Фаўст

Ніякай просьбаю не ўзрушу,
Цябе я сілай весці мушу.

Маргарыта

Я не люблю ні гвалту, ні падману.
Пусці мяне, пусці, забойца,
Не развярэджвай рану.

Фаўст

Каханая, ўзыходзіць сонца.

Маргарыта

Узыдзе сонца!
Дзень настане… дзень маіх пакут —
Ён днём вяселля будзе…
Ты ж не кажы нікому, што пабачыў тут
Сваю каханую ў цямніцы й брудзе…
Сарвалі мой вянец!
Ах, што рабіць? Канец…
Нам суджана сустрэцца
Не ў танцы…
Не ў альтанцы…
Народ таўчэцца,
Ужо няма на плошчы месца…
І рынак поўны… ён…
Змясціць усіх не можа…
Зламаў свой кій суддзя, ударыў звон,
Натоўп знямеў ад жаху…
Мяне хапаюць… вяжуць… божа…
І ўжо вядуць на плаху…
Ўсе дотык вострага ляза
Нібы адчулі самі.^{125}
Пацякла… з вачэй спагадлівых сляза…
І свет нямее… цішыня ў труне…

Фаўст

Ах, лепш бы не радзіцца мне.

Мефістофель(з’яўляецца ў дзвярах)

Ідзем. Альбо дваім турма!
Вы не вагайцеся дарма!
Чакаюць коні на двары,
Прачнецца варта на зары.

Маргарыта

Хто гэта вылез з цемнаты?
Ён! Ён! Гані яго!..
Што хоча ён у міг святы?
Жыцця майго?..

Фаўст

Жыць павінна ты!

Маргарыта

Я аддаюся божаму суду!

Мефістофель(Фаўсту)

За мной, інакш адзін пайду!

Маргарыта

Іду, гасподзь, іду! Ратуй мяне!
Анёлы, вы пры божым троне
Не адмаўляйце ў абароне!
Ты, Генрых, страшны мне.

Мефістофель

Яна асуджана!

Голас зверху

                     Уратавана!

Мефістофель(Фаўсту)

За мною!

(Знікае з Фаўстам.)

Голас з цямніцы(заціхаючы)

              Генрых! Генрых!

Другая частка трагедыі {126}

Акт першы {127}

Прыгожая мясціна

Фаўст ляжыць на лузе сярод кветак, стомлены, неспакойны; хоча заснуць. Досвітак. Навокал кружацца грацыёзныя духі-эльфы.

Арыель(спявае пад эолаву арфу)

Па зіме, як толькі кветкі
Амалодзяць стылы свет,
Нашы пашы і палеткі
Зноў адзенуцца як след,—
Зноўку лёткія малыя
Эльфы роем наляцяць,
Людзі добрыя і злыя
Могуць ласку іх прыняць.

Вы, што лунаеце над Фаўстам сонным
Чароўна-эльфаўскім надземным сонмам,
Суцішце боль агорклае нуды,
Развейце ў сэрцы роспач ад дакору,
Злагодзьце дух яго, здыміце змору,
Каб ён забыў былое назаўжды.
Закалышыце ласкай і пяшчотай,
Скрапіце забыццёваю вадой,
Каб сіл набраўся ён душой, істотай
Да новай рызыкі, да маладой.
Зрабіце дзіва з чараў і дзівос,
Каб Фаўст нарэшце сон атрос.

Эльфы(паасобку, па двое, хорам)