Мінскі напрамак. Том І

— Амаль звычайна... Зарабляў на кавалак хлеба: летам пасвіў жывёлу, зімой даглядаў яе, вазіў дровы... Аднойчы на кірмашы купіў ён каня. Конь быў ліхі, натурысты, але прадавалі танна, i Стручок паквапіўся. Скупы быў вельмі, беражлівы. Перадаў ён каня мне, аб'язджаць, прывучаць. Ліхая жывёліна трапілася, недарма танна яе аддалі! «Зверам», дарэчы, звалі, імя — лепшага да яго характару i не знойдзеш! Доўга нікога i блізка не падпускаў. Хадзіў я, хадзіў каля яго, i задобрываў, i строгасцю спрабаваў, — не даецца, дый годзе. Звер i звер, нічога іншага не скажаш. I вось аднойчы наважыўся я сесці на яго. Ледзь толькі ўхапіўся, ён як ірванецца, скочыць, захрапе. Пакруціўся, паскакаў ды i паляцеў па вуліцы, у поле. Я ўпіўся ў грыву, ашчаперыў нагамі бакі яго, ні жывы, ні мёртвы лячу. Вось яна, смяротная мая часіна, думаю!.. У полi ён як крутне раптам, я i паляцеў з усяго разгону. Добра, што ралля была!.. I то, мусіць, з гадзіну праляжаў непрытомны.

Марыя Андрэеўна мякка дакранулася да яго локця. Нібы шкадуючы, нібы супакойваючы.

— Нічога, усё-ткі аджыў! Толькі шрам над левым брывом застаўся...

— Я думала, гэта з вайны...

— З таго дня... Вярнуўся я, кульгаючы, дамоў, — Стручок як накінецца: «Дзе конь? Ты яго не знайшоў? Дык чаго ж ты, воўчае племя, прыперся назад? Ты думаеш, што за цябе будуць хадзіць другія?..» — «Жаласна неяк выходзіць, амаль лірыка»...— падумаў Туравец i стаў гаварыць больш стрымана.— Я, вядома, не пайшоў шукаць. Непаслухмяны, упарты быў страшэнна. Таму, мабыць, i ад «Звера» не адступіўся, пакуль не прывучыў. Яшчэ тры разы ляцеў я з яго потырч, а потым дзікая душа «Звера» ўсё ж памякчэла. Прымірыўся, стаў слухацца... Мяне тады, — усміхнуўся Туравец, — звалі «цыган». Смуглы быў, чорны. Дзеці на вуліцы крычалі ўслед: «Цыган, цыган, вядзі каня на выган»...

— I доўга вы былі ў Стручка гэтага?

— Два гады. Потым кінуў яго i падаўся ў горад. Наняўся за вартаўніка на прыстань... Цікавая пара настала. Недалёка быў фронт, на вуліцах хадзілі вясёлыя, узрушаныя салдаты. Я аднойчы трапіў на мітынг — яны тады былі ледзь не штодня. Гаварылі там пра рэвалюцыю, пра зямлю, пра вайну, гаварылі эсеры, меншавікі, бальшавікі, я нічога толкам не зразумеў, але агульны настрой, хваляванне зрабілі мяне нібы п'яным. Я на дзіва самому сабе перамяніўся. Раней усе мае думкі абмяжоўваліся тым, як зарабіць капейку ды пражыць дзень. Я марыў толькі прыкапіць грошай i вярнуцца ў вёску, ладаваць гаспадарку... Цяпер я раптам стаў цікавіцца падзеямі, якія кіпелі вакол. Ёсць, аказалася, i іншыя рэчы, не менш цікавыя за сваю гаспадарку. Спрабаваў я ў галодныя часы зноў жыць у вёсцы, але прабыў толькі з год. Мяне вельмі пацягнула ў «свет»... На торфараспрацоўках, куды я прыехаў на заработку мяне выбралі брыгадзірам. Гэта была мая першая выбарная пасада, добры пачатак «кіраўнічай кар'еры»...

Туравец, гаворачы гэта, стаіў лагодны смех.

— Вам, мусіць, нялёгка было ў райкоме працаваць? Без адукацыі?..

— Нялёгка. Прышлося давучвацца на хаду.

— Як?

— Вечарам, часам — i начамі. Вярнуўшыся з паездкі па калгасах... Многаму навучыла партыйная работа, знаёмства з рознымі людзьмі... Двойчы быў на парткурсах, у Мінску, у Маскве... Вельмі дапамог мне ў вучобе адзін чалавек...

— Хто ён?

— Мая жонка.

Успаміны пра жонку звычайна выклікалі боль, — цяпер жа ён адчуў нібы дакор сабе. Зося паўстала перад ім як суддзя, нібы ён быў вінаваты перад яе памяццю, што палюбіў іншую. Цяжка было ўспамінаць яе тут, гаварыць пра яе, але ён не хацеў нічога ад Марыі Андрэеўны ўтойваць, не хацеў пакідаць недагаворак.

— Калі мы пазнаёміліся, Зося толькі гады два як скончыла тэхнікум. Яна ахвотна ўзялася дапамагаць мне. Я, здаецца, тады не раз крыўдзіў яе — спазняўся ці не прыходзіў на заняткі. Вінаваты былі бясконцыя раз'езды... Але я стараўся вучыцца, i гэта яе супакойвала. Я неяк хутка пачаў пасля заняткаў заседжвацца ў яе пакоі, апавядаць пра свае клопаты. Зося расказвала пра сваіх вучняў, кожнага з якіх я неўзабаве ведаў, як свайго знаёмага. Затрымаўшыся дзе-небудзь у раёне, я ўжо вельмі шкадаваў, што прыходзіцца заняткі прапускаць. Шкадаваў цяпер, мусіць, больш таму, што не мог пабачыць Зосі... Настаўніца! — прамовіў Туравец з сумам, з пашанай. Ён пастараўся сум свой схаваць, знарок згадаў: — Калі яна стала жонкаю,— я часта, жартуючы, называў яе настаўніцаю. «Ну, як, настаўніца, зачакалася, мусіць? Вінават, затрымаўся»...

Яна адказвала: «Вінават! Адгаворка адна i тая ж. Не ведаю, што i рабіць з такім вучнем, непаслухмяным!..»

Туравец нечакана прамовіў:

— Яна загінула на другі дзень бамбёжак. Я быў у райкоме, калі мне пазванілі... Не ўправілася выйсці. Бомба трапіла проста ў дом...

Ён зноў загаварыў не адразу, задуменна i шчыра:

— Мне шанцавала ў сямейньгм жыцці. Вельмі шанцавала. Мы былі шчаслівыя... Ведаеш, мне часам здаецца, што я, прызнаюся, быў не варты яе. Гэта — зусім шчыра. Яна была чалавек, якіх мала! Калі я чаго-небудзь варты, у гэтым, напэўна, больш за ўсё яе заслуга...

Марыя Аядрэеўна, адчуваў ён, слухала гэта з нейкай насцярожанай увагай.