Мінскі напрамак. Том І

На ўзлеску, прысеўшы на росную траву, спыніліся.

— Не прышлося, добры, паспаць,— сказала са спачуваннем Ніна.

— А мы, можна сказаць, i не спім ніколі. Толькі так, дрэмлем.

— Калі i свабодны, спакою няма?

— Цяпер такі час настаў, што ўсё трывожышся, прыслухоўваешся...

— Часта ўночы ходзіш?..

— Часта... — Ён ускінуў галавой. — Што праўда, то праўда, можна сказаць, не спім. Затое i фрыцам не даем спаць!..

Ніна толькі цяпер убачыла яго добра: хлапцу было не больш чатырнаццаці гадоў. Ён быў хударлявы, змардаваны, з упалымі вузкімі грудзьмі, вузенькія чорныя вочы глядзелі спакойна i не па гадах сур’ёзна. Калені залатаных штаноў i локці былі залеплены граззю. Стомлена сутулячыся, ён выціраў гразь жмутком травы.

— Не пускаюць мяне да вас. Кажуць, тут патрэбны людзі. А то б я ўжо даўно махнуў бы ў лес...

Ён пасядзеў з паўгадзіны, ледзь было не задрамаў, але схамянуўся — з намаганнем падняўся i падаў руку.

— Скажыце, — ён задумаўся: што ж папрасіць сказаць? — ну, значыцца, што мы не спім... не сядзім так сабе!

Ён знік, растаў у ранішнім прыцемку.

Ніна засталася ў ельнічку, каб пачакаць, пакуль уднее.

Справа ад мясціны, дзе быў Мінск, што хаваўся цяпер за ўзгоркамі, спакваля святлела, ружавела неба. У вышыні, што была яшчэ цьмяна-шэрай, раптам зачырванелі весела лёгкія нерухомыя воблакі.

Займалася зара.

Раздзел VI

1...

Партызаны хутка збіраліся ў дарогу. Бралі толькі зброю i прыпасы для падрыву — толавыя шашкі, шарыкі, шнуры, дэтанатары. Камандзіры сачылі за тым, каб не бралі нічога лішняга: камбрыг папярэдзіў, што ісці прыдзецца хутка, бо трэба дасягнуць патрэбны раён у адзін пераход.

Участак чыгункі, дзе брыгада Ермакова павінна была даваць «канцэрт», знаходзіўся даволі далёка ад партызанскага лагера. Трэба было прайсці больш за шэсцьдзесят кіламетраў.

Мясціны, куды выпраўляліся ермакоўцы, кішэлі гітлераўцамі i паліцаямі. Як паведаміла разведка, якую выслаў Ермакоў загадзя, у вёсках навокал былі гарнізоны, пры чыгунцы амаль скрозь стаялі дзоты, цягнулася калючая агарожа, a ў пасёлку, кіламетраў праз восем, размяшчалася пабітая на фронце артылерыйская часць з шасцю гарматамі.

Апошняя акалічнасць, трэба сказаць, вельмі зацікавіла Ермакова. Ён, пачуўшы пра гарматы, загарэўся: ударыць знянацку, ушчэнт распатроніць i захапіць артылерыю! Ермакова так апанавала гэта спакуса, што ён намерыўся ўжо мацнейшую групу паслаць граміць гарнізон, выдзеліўшы для «працы на дарозе» адзін атрад i некалькі рот. Ермакоў ужо адчуваў славу, якая загрыміць, калі ён разаб'е гарнізон.

Але Туравец, якому Ермакоў сказаў свае думкі, адразу запярэчыў:

— Нашто табе здалося гэта, Коля? Слава? Шум?.. — Ён усміхнуўся. — «Сочтёмся славою, — вець мы свои», як казаў паэт...

Гэты мяккі, жартаўлівы тон пакарыў ганарлівага камбрыга, — Туравец знарок падступаў так, ведаючы, што лагодную размову Ермакоў любіць i, хоць i лічыць яго, Тураўца, хітруном, хутчэй паддасца там, дзе б з-за гонару ўпарціўся б пры іншым тоне гаворкі.

Ермакоў адступіўся ад свайго намеру. Ён, хоць i быў упарты i самалюбівы, умеў, аднак, падначаліць свае жаданні развагам.

— Вось за гэта ты малайчына, Коля.

Дамовіліся выконваць асноўную задачу, а супроць гарнізона вырашылі выставіць толькі заслон, каб прыкрыць сябе з гэтага боку.

Выправіліся перад вечарам. Байцы i камандзіры, прызвычаеныя да доўгіх паходаў, ішлі хутка. Нягледзячы на тое, што давялося несці на плячах тол i боепрыпасы, адстаючых не было.

Туравец ішоў з атрадам імя Кутузава. Ступаючы поруч з партызанамі, ён слухаў павольную гаворку. Туравец любіў гэтыя бясконцыя дарожныя размовы. Чаго толькі ні пачуеш тут — i ўспамін, i клопат, i вясёлую гісторыю, i казку, а нярэдка i чыю-небудзь запаветную думу.

Вось адзін пажылы расказвае, як яго, калі ён яшчэ хлопцам касіў сена, укусіла гадзюка, i што ён, напэўна, памёр бы, каб не бабуля — знахарка.

— Дала яна мне нейкае зелле, густое i горкае-горкае — такое, што я, як выпіў яго, спаў цэлых паўтара сутак, нібы мёртвы. I з таго часу, паверыш, пайшоў я на папраўку. Пухліна спала, палягчэла мне адразу...

Паслухаўшы гэтую гісторыю, парадаваўшыся за апавядальніка, паспачуваўшы яму, Туравец апынуўся каля двух хлопцаў — з кулямётам, якія разважалі пра аперацыю. Адзін з ix быў настроен вельмі ваяўніча, праз меру ваяўніча.

— Ну, усё-ткі бой ёсць бой. Усё можа быць... — умяшаўся ў гаворку Туравец. Ён памаўчаў. — Вось аднойчы ішоў хлопец полем. Раніцай справа была. Хораша — сонца, лён цвіце, a ў тым лёне дзяўчына такая красуня, што ад яе ўсё здаецца яшчэ прыгажэйшым... Ну хлопец i растаў, i кажа: які дзень харошы, які лён, а якая слаўная дзяўчына! Ах, ах!..

Хлопцы слухалі зацікаўлена, чакаючы, што ж будзе далей. Туравец не спяшаўся.

— Так. А тут гэтую гаворку i пачуў стары — ішоў насустрач. Стаў ён ды i кажа: хвалі, хлопча, лён восенню, дзень к вечару, ну a дзяўчыну — замужам.

— Лоўка! — засмяяўся адзін з хлопцаў. — Дзень к вечару, a дзяўчыну замужам!..

— Што такое расказалі, таварыш камісар? — пачуўся цікаўны голас збоку. У брыгадзе ведалі, што Туравец майстар на смешныя гісторыі.