Фаўст

Для ўлады нашае — не страта
Такія шчодрыя дары:
Хай войска йдзе на супастата,
А мы застанемся ў шатры.

Яны ўбароняць ад захопу
Умацаваны царскі двор,
І гэты край, і ўсю Еўропу,
Спалучаныя стужкай гор.

Шчаслівы край! Усе плямёны
Тут у раі жывуць здаўна!
Алены край багаславёны,
Тут нарадзілася яна.

Сястру, братоў і ўсіх у родзе
Красой яна пераўзышла,
Калі ў чароце на Эўроце,
Як лебядзёўна, ў свет пайшла^{233}.

І краю ў яркім пышным цвеце,
Табе пакорліваму зноў,
Адзінаму на белым свеце
Ты аддавай сваю любоў.

Няхай праменне і не вельмі грэе
Крутой гары сівую галаву,
Але сям-там на схілах зелянее,—
І козачка паскубвае траву.

Ніжэй — цурчаць крыніцы, стужкі рэчак
Іскрацца ў зелені густой травы,
І тысячагаловы гурт авечак
Спяшаецца на выпас лугавы.

Пасуцца быдла свойскага атары
Над прорвамі на кручах вольных гор —
Хлявы ім не патрэбны і кашары,
Калі навокал тысячы пячор.

Тут храм прыродны Пана, тут раздолле
Гарэзам-німфам ў дзікім гушчары,
Дзе дрэваў векавых густое голле
Калышацца шумліва на вятры.

Адвечны дрэмле лес сівы, дрымучы!
Лагодзіць сэрца мяккі халадок
Дубровы водарнай на дзікай кручы;
Зямных крыніц бруіць гаючы сок.

Плыве пад шатамі лясной дрымоты
Малочных ручаінак сырадой…
Ніжэй — сады цяністыя, гароды
Мядзвянаю прапахлі смакатой.

Народ здаровы тут, на белым свеце
Няма нідзе такіх румяных шчок,
Нібы ашчасціла само бяссмерце
Усіх сыноў тутэйшых і дачок.

Тут чалавек, як бацька клапатлівы,
Заўсёды ў дзецях вечніць сваю кроў,
І я не ведаю, ці на зямлі вы,
Ці, можа, вы сышлі пад райскі схоў.

І Апалон тут пасвіў коз чароды,
Сам — дасканаласць ён і прыгажосць;
У харастве і чысціні прыроды
Заўсёды лучнасць чыстых сэрцаў ёсць.

(Садзіцца поруч з Аленай.)

Багі ў адзнаку ўзнагароды
Табе прывабнасць аддалі,
Каб ты няшчасці і нягоды
Магла нам скрашваць на зямлі.

Ганебна ў замкавым палоне
Няволіць гордую газель!
Табе — Аркадзіі улонне!
Табе — нектарная купель!

Нас клічуць вольныя паляны
У край бясхмарнай пекнаты,
Там у лясны шацёр лісцвяны
Царыцай шчасця ўвойдзеш ты!

Сцэна зусім мяняецца

Да чарады гротаў і пячор туляцца закрытыя альшанкі. Цяністы гай прасціраецца аж да навакольных стромых скал.

Фаўста і Алены не відаць. Дзяўчаты з хору спяць на паляне, падзяліўшыся на групкі.

Фаркіяда

Як спяць мае дзяўчаты доўга й соладка
Ці сніцца ім той цуд, які надоечы
Наяве я пабачыла, — не ведаю.
Пара будзіць, пара: няхай падзівяцца.
І вы, барадачы, мужы шаноўныя,
Што седзіцё ў чаканні дзіва дзіўнага,
Выходзьце! Атрасайце вашы кучары,
Пратрыце вочы і мяне паслухайце.

Хор