Kus ze niet vaarwel

Ik krijg ook veel telefoontjes van mensen die graag informatie willen over dierbaren van wie ze vermoeden dat er iets gaande is. Ik kan niet beschrijven hoe het is om iemands hoofd af te tappen en mijn cliënt vervolgens te vertellen dat ik zijn vrouw op een parkeerplaats zie waar ze met een andere man heeft afgesproken. En ik krijg bijna altijd te horen hoe het is afgelopen. Cliënten laten me vaak naderhand weten dat mijn informatie klopte, om eraan toe te voegen dat dit niet de eerste keer is dat zijn of haar partner afdwaalt. Soms denkt de echtgenoot dat zijn vrouw ontvoerd is, terwijl ze eigenlijk is weggelopen. Het is een beetje vervelend om een noodtelefoontje te krijgen en er vervolgens achter te komen dat het niet om een slachtoffer gaat en dat haar man bovendien al vermoedde dat ze de bloemetjes aan het buiten zetten was. Ik hou me het liefst verre van dit soort situaties. Als ik iemands gedachten aftap terwijl die persoon dronken of stoned is, voel ik me zelf ook verdoofd en afgestompt. En ik voel wat hij voelt. Ik vind het interessant om iemands hoofd af te tappen omdat het me de mogelijkheid geeft echt iemands gedachten te volgen. Kinderen die ernstig zijn mishandeld, zijn echter bijna altijd ontoegankelijk. Dan moet ik de informatie via het hoofd van de dader krijgen in plaats van via het kind. Kinderen zijn namelijk vaak te verward om te weten wat er gaande is en dat maakt het lezen van hen moeilijker. Ook wordt mij wel gevraagd te helpen bij de juryselectie in verkrachtings-of moordzaken. De aanklager hoopt zo de door hem gewenste uitspraak te krijgen. Maar ik werk alleen samen met openbare aanklagers die ik al ken. En ik werk alleen aan dit soort zaken mee als er geen enkele twijfel over bestaat dat de verdachte de misdaad heeft begaan. Ik wil dat de informatie die ik doorkrijg met DNA-bewijzen wordt gestaafd. Het is geen spelletje. Mensen vragen me wel eens of dat niet oneerlijk is ten opzichte van de verdedigende partij. Op die vraag reageer ik dan met: ‘Ja, dat hoop ik eerlijk gezegd wel'. Bovendien kies ik slechts uit een groep juryleden die al door het juridische systeem zijn geselecteerd. En ten slotte wil ik graag erop wijzen dat advocaten van de verdedigende partij sowieso proberen mensen zoals ik in diskrediet te brengen. Als ik niet in staat ben dat te doen waarvan ik beweer dat ik het kan, als ze dus gelijk hebben en mijn informatie onbetrouwbaar is, hoeven ze zich geen zorgen te maken. En trouwens, de aanklager gaat meestal toch af op zijn eigen beslissing.

Er is geen andere weg

Ik wil hier graag vertellen over een zaak die ik me zeer heb aangetrokken, meer dan veel andere zaken. Het gaat om de moord op een getuige, een moeder die de volgende dag voor de rechtbank zou getuigen. Haar kinderen waren bij haar in huis toen ze in koelen bloede werd vermoord.

Omdat ik zelf moeder ben, heb ik bij deze zaak mijn uiterste best gedaan. Ik kon hem niet van me afzetten. De verdachte had geen spijt. En wat de meeste mensen niet zagen, was dat het slachtoffer zelf elke dag bij haar zaak in de rechtszaal aanwezig was. Op de dag van de slotpleidooien liep ik wat afwezig de rechtszaal binnen; ik zocht naarstig naar mijn lippenstift en mijn handtas is nogal groot. Op dat moment hoorde ik een zachte vrouwenstem zeggen: ‘Dat is mijn jongen.’ Ik keek naar links en zag dat het slachtoffer glimlachend naast me zat. Ik keek op en zag de achterkant van het hoofd van een jonge man. Op dat moment kwam de aanklager aanlopen met een jonge man die hij voorstelde als de zoon van het slachtoffer: Neil.

Hij was een van de slachtoffers van de verdachte, maar ook iemand die sterk en belangrijk zou worden, in weerwil van de schurk die zijn moeder had vermoord. In mijn hoofd hoorde ik: Je moet er voor hem zijn. Vecht voor hem.’

Ik gaf Neil die dag een lift naar huis. Hij haalde een foto van zijn moeder uit zijn portemonnee, een van de vele familiefoto's die daarin zaten. Dat zei genoeg. Ik gaf hem mijn telefoonnummer en zei dat hij me altijd mocht bellen als hij iets nodig had. Hij bedankte me en we namen afscheid. Hij heeft nooit geweten wat ik precies deed. Dat was niet nodig. Het enige wat hij moest weten was dat ik een adviseur van de jury was en zijn moeders zaak steunde.

Ondertussen maakte de hoofdaanklager zich steeds meer zorgen over het feit dat er steeds op het laatste moment juryleden vertrokken en vervangen moesten worden. Op zaterdag ging ik naar een feestje bij de aanklager thuis. Ze was ten einde raad en wilde graag weten wanneer de jury zou terugkeren en met welke uitspraak. Jeetje, je vraagt niet veel, hè?’ dacht ik bij mezelf. Mijn bitse antwoord luidde: ‘De jury zal dinsdag om drie uur zijn uitspraak doen en zal de eis voor de doodstraf steunen.’

Ze glimlachte en zei dat ze zich nu wat beter voelde, maar nog steeds een knoop in haar buik had. Er hing tenslotte veel af van haar bekwaamheid.