Мінскі напрамак. Том І

— У што? У тое, што Туравец можа закахацца? У, ты, дурная. Я, любка, мужчын наскрозь бачу. На што другое розуму ў мяне не хопіць, а тут, будзь пэўна. Ох, i мужчына гэта! Ён толькі такі стрыманы. Ведама, камісар! Тут толькі зірні на каго-небудзь прыхільней, дык вочы, накшталт маіх, адразу заўважаць. А так, ён умее моцна любіць. Яшчэ як моцна!

— Выдумляеш ты, сама не ведаеш што.

— О, я не ведаю? Ты паглядзі, якія вочы ў яго — цыганскія! Ох, у маладосці, відаць, быў зух! Не адну, напэўна, прысушыў.

— Шчаслівая будзе Марыя Андрэеўна, — уздыхнула Ніна. — Рада я за яе!

— I ты будзеш, Нінка, шчаслівая! Чуе мае сэрца, будзеш шчаслівая, — запэўніла яе Валя, пачуўшы ў голасе Ніны нотку суму.

— А я i так шчаслівая, — сказала яна, адчуўшы, што Валя хоча супакоіць яе. — Я шчаслівая... Хіба не шчасце так любіць?

Жанчына, што латала кофтачку, уважліва паглядзела на Ніну i недаверліва ўсміхнулася.

— Няпраўду ты кажаш, Нінка. Ты толькі дым у вочы пускаеш, каб супакоіць сябе. Якое гэта шчасце — сохнуць па чалавеку, які невядома дзе тры гады?

— Не сохнуць, a любіць,— паправіла яе Ніна, хвалюючыся.

— Якая ж гэта любоў?.. — здзівілася чарнявая. — А я вось не люблю нуды. Не ўмею доўга сумаваць. Здаецца, i люблю моцна-моцна, а пройдзе месяд-другі i абавязкова завабіць хто-небудзь новы. Колькі разоў я любіла, а такой любові нешта i не было...

Ніна не адразу знайшла, што адказаць.

— Значыцца... не любіла ты! — прамовіла яна з запалам.— Не любіла... I ўвогуле, —дадала яна, — нічога ты не разумееш у гэтым.

Ніна вышла да студні, памылася i хутка вярнулася ў будан. Шчокі яе пасля ўмывання паружавелі. Яна ўзяла ca століка маленькае люстэрка, на адваротным баку якога быў малюнак — дзеці купаюцца ў рэчцы.

З люстэрка зірнулі на яе шэрыя, стомленыя вочы. У чатырохкутніку былі яшчэ відаць роўны, крыху кipпаты нос, заклапочаны лоб i ўскалмачаныя русявыя валасы. Яна прычасалася. Ніна была прыгожая няяркім, сціплым хараством. Асабліва прываблівыя былі яе вочы — шэрыя, часам блакітныя, як бы засмужаныя; яны пазіралі з нейкай светлай удумлівасцю i сардэчнасцю. Прыгожа акрэсліваліся мяккія, нібы прыпухлыя вусны.

Ніна запыніла позірк на маршчынках, што выразаліся пад вачыма. «Вось, старэць пачынаю...» У галаве прамільгнула: «Аляксей, відаць, таксама пастарэў?»

У будане было тлумна, i яна рашыла, узяўшы з сабою коўдру i жакетку, паспаць дзе-небудзь на двары.

За буданамі трава была вытаптана. Хадзілі i размаўлялі непадалёк партызаны. Ніне захацелася адысці далей, у цішыню, адной схавацца ў сакавітай высокай траве. Яна крыху паблукала між дрэў, шукаючы прынадную мясцінку.

У адным месцы яна натрапіла на Васю, які корпаўся ў невялікай блакітнай скрынцы; ён зірнуў на яе насцярожана i разам з тым вінавата, нібы яго засталі за інтымным заняткам. Аказалася, што ён рамантуе сапсаваную нямецкую рацыю.

— Нашто яна табе?

— Як нашто? Рацыя нашто? — здзівіўся Вася.

— Атрымліваецца што-небудзь?

— Пакуль нічога. Тут штосьці я не магу разгадаць... Але я дайду, ну праўда. Быць не можа.

— Вядома дойдзеш. Ты такі,— падбадзёрыла яго Ніна i пайшла далей.

Нарэшце, каля высокай раскідзістай бярозы яна спынілася. Бяроза была стройная, занізі клейкіх з дробненькімі зубчыкамі лісточкаў ледзь-ледзь трапяталі на тонкіх галінках. Трава пад дрэвам расла густая, дружная i цёмная. Ніна паслала коўдру, згарнула жакетку замест падушкі пад галаву i лягла, падкурчыўшы ногі.

Каля твару назольна віліся камары. Прышлося завязаць хуістку так, каб схаваць амаль увесь твар.

Вакол было ціха, зялёна, прыгожа; сэрда яе невядома чаму поўніла адчуванне незвычайнага шчасця.

Потым галіны ўгары i кавалкі чыстага неба ў прагалінах ціха закалыхаліся, падняліся ўгару i ціха-ціха кудысьці паплылі. I яна таксама паплыла, адчуваючы, як ёй з кожнай хвілінай робіцца ўсё лягчэй...

Калі яна прачнулася, грудзі сціснуў глухі смутак. Ёй снілася Люда. Ніна цяпер не магла ўспомніць, што іменна бачыла, засталося толькі адчуванне чагосьці светлага, нейкай радасці. Яна прачнулася з усмешкай,— у першую хвіліну, яшчэ ў паўсне, няўцямна азірнулася вакол, і, калі стала прыходзіць да явы, усмешка пачала гаснуць. То быў толькі сон!

Ніна ўспомніла слова за словам усю нядаўнюю размову ў будане, i ў сэрда паліўся неадольны жаль да сябе, да Люды... Яна ўткнулася ў траву i бязгучна зарыдала. Плечы яе ўздрыгвалі.

— Нічога, нічога ты не разумееш,— прамовіла яна.

Калі выплакалася, на душы стала лягчэй. Ужо не было жалю, быў спакой. «Вось, дзівачка, расплакалася невядома чаму»,— падумала Ніна, збянтэжаная за тое своё пачуццё.

Яна развязала хустку i легла на спіну.

Неба высілася па-летняму высокае i лагоднае. Сінь яго была не яскравая, а затуманеная, малочная. Недзе ў ім, — здалося, у недасяжнай вышыні, — варушылася сплеценае бярозавае галлё i нязвычна цёмнае, амаль чорнае лісце.

Угары з галіны на галіну жвава пераскоквала маленькая вяртлявая птушка, залівалася вясёлаю песняю: фі-ур-рр-фі-у.

Пра што яна спявала?