Kus ze niet vaarwel

Een lastig aspect van het mediumschap is dat mensen soms de boodschapper de schuld geven. Als een cliënt iets te horen krijgt wat hem niet aanstaat, reageert hij zich soms af op het medium. Soms is het makkelijker een helderziende niet te geloven dan een moeilijke keuze onder ogen te zien. Dit is vooral het geval bij echtparen die willen dat ik ze vertel wat ze graag willen horen.

‘Wil je echt alles weten?’ vraag ik altijd voor ik gevoelige informatie aan iemand doorgeef. Veel mensen willen dat helemaal niet en dat respecteer ik ook. Ik vraag hun altijd of ze even stil willen staan bij de impact die mijn informatie kan hebben. Zo hoor ik vaak achteraf dat ik bij een relatie de vinger op de zere plek heb gelegd, een punt waaraan de echtelieden zullen moeten werken als ze niet uit elkaar willen gaan. Soms is de relatie niet meer te repareren omdat een van de twee partijen zich al heeft gedistantieerd. Vaak is er sprake van ontrouw en vertel ik in welke maand een verhouding weer zal beginnen of beëindigd zal worden. Ik weet meestal wel dat mijn informatie klopt en omdat het niet altijd goed nieuws is, leef ik mee met mijn cliënt. Ik heb echter ook besloten dat ik sommige huwelijksvragen niet beantwoord. Als iemand me vraagt of hij er verkeerd aan heeft gedaan met iemand te trouwen, of iemand anders misschien eerder de grote liefde van zijn partner is, geef ik daar geen antwoord op. Ik zal tegen niemand zeggen dat zijn huwelijk geen lang leven beschoren is. Ik wil liever geen problemen veroorzaken, ook niet als iemand zelf om die informatie vraagt. De meeste echtparen die vragen hebben over hun huwelijk weten zelf heel goed wat er speelt. Ik vertel mijn cliënten altijd dat ze het leven moeten leiden dat ze willen leiden en dat mijn informatie daarbij alleen een extra middel is.

Een van de dingen die je moet afleren als je mensen adviseert, is het idee dat je iemands problemen altijd moet oplossen. Als helderzienden moeten we zelf onze grenzen aangeven zodat het gewicht van alle problemen in deze wereld niet op onze schouders rust. Help de mensen die je kunt helpen, maar respecteer anderen ook en laat hun keuzes in het leven maken. Voor degenen onder jullie die filantropisch zijn ingesteld en de wereld willen redden: ik heb ontzag voor jullie, maar kijk alsjeblief goed uit wat je doet en zorg dat je er niet zelf aan onderdoor gaat.

Leef!

Ik zat in juli 2001 een keer naar Oprah te kijken (ja, ik kijk naar Oprah!). Het ging over een man die zo'n twintig jaar geleden bijna omgekomen was bij een vliegtuigongeluk. Hij had besloten dat als hij het zou overleven, hij ten volle van zijn leven zou genieten en zijn best zou doen om een verschil te maken. Hij had het op het nippertje gered en wilde zich aan die belofte houden.

Wat een inspirerende man! Hij had een lijst gemaakt met honderd dingen die hij voor zijn dood wilde doen en had er tot nu toe zo'n zeventig van gedaan. Ik heb voor mezelf ook zo'n lijst gemaakt en zou die met jullie willen delen. En ik zou er bij jullie op willen aandringen dat je zelf ook zo'n lijst opstelt. Je bent trouwens op dit moment een doelstelling uit de toptien van mijn lijst aan het lezen: ik wilde een boek schrijven!

Een bijna-doodervaring is voor veel mensen de aanzet om ten volle van hun leven te genieten. Bespaar jezelf die bijna-doodervaring, en leer van andermans ervaringen. Leef!

Het leven is net als de bliksem: het is er even, voor je het weet is het weg. Geniet ervan en laat anderen genieten van jouw gaven. Wees een mentor voor kinderen, zet je in voor een of ander goed doel, in een verpleeghuis voor terminale patiënten bijvoorbeeld, of geef je op voor orgaandonatie: dat is gratis! Neem maar van mij aan dat je aan de andere kant je nieren niet nodig hebt en er is niets waardevoller dan iemand anders een nieuwe kans op leven geven. Wat je ook kiest, kies iets waar jij om geeft, iets wat echt te maken heeft met je allerdiepste kern.