Kus ze niet vaarwel

We klonken tijdens dat etentje als drie wijze vrouwen die al een zwaar leven achter de rug hadden. Toen we zestien waren, dachten we dat we alles al wisten, alles al hadden gedaan en op een dag alles zouden hebben. Nu waren we het erover eens dat jong zijn zowel een zegen als een vloek is. Je hoeft je nergens zorgen om te maken, maar het ontbreekt je ook aan inzicht terwijl je dat juist nodig hebt. We lachten en huilden over vroeger en brachten Dom naar huis zodat ze kon uitrusten. Een paar weken voor Domini's eenendertigste verjaardag hielden we ter ere van haar een net-als-vroeger-feestje, zodat ze nog wat tijd kon doorbrengen met een aantal vrienden van toen. Wat is het waardevol om die dingen te kunnen zeggen die nog gezegd moeten worden, als de mensen van wie je houdt er nog zijn. Dat is echt meer waard dan je denkt.

Mijn gidsen gaven me de datum van 22 maart door. Stacey en ik noteerden die dag in onze agenda's. Mijn gidsen zeiden dat er op die dag iets heel belangrijks zou gebeuren in het leven van Domini. Ik wist dat ze die dag niet zou sterven en bereidde me dus voor op wat er dan wel zou gebeuren.

22 maart kwam en ging. Stacey en ik snapten niet waar mijn gidsen op gedoeld hadden. De volgende dag kreeg ik een telefoontje van Dominic, de ex-man van Domini. Hij vertelde dat Domini de avond ervoor een toeval had gehad en was opgenomen in een verpleeghuis voor terminale patiënten. Ze had er alles aan gedaan om te vermijden daar terecht te komen. Hoewel ze hulp nodig had, wilde ze liever thuis lijden. Ze wist dat ze, als ze eenmaal naar zo'n verpleeghuis ging, er nooit meer uit zou komen. En natuurlijk klopte haar gevoel. Het was 2 april, twee uur ‘s middags. Mijn gidsen vertelden me dat ik naar Domini toe moest gaan. Ze lieten me zelfs zien hoe ik moest rijden. Ik had een paar afspraken voor readings en zoals altijd was ik druk aan het rondrennen in een poging allerlei dingen tegelijkertijd te doen. Ik keek omstreeks kwart over vier op de klok en vanaf dat moment werden mijn ogen elke minuut weer naar die klok getrokken.

‘Wat is er?’ vroeg ik mijn gidsen. ‘Judge Judy is bijna afgelopen, wat zou dat?’ Ik vertrok naar een afspraak en kwam later vermoeid thuis. Alles leek in slowmotion te gebeuren. Ik liep via de garage het huis in. Ik keek op en zag mijn man op me af komen lopen. Ik schudde mijn hoofd, maar zei: ‘Domini is overleden, hè?’

Joe antwoordde: ‘Ja, ze is vanmiddag om tien voor drie overleden.’

Soms denk ik dat ik mijn gidsen niet verdien. Ik had zo veel aan mijn hoofd dat ik hun tekens compleet negeerde. Ze hadden geprobeerd me nog een laatste keer afscheid te laten nemen van mijn vriendin en ik had daar geen aandacht aan besteed. Ze probeerden me duidelijk te maken dat ze stervende was en ik was te druk met mijn eigen dingen en negeerde hun boodschap.

De volgende dag, een dag na Domini s overlijden, kreeg ik informatie van de andere kant door dat er een ring in een witte doos zat die voor Domini s dochter Marissa was bestemd. Domini had zich nadat ze gehoord had dat ze kanker had, niet echt beziggehouden met alle details en had er niet voor gezorgd dat Marissa die ring zou krijgen. Maar het was heel belangrijk voor haar. Domini was de eeuwige optimist en ze had gedacht dat ze de kanker wel zou verslaan. Een van de manieren waarop ze het sterven dacht te kunnen vermijden, was door niet de onafgewerkte zaken af te ronden. Dat zie je wel vaker bij mensen die stervende zijn. Ze denken dat ze niet dood kunnen gaan als ze nog geen afscheid hebben genomen. Helaas zit het niet zo in elkaar. Ik kreeg te horen dat de witte doos onder een matras lag of door een matras aan het zicht werd onttrokken. Ik zag een matras en een hand die een hoek ervan optilde en wees. Ik had geprobeerd dit beeld te interpreteren. Het was duidelijk dat Dominic onder Domini's matras moest kijken, dus ik belde hem om dat te vertellen.