Kara Güneş

Alvin ne diyeceğini düşünürken Seranis bir adım öne çıkınca Rorden Seranis’i gördü ve gözleri tabak gibi açılıp sanki daha iyi görmek istiyormuş gibi öne doğru eğildi. İnsanoğlu telefonlu görüntü alıcısını bir milyon yıldan beri kullanmasına rağmen gözlerini hâlâ köreltmemiş olduğu için, bilinçsiz olduğu kadar da yararsız bir hareketle öne doğru eğilip, ellerini Alvin’in omuzlarına koyan Seranis’i dinlemeye başladı ve ancak Seranis sözlerini bitirdikten bir süre sonra konuşabildi:

— Elimden geleni yapacağım. Anladığım kadarıyla iki seçenek var. Bunlardan birincisi Alvin’i bir tür ipnoz altında, İkincisi de hiç dokunup değiştirmeden, geldiği zamanki haliyle göndermeniz. Bana gelince Alvin’i geldiği zamanki haliyle geri gönderseniz ve Diaspar böylece varlığınızı öğrense bile, yine de bir şeyin değişmeyeceğini, Diaspar’ın sizi yine de bilmezden gelmeye devam edeceğini şimdiden vaat edebileceğimi sanıyorum.

— Bu vaadinize gereken önemi vereceğimize emin olabilirsiniz.

Seranis’in sözlerindeki kırgınlığı, ne kadar belli belirsiz olursa olsun yine de anında hisseden Rorden gülümseyerek ekledi:

— Şimdi ben de Alvin kadar çok şey biliyorum. Beni ne yapacaksınız?

Seranis bu kez gizlemediği bir kırgınlıkla karşılık verdi:

— Alvin henüz çocuk sayılır ama siz Diaspar kadar eski bir kuruluşun başısınız. Ayrıca bu da Lys’in Kayıtlar Muhafızıyla ne ilk ne de son konuşmasıdır ve hiçbir Kayıtlar Muhafızı da sırrımızı şimdiye kadar açığa vurmamıştır.

Rorden herhangi bir yorumda bulunmayıp sormakla yetindi:

— Alvin’i orda ne kadar tutmayı düşünüyorsunuz?

— En fazla beş gün. Konsey üç gün sonra toplanıyor.

— Pekâlâ. Soran olursa Alvin’in önümüzdeki beş günü benimle beraber tarihi bir araştırma yapmakla geçireceğini, başını kaşıyacak zamanı olmadığını, kimseyi göremeyeceğini söyleyeceğim. Böyle bir şey ilk defa olmadığı için de kimse kuşkulanmayacak. Ama arayan eğer Jeserac olursa, bittabi ne ben ne de Alvin yerimizde olmayacağız.

Alvin kendini tutamayıp güldü:

— Zavallı Jeserac. Neler karıştırdığımı bilse yüreğine inerdi.

Ama Rorden gülmedi. Gülmek bir yana hiç beklemediği bir karşılık verdi.

— Sandığından çok daha az başarılı oldun. Gerçi herhangi bir sorun çıkacağını sanmıyorum ama yine de beş günden fazla kalma orada.

Görüntü kaybolunca Rorden bir süre kımıldamadan oturup karanlık ekrana baktı. Dünya haberleşme şebekesinin hâlâ var, hâlâ çalışır durumda olabileceğinden daima kuşkulanmış, sonunda da bu kuşkusunda haklı çıkmıştı ama bu şebekeyi çalıştıracak anahtarlar çoktan yitirilmiş olduğundan, İnsanoğlunun da milyonlarca devrenin izini bulması artık hiçbir şekilde olası olmadığından, artık bunun hiçbir önemi kalmamıştı. İnsan görüntülü telefonların çoktan ölmüş, çoktan yeryüzünden silinmiş kentlerde hemen şu içinde bulunduğu anda bile çalabileceğim, boşu boşuna çalıyor olabileceğini düşününce bir tuhaf oluyordu. Belki bir gün gelecek kendi telefonu da boşuna çalacak, belki bir gün gelecek bir Kayıtlar Muhafızı, bilinmeyen aracıya cevap verecek bir Kayıtlar Muhafızı da bulunmayacaktı.

Korkmaya başladığım hissetti. Onların ne denli akıl almaz şeyler olduğu kafasına yeni yeni dank etmeye başlamaktaydı. Rorden şu ana dek hareketlerinin doğuracağı sonuçlar üzerinde pek durmamıştı. Tarihe karşı duyduğu ilgiyle Alvin’e karşı duyduğu sevgi şimdiye dek yaptıklarını yapması için yeterli bir neden olmuş, Alvin’i bu sevgiden ötürü durmadan yüreklendirip durmadan yönlendirmişti ama böyle bir şeyin olabileceğine de, böyle bir sonuçla karşılaşabileceklerine de asla, asla inanmamıştı.

Aralarındaki yaş farkına, asırlarca yaş farkına rağmen gencin iradesi kendi iradesinden daima daha güçlü olmuş, onu daima bastırmıştı. Öyle ki bu konuda bir şey yapmak için artık çok geçti. Rorden kendini artık tamamen olayların rüzgârına, kontrol etmesine hiçbir şekilde imkân olmayan olayların rüzgârına kaptırmıştı ve artık bu rüzgârlar kendisini nereye sürüklerse oraya sürüklenecek, nereye atarsa oraya çıkacak, nerede bırakırsa orada kalacaktı.

Alvin Theon’a dönüp sordu:

— Sadece iki üç günlüğüne gittiğimize göre bütün bunları da yanımızda taşımamız şart mı? Üstelik beraberimizde bir sentezci de götürürken?

Theon küçük bir yer arabasına son yiyecek kaplarını yüklemekteydi:

— Bu sana garip gelebilir ama biz en çok sevdiğimiz ürünleri hiçbir zaman sentetize etmeyiz. Filizlenmelerini, boy atmalarını seyretmeyi sevdiğimiz için hiçbir zaman sentetize etmeyiz. Bizde hemen hemen her yörenin kendine özgü ürünleri vardır ve Airlee de şeftalileriyle ün salmıştır. Ayrıca bizde ikram da çok eski bir adettir ve gideceğimiz yerde başkalarına da rastlayabilir, onlara da ikramda bulunabiliriz. Senin anlayacağın, yanıma bu kadar çok şeftali almamın asıl nedeni bu ikram âdeti. Yoksa dipsiz ambar olsan da, patlayana kadar tıkınsan da sen bu şeftalileri yine de bitiremezsin.