Kus ze niet vaarwel

Heel veel kinderen hebben denkbeeldige vriendjes en houden ervan verhalen te verzinnen. Ook al gaat het bij jouw kind om een denkbeeldig vriendje, dan nog is het niet erg dat je naar zijn verhaal hebt geluisterd en doet alsof je meegaat in zijn fantasie. En als er iets gewichtigers aan de hand is, geef je je kind daarmee alleen maar een veiliger gevoel. Het kan zijn dat een vriend of familielid aan de andere kant in de buurt van je kind rondhangt en via hem of haar met jou wil communiceren. Dit is een heel goede oefening om je kind vertrouwd te maken met het praten over de bijzonderheden van deze spirituele ontmoetingen. Het moedigt je kind ook aan vragen te stellen en de mogelijkheden te verkennen van communicatie met iemand die andere mensen misschien niet kunnen zien. Dat maakt alles minder vreemd en dat is heel belangrijk. Een kind richt zich allereerst op zijn ouders voor veiligheid, goedkeuring en kennis. Hiermee zet je de toon voor de ontwikkeling van de gave van je kind.

Geesten hebben makkelijker toegang tot kinderen dan tot volwassenen. Volwassenen hebben bepaalde problemen en emotionele barrières die het voor een geest moeilijker maakt tot hen door te dringen. Vaak heeft een geest wel eens geprobeerd een dierbare te bereiken via gefluisterde boodschappen of geprobeerd zichtbaar te worden, en vaak werd hij dan genegeerd.

Het feit dat ik weet dat er over mijn kinderen wordt gewaakt, geeft mij een gevoel van warmte en extra veiligheid. Andere mensen zeggen misschien: ‘Ik was niet zo dik met tante Emma, dus waarom is ze dan bij me?’ Misschien is de persoon aan de andere kant gestorven rond de tijd dat jij geboren werd, of misschien voelde hij zich verbonden met een van je ouders en kiest hij er daarom voor nu bij jou te zijn. Dat is het enige wat telt. Wij mensen moeten leren inzien dat er iets groters is dan wij, wat bepaalt wat er gebeurt. Voel dat er van je gehouden wordt en probeer niet al te veel stil te staan bij het waarom. Uiteindelijk zullen we allemaal de antwoorden op onze vragen krijgen.

Test test 1-2-3

Bij mijn oudste dochter gebruik ik de volgende oefening: ik vraag haar zoekgeraakte objecten in huis te vinden.

Joe, mijn man, was al een paar dagen zijn elektrische scheerapparaat kwijt en moest dus scheermesjes gebruiken. Laat ik maar zeggen dat ik bang was weduwe te worden: ik was ervan overtuigd dat Joe na het scheren nog een keer dood zou bloeden. We dachten dat Marie, onze eenjarige, er met het scheerapparaat vandoor was gegaan en het in het strijdgewoel ergens was verloren.

Ik lag in bed met griep. Ik riep Ariel en zei dat ik haar iets wilde vragen. Ik geef toe dat ik in eerste instantie net als iedere andere moeder haar twee dagen lang met geld had proberen te lijmen zodat ze me zou vertellen waar het apparaat was. Je moet weten dat winkelen Ariels favoriete tijdverdrijf is; ze is zich duidelijk bewust van de waarde van geld. Maar dat mocht niet baten: ze zei dat ze niet wist waar het apparaat was. Na een paar dagen besloot ik een andere tactiek uit te proberen. Toen Ariel op een ochtend naast mijn bed stond, zei ik: ‘Doe je ogen dicht en haal heel diep adem en als je weer uitademt wil ik dat kunnen horen. Is je geest nu helemaal leeg? Ben je ontspannen? Oké, waar is papa's scheerapparaat? Wat is het eerste wat in je opkomt?’

‘Een la. Ik denk in Maries kamer.’