Мінскі напрамак. Том І

— У цябе ў раёне хлебазавод, станказавод, тэатр, дванаццаць школ... дзевяць з ix спалены... Падумай, як ты ix аднаўляць будзеш. Скажы, што ты будзеш рабіць, калі заўтра вызваляць Мінск i ты вернешся ў райком? — нечакана паставіў Малінін пытанне рубам.

— Я ўжо думаў пра гэта, —прызнаўся Туравец. — Толькі, можа, абстрактна...

— Наш зварот — не абстракцыя. Яшчэ да таго, як прыдзеш у Мінск, Нічыпар, — ты павінен ведаць, з чаго пачынаць. Абдумай загадзя. Падбяры людзей, якія будуць выконваць твае планы. Між іншым, у Маскве ўжо меркавалі, як будзем араць i сеяць увосень палі, на якіх мы пакуль ваюем, чым дапамагчы Мінску, усёй рэспубліцы. ЦК падрыхтаваў тысячы работнікаў, якія чакаюць толькі сваёй пары, каб з першага ж дня, з першай гадзіны пачаць ладзіць мірнае жыццё.

Туравец з захапленнем слухаў гэтыя словы, якія лепш за ўсё гаварылі пра веру ў заўтрашні дзень.

— Дарэчы... Памазгуй, Нічыпар, як вы дапаможаце Чырвонай Арміі людзьмі. Вайна не канчаецца тут. Падрыхтуй людзей, каб перадаць ix арміі. Трэба даць арміі такіх салдат, каб яны чэсць нашу неслі высока, каб чырванець не прышлося.

— За маіх, Іван Іванавіч, не прыдзецца! Эх, значыць, хутка зноў заводскія сходы... стаханаўцы на бюро расказваюць пра свой вопыт. Станкі грукочуць у цэху... Або — сядзяць барадачы i падлеткі ў сапраўднай лекцыйнай зале i слухаюць якога-небудзь рабочага-летуценніка, які зазірае ў камунізм!

— Нялёгка будзе спачатку, Нічыпар.

— Горка... Балюча. Цяжка. Але я не думаю пра гэта. Галоўнае — вярнуцца!

Яны сталі ўспамінаць гарком, бяссонныя ночы, клопаты таго часу, сустрэчы, падзеі, таварышаў. Усё, што нядаўна здавалася яшчэ недзе наводдаль, цяпер наблізілася, стала хвалююча рэальным, нібы ўжо здзейснілася. Доўгія гады вайны непрыкметна адступілі, прыцьмелі, быццам успамін.

Яны развіталіся па-прыяцельску, не ведаючы, што наступны раз убачацца ўжо ў Мінску.

5...

Ехаць у брыгаду бліжэйшай дарогай было небяспечна, бо немцы, у якіх побач было некалькі моцных гарнізонаў, часта наладжвалі на ёй засады, i камбрыгу i камісару прышлося зрабіць вялікі круг цераз суседнюю партызанскую зону.

Пад'язджалі яны дамоў толькі ўранку.

Усё званчэй, залівісцей звінелі птушыныя галасы. Раса паступова высыхала, i лес напаўняла густая, паркая духмень, у якой мяшаліся пахі травы, сосен, суніц. Шэрсць на сівым Тураўцовым кані замакрэла, закучаравілася ад поту.

— Якое табе дрэва асабліва падабаецца? — перапыніў надакучлівае маўчанне камісар, акідваючы вачыма нізкарослы саснячок, што абступаў дарогу.

— Якое? — адарваўся Ермакоў ад сваіх думак. — Не люблю асіну. Кепска гарыць...

— Кепска гарыць? Эх ты, сухар!.. Я люблю дуб — моцны, дужы. У яго, брат, i пах моцны, востры. Як спірт... Дрэвы, яны як людзі — у кожнага свая натура. Елкі — стройныя, строгія, задуменныя i мала разгаворлівыя. Хвоі — тыя весялейшыя, раскінуць медныя свае галіны ўгары, ахвотна гавораць з ветрам, ківаюць нешта яму. A асіны зусім не любяць маўчаць. I вечна трывожныя, клапатлівыя,— нервовыя, можна сказаць...

Праехаўшы яшчэ, Туравец заўважыў — над ельнічкам справа важка ўздымалася чорная птушка.

— Крумкач!

Туравец працягнуў руку да ардзінарца, узяўшы вінтоўку, весела бліснуў вачыма Ермакову:

— Дазволь, камбрыг?

Не злазячы з каня, прыцэліўся. Ляснуў стрэл.

Груган усё так жа ляцеў, важка ўздымаючыся. Туравец, слухаючы кпіны камбрыга, хутка перазарадзіў вінтоўку i зноў прыцэліўся, птушка ляцела хутчэй. Пасля стрэлу груган секунду ішоў па-ранейшаму, а потым стаў хутка валіцца на бок.

— Ну, бачыў?!

Ермакоў адказаў з насмешачкай, што ў такую хмару любы ўцэліў бы.

— Я i перщы раз уцэліў. Ён жывучы, гад.

Туравец расшпіліў пінжак i каўней белай палатнянай рубашкі, выцер хусцінкай круты лоб.

— Што, прыпаравае? — зірнуў на яго Ермакоў.

Камбрыг, які ў апошні час, пасля блакады, стаў прыкметна таўсцець, сядзеў у сядле, ладна, ледзь сагнуўшыся, злёгку хістаючыся ў такт конскай хадзе.

— Прыпарвае...— Туравец паклаў змакрэлую хусцінку ў кішэню.

Яны зноў ехалі моўчкі.

Ермакову ўспомнілася Валя, i радасны настрой, прынесены сонечнай раніцай i набліжэннем да дому, змяніўся непакоем.

I чаго на яго шляху трапілася гэтая ганарлівая дзяўчынка, i чаго яго гэтак цягне да яе?.. Яго, праўда, увесь час цягнула да жанчын. Быць з імі, адчуваць сябе любімым, заваёўваць ix прыхільнасць, — было яго заўсёдным жаданнем...

I такая ўпартая, скажы. Няма ёй, гэтай дзяўчынцы, ніякай справы да яго, да таго, што ён, усімі паважаны, відны чалавек, камбрыг, пра яе думае. Можа, ён i думае столькі пра яе, калі цвяроза паглядзець, звычайную, нічым не асаблівую, таму, што яна гэтакая — упартая i абыякавая. Ён не ўмее адступацца.

A адступіцца ўсё ж прыдзецца. Слова даў на сходзе, усе гэта чулі, сам казаў — цвёрдае слова. Ну i бог з ёю. I наогул, падалей бы, мусіць, ад ix, — столькі прыкрасці, асабліва цяпер, калі ён, камбрыг, навіду...