Kus ze niet vaarwel

Ik maak altijd contact met het kind in mij, zodat de kleine dingen die het leven mooi maken me niet ontgaan. Weet je nog dat je je toen je klein was over zwerfdieren wilde ontfermen en dat je niet begreep waarom je ouders niet stonden te trappelen bij het idee een huisdier op te nemen dat jou echt nodig had? Je was blij dat je een zwerfhond of -kat tegenkwam. Op een of andere manier vatte je dat op als een cadeau, speciaal voor jou bedoeld. Opgroeien zou niet synoniem moeten zijn met opgeven. Waarom zouden we anders zo naar kinderen kijken, verrukt over hun onschuld en hun hele natuurlijke manier van het leven ontdekken? Dat doen we omdat we in dat gedrag ergens iets van onszelf herkennen en het gemis voelen. Kinderen zijn van nature menslievend, terwijl de meeste volwassenen daar moeite voor moeten doen. Hoe je het ook bekijkt, het is een inspirerende karaktertrek. Weet je nog dat je vroeger niet snapte waarom er mensen op deze wereld waren die honger leden? Ik kan me herinneren dat mijn moeder me vertelde dat er heel veel mensen waren die honger hadden en dat die blij zouden zijn met het restant van mijn avondeten. Met een kinderlijke oprechtheid stelde ik voor dat we een envelop zouden pakken en mijn eten daarin zouden doen.

Ik heb aan die kinderlijke suggestie nu een volwassen draai gegeven. Elk jaar als het kerst of Thanksgiving is, schrijf ik een cheque uit zodat de daklozenopvang een feestmaaltijd kan bereiden. Ik kan geen einde maken aan alle honger in de wereld, maar ik kan de feestdagen voor sommige mensen wel wat beter maken en hun het gevoel geven dat ze ertoe doen. Er zijn mensen die denken dat ze als ze de honger in de wereld niet kunnen beëindigen, maar beter niets kunnen doen. Het is immers makkelijker een probleem te vergeten dan het onder ogen zien en er iets mee doen. Je moet dat deel van jezelf aanspreken dat durfde te geloven dat je anderen kon helpen. Je kunt nog steeds een positieve rimpeling in de wereld teweegbrengen. Als je geen moeite meer doet om je aan anderen te verbinden, raak je geïsoleerd en word je egocentrisch. Volwassen worden betekent dat je de mogelijkheid krijgt doelstellingen te verwezenlijken in de wereld van volwassenen, maar ergens halverwege lijken we eenzame kittens en daklozen opeens niet meer te zien. Het is makkelijker je ervoor af te sluiten dan mee te voelen met mensen en dieren die hulpbehoevend zijn.

Ik zeg daarmee niet dat je een dierenopvang van je huis moet maken. Ik zeg alleen dat je niet moet vergeten om je heen te kijken en degenen te zien die hulp nodig hebben, dat je bedenkt wat je voor ze zou kunnen doen.

Over bedelaars gesproken: ik geef liever geen geld aan mensen op straat, maar ik wil mijn medeleven wel tonen door hun bijvoorbeeld iets te eten te geven. Meer dan eens heb ik een bedelaar in de buurt van een wegrestaurant om geld zien vragen. Ik koop dan een extra broodje of zoiets en geef dat dan. Dat heeft me in het verleden twee soorten reacties opgeleverd: de persoon heeft honger en waardeert het gebaar en het voedsel echt, of de persoon is een oplichter die het schuldgevoel van mensen bespeelt. Liefdadigheid is voedsel voor de ziel, maar wees niet naïef. Je hoeft de wereld niet te redden, maar heb oog voor de complexe schoonheid ervan. Er zijn veel manieren waarop je een verschil kunt maken, maar die beginnen allemaal met je openstellen. Soms voel ik me bijna egoïstisch als ik aan liefdadigheid doe omdat ik er zo ontzettend blij van word. De mensen die ik heb geholpen, geven mij een spirituele opkikker. Positieve energie voedt zichzelf en betaalt zichzelf terug.

Ik heb dit hoofdstuk geschreven voor mensen die zich leeg voelen, die op zoek zijn naar een doel of zich gewoon wat beter willen voelen. Het kan nooit kwaad om de inventaris van je ziel op te maken. Ben je tevreden? Heb je alles bereikt in je leven waarvan je zei dat je het wilde bereiken? Waar geef je om? Heb je een verschil gemaakt in het leven van iemand anders?

Kijk in de spiegel en leer degene die je bent geworden kennen. Tevreden zijn, betekent dat je aan het eind van je leven nergens spijt van hoeft te hebben.

Een andere kant

Mensen vragen me wel eens of je echt naar de hel kunt gaan. Het is me twee keer overkomen — in vergelijkbare situaties — dat ik contact had met een geest, maar dat het me niet lukte om die geest met de cliënt te laten communiceren. In een van die gevallen keek ik mijn cliënt aan en beschreef een paar donkere kenmerken van haar vader. Behalve dat hij alcoholist was en zijn gezin vaak sloeg, ging hij ook vreemd en gaf hij zich over aan afwijkend seksueel gedrag, zoals prostitutiebezoek.