki. Zeszła i powiedziała, że ma parę słów do skreślenia do swojego szefa, a nie chce, żeby Sparrow o nich wiedział, na przykład. Nigdy się już nie dowiemy, co powiedziała.

— Dlaczego? — zapytał Parker.