Мінскі напрамак. Том І

Чалавек практычнага характару, ён адразу ж адзначыў, што Аксінні ўсё ж пашанцавала больш, як некаторым суседзям: у яе ўцалеў невялічкі хлеў, які стаяў наводдаль.

У садку, побач з хлявом, пад абгарэлай маладой яблыняй заплакала раптам дзіця, i Аксіння подбегам кінулася да яблынькі. Ухапіўшы дзіця на рукі i пакалыхваючы, Аксіння стала супакойваць яго.

— А-а-а! Ну, чаго ты раскрычаўся! Ну, сціхні, сціхні, дурненькі, — пяшчотна гаварыла яна малому. Усміхаючыся, яна паскардзілася Шашуру: — Такое неспакойнае, на хвіліну нельга адысці.

Каля яблыні стаяў кірпаносы хлопчык, пазіраючы на незнаёмага чалавека. Хлопчык, напэўна, глядзеў дзіця.

Перачакаўшы, пакуль маці сцішыць дзіця, Шашура папрасіў:

— Пакажы, Аксіння, куды ехаць. Каб час не марнаваць.

Аксіння, пакінуўшы дзіця з хлопчыкам, правяла падрыўніка на загон, што быў непадалёк за сялом.

Асобныя загоны былі ўжо ўзараны i вылучаліся сярод іншых цёмным колерам. На некаторых з мінулага года валяўся непрыбраны ператлелы бульбоўнік.

Шашура перапрог каня, разуўся, зняў пінжак, паклаў на яго аўтамат, пакінуўшы, аднак, пры сабе «парабелум». Паставіўшы плуг, ён тузануў лейцы. Конь нацягнуў пастронкі, нарог лёгка ўехаў у зямлю, i вільготная, з цьмяным тлустым адценнем шэрая скіба стала валіцца набок. Босыя ногі Шашуры ступілі ў мяккую халаднаватую баразну, па грудзях пацёк казытлівы лёгкі майскі ветрык.

Прайшоўшы ў канец палоскі, Шашура налёг на ручкі, перавёў плуг на другі край загону i пакіраваў назад. У канцы загону яго чакала Аксіння.

— Ідзі. Глядзі дзіця,—сказаў ён па-гаспадарску.— Ды загадай, каб насенне падрыхтавалі...

Яна ніколькі не здзівілася таму, што ён распараджаецца, i паслухмяна пайшла дахаты. А ён адразу забыўся пра ўсё. Да чаго ж прыемна ісці босымі нагамі ў мяккай баразне, трымаючыся за плуг! Колькі часу ён не браўся за плуг!

Сонца падымалася ўсё вышэй на ясна-блакітным, з рэдкімі высокімі воблакамі небе. Станавілася горача. Сарочка памакрэла, асабліва пад пахамі ды на спіне, i ліпла да цела. Калі-ні-калі яго халадзіў лагодны, ціхі ветрык, што варушыўся няроўнымі слабымі павевамі.

Там i тут у полі былі відаць людзі, якія спакойна i мірна працавалі. Спакой апаноўваў i душу Шашуры. Ён вёў i вёў разору за разорай.

Зрабіўшы некалькі кругоў, ён з прыкрасцю заўважыў, што пачала дзервянець сагнутая спіна. «Вось што значыць адвыкнуць ад працы!» — здзівіўся ён.

Пад поўдзень «гаспадар» убачыў невысокую, з шырокімі бёдрамі постаць Аксінні i незнаемую дзяўчыну, якія нешта неслі ў клунку. Яны неўзаб'аве разышліся, дзяўчына падалася да таварыша, a Аксіння хутка была каля загону Шашуры.

Неспадзявана з-за блізкага лесу вынырнулі два самалёты. Араты адразу кінуў плуг i схапіўся за каня. Згары пачулася, імкліва набліжаючыся, траскучая злая кулямётная чарга. Няспынна страляючы, самалёты прайшлі нізка над полем; услед за імі прабег па палосках чорны цень. Конь хроп, ірваўся з рук, як ашалелы, але Шашура не выпускаў яго, бо ён мог бы ўцячы далека ці параніць аб плуг ногі.

Самалёты праз хвіліну зніклі ўдалечы, аднак неўзабаве сталі вяртацца назад. Поле заціхла, як перад навальніцаю, i ў насцярожанай цішыні татаканне кулямётаў здалося асабліва рэзкім і пагрозным. У адказ ім на полі захлопалі адрывістыя стрэлы з вінтовак. «Эх, каліна, конь гэты стрыножыў мяне!» — Шашура мімаволі ўцягнуў у плечы галаву, прысеў, не выпускаючы вуздзечкі. Самалёты прайшлі, здавалася, над самай галавою, аглушыўшы ровам матораў i стралянінаю.

Ён пастаяў крыху, прыслухоўваючыся, пакуль не ўпэўніўся, што яны не вяртаюцца. Ціха тузануўшы лейцамі каня, ногі ў якога ад нервовага напружання дробна дрыжалі, Шашура давёў плуг да канца i спыніўся. Перапалоханая, збялелая Аксіння сказала:

— Божа! I рабіць спакойна не даюць!

— Я, нібы знарок, аўтамат на пінжаку пакінуў!..— Шашура ледзь не вылаяўся, але ў час схамянуўся.— Нічога, цётка Аксіння, бывае i горш. I — нярэдка!..

Ён распрог каня, пусціў пасвіцца. Пакуль ён вярнуўся, Аксіння, як магла, адолела хваляванне, развязала клунак. Паслаўшы замест абруса хустку, яна паставіла гладышку з малаком, міску з наздраватымі аладкамі.

— Папалуднуй, чым багаты!..

Шашура сеў на ўдзірванелым узмежку каля «абруса», задаволена пацёр рукі, паказваючы, што занятак, які яму трэба пачаць, ён вельмі любіць.

— Абед, можна сказаць, генеральскі! Дранікаў напякла! Як ты адгадала — я ix страх люблю!.. Ну што ж, пачнем без усякіх урачыстых слоў.

Ён ужо намерыўся «пачаць», але раптам перадумаў:

— Ведаеш што! Давай разам удваіх! Каб весялей ішло i ахвотней! Дамовіліся?

Шашура, весела пазіраючы, працягнуў ёй кубак з малаком.

— Я абедала ўжо.

Аксіння, аднак, не стала адмаўляцца.

Ён піў проста з гладыша, вялікімі глыткамі i закусваў складзенымі ў дзве столкі дранікамі. Еў неспакойны падрыўнік так, як i працаваў, — хутка, нібы спяшаўся i баяўся не ўправіцца.

Полудзень здаўся яму вельмі смачным.

— Як жыццё маладое, Аксіння? Пахваліся, — прамовіў ён, выцершы рукавом губы.