Мінскі напрамак. Том І

Ермакоў з Драздом, з сувязнымі i разведчыкамі былі наперадзе, назіралі за варожымі пазіцыямі.

Гітлераўцы былі зусім недалёка. Блізка раз-по-раз рэзка лязгалі кулямёты, нібы папярэджваючы пра тое, што там не спяць. Часам добра былі чуваць чужыя галасы, рэзкія, адрывістыя. Тады Ермакову хацелася кінуцца наперад i рукамі душыць тых, хто там страляў i гаварыў, каб яны маўчалі, век маўчалі.

Камбрыг ведаў, што ўсе, хто за спіной, узброеныя i няўзброеныя, як ніколі, спадзяюцца на яго. I ён рабіў усё, што належала, асабліва ўважліва.

Ён непакоіўся, каб атрады да часу яе выдалі сябе, добра ведаючы, што для поспеху трэба, каб удар быў нечаканы. Пакуль што ўсё ішло добра, але насцярожанасць у яго не праходзіла. Ён нецярпліва чакаў, калі падыдуць на месца апошнія ўзводы, прыспешваў камандзіраў атрадаў цераз сваіх сувязных.

— Давай! — сказаў, нарэшце, камбрыг Дразду, рота якога павінна была пачынаць.

Дрозд знік у цемры.

Наперад насцярожана падаліся маўклівыя людзі. Крокі ix мякка танулі ў вільготнай, роснай траве. Людзі адразу схаваліся ў хмызняку.

Раптам блізка ўспыхнула злая, імклівая чарга з нямецкага кулямёта. Адразу ж у адказ прагучаў выбух, i ўслед рассыпаўся шматгалосы пагрозны крык. Угары пырснулі i павіслі некалькі ракет.

Ураз паднялася страляніна. Зямля гула, стагнала, крычала. Цемру шматавалі кароткія барвовыя выбліскі.

— Наперад, таварышы! Наперад!

Ермакоў павёў у атаку асноўную групу.

Як толькі грымнуў выбух, Вася Крайко разам з усімі сваімі байцамі кінуўся наперад. Перад ім прайшоўся нібы вогненны шквал, што скасіў поруч некалькі чалавек, але Вася не спыніўся. Ён цяпер бег па чыстым полі, не заўважаючы, аднак, гэтага, — толькі на нейкі міг здзівіўся, што перад вачыма стала святлей.

Прабегшы некалькі крокаў, ён нечакана праваліўся ў нейкую яму, стукнуўся галавою аб нешта цвёрдае так, што зашумела ў скронях. Аўтамат выпаў з рук.

Васіль уміг ускочыў i раптам адчуў каля сябе чалавека. Хлопец адчуў яго яшчэ да таго, як убачыў. Ён хутка павярнуўся, мімаволі халадзеючы: «прапаў!»

Хоць ён i чакаў, што зараз у любую хвіліну спаткаецца з ворагам, гэтая сустрэча выдалася неспадзяванай.

Гітлеравец парывіста ўскінуў руку да Васі, але хлопец ірвануўся ўбок. Слепячае святло ўдарыла недзе каля скроні.

Хлопец інстынктыўна хапіў цяжкую лімонку, што была ў кішэні, i па-баксёрску, з усёй сілы сунуў у твар ворага. Той хіснуўся, але ўстаяў. Вася ўдарыў у другі раз, наўзмах, па сківіцы. Гітлеравец стаў асядаць. Распалены бойкаю, Вася ўпаў на фашыста i ўдарыў у трэці раз, у чацвёрты. Потым, калі ўпэўніўся, што вораг мёртвы, падняўся, выпрастаўся, на міг зморана аддыхаўся.

«Бач ты, зараза», — прашаптаў ён, крыху спакайнеючы. Толькі цяпер ён пачаў ясна адчуваць небяспеку, якая зараз адышла. Ён нагнуўся, вобмацкам адшукаў аўтамат. Выбраўся з ямы.

Тут ён заўважыў, што навокал ідзе зацятая рукапашная бойка. Былі чуваць адрывістыя пагрозныя крыкі, востры лязгат жалеза, лаянка, часам лямант якога-небудзь гітлераўца...

2...

Каля Васіля, лаючыся, хрыпелі i тузаліся дзве постаці. Вася падскочыў на падмогу. Што тут рабіць? Абодва счапіліся так, што не разняць.

Ён па голасу ўгадаў, каторы з ix гітлеравец, i, злаўчыўшыся, размахнуўся прыкладам. Гітлеравец адразу ірвануўся i сціх.

Партызан, задыханы, змораны, з намаганнем падняўся. Васіль пазнаў, гэта Шашура!

— Ну, здаравенны, чорт... Ніяк, каўбаснік, не даваўся, — нібы апраўдваўся падрыўнік, адплёўваючы з рота кроў.

Яны кінуліся наперад, у гушчу бойкі. Васіль заўважыў у святле ракет варожую каску, узмахнуў аўтаматам. Гітлеравец, войкнуўшы, паваліўся... Яшчэ аднаго дапамог дабіць Шашура...

Прабеглі некалькі крокаў наперад. Насустрач вынырнула раптам постаць.

«Хто?» — Вася насцярожана падняў аўтамат. Замест адказу ўгару хутка падняліся рукі, а тады ўжо абодва пачулі незразумелае чужое мармытанне.

— У палон, мусіць, просіць... Ці — «капут Гітлер»... Што з ім рабіць?

— Бес яго ведае! — прамовіў разгублена Шашура.

Гітлеравец, скарыстаўшы хвіліну замяшання, неспадзявана ірвануўся назад.

— Стой! — крыкнуў Шашура.

Вася ўскінуў аўтамат, але страляць стрымаўся: навокал было многа сваіх...

«Уцёк, з-зараза!»

Праз хвіліну Крайко згубіў Шашуру ў цемры. Поруч з Васем ішлі i беглі незнаёмыя хлопцы. «Трэба знайсці свой узвод, — падумаў ён. — Як жа яны адны, без мяне? Гэтая чортава яма ўсё пераблытала».

Васіль заўважыў, што стралянійа засталася ззаду. Ззаду ўспыхвала полымя выбухаў. Наперадзе было ціха, прывабліва чарнеў вольны прастор. Шлях быў туды вольны.

Ён пачуў узрушаныя, задаволеныя галасы. I тады яго напоўніла яшчэ не зусім ясная, нязвыклая, але шырокая радасць: «Значыць, прарвалі!..»

«Прарвалі ўсё-такі!»

Шашура ў гэты час з двума таварышамі каціў на фланг працітанкавую гармату. Гітлераўцы пакінулі яе, калі хваля партызан рынулася да батарэі. Пабачыўшы хлопцаў, якія не ведалі, што рабіць з гэтай знаходкаю цяпер, Шашура адразу скеміў, што яна вельмі спатрэбіцца на флангу.

— А ну, давай! — крыкнуў ён усхвалявана больш сабе, чым каму-небудзь другому.