Фаўст

Плывуць яны ўдалечыні,
На мора сеюць прамяні,—
Чароўная пярэзва.
Гулліва, весела і рэзва
Сваволіць гурма.
А трон-калясніца
Па хвалях імчыцца;
На троне сама,
Галатэя — дачка,
Як зорка.
Любімае бачыцца, сніцца
Блізка, далёка…

Гамункул

У хвалістым разгоне,
На хуткаплынным троне
Пануе прыгажосць!

Пратэй

У жыватворным цудзе
Твой прагны дух здабудзе
Усё, што ў свеце ёсць!

Нерэй

Які там агеньчык у свіце царыцы
Успыхнуў раптоўна і зырка свіціцца?
Іскрыцца ўжо ракавіна-каравела,
Агеньчык гарэзуе, кружыцца смела,
Нібыта яго прыняла Галатэя.

Фалес

А гэта ж Гамункул; паслухаў Пратэя
І кінуўся ў хвалі шукальнік-нябога,
Адважны шукальнік, ён прагнуў так многа,
Ох, каб не наскочыў знячэўку на трон!
Вось так я і ведаў — ён зыркнуў і…
                                                   звон.

Сірэны

На хвалях у іскрах, агнях акіяна
Вялікае дзіва прыйшло нечакана.
Гайдаюцца ў цемрыве ночы і вод
Праменныя целы ўлюбёных істот,
Ахутаны полымем радаснай тайны…
Хай славіцца вечна Эрос жыццядайны!

Слава цуду! Слава мору,
Што ўздымае хвалі ўгору!
Слава полымю і водам!
Слава рэдкасным прыгодам!

Агульны хор

Слава вольным, мяккім ветрам!
Слава таямнічым нетрам!
Хай гучыць, як зычны гром,
Гімн стыхіям чатыром!

Акт трэці {205}

Перад палацам Менелая ў Спарце

Уваходзяць Алена і хор палонных траянак з Панталідай на чале.

Алена

На цэлы свет праслаўлена, зняслаўлена!
Сюды Алена з карабля з’явілася,
Ад калыхання бурнай хвалі п’яная,
Што ў родны край яе прынесла з Фрыгіі^{206}
Па волі Пасейдона^{207} Эўра^{208} сілаю.
І Менелай, і ратнікі на беразе
Піруюць з выпадку вяртання ўдалага.
Прымі ж мяне ласкава, дом прыветлівы,
На ўзвышшы гордым каля мора ўзведзены
У час, калі, наведаўшы Палады храм,
Вярнуўся бацька Тындарэй^{209}. Прымі ж мяне!
У доме гэтым я дзяцінства бавіла,
З братамі і сястрой расла бясклопатна —
З Касторам, Полуксам і Клітэмнестраю^{210}.
Парог вітаю й браму векавечную,
Што прапусцілі ў дом гасцінна некалі
Майго абранца, Менелая мужнага!
Дык адчыніся ж, каб магла я выканаць
Гаспадароў наказ, загад цара майго!
Наканавання ўрок няхай забудзецца!
З часой, калі ў Цытэры храм^{211} даверліва
Пайшла святы абрад я выканаць
І ўкрадзена была фрыгійскім злоснікам,—
Сплыло так шмат падзей, людскімі вуснамі
Удосталь абгавораных; пакутныя,
Яны — выток легенд пра лёс гаротны мой.

Хор

О, не пагарджай, царыца, красой.
Шчасцем надзелена рэдкасным ты.
Адзначана лёсам веліч твая —
Веліч адзінай з смяротных дачок.
Героя на бітву слава вядзе —
Таму ён і горды заўжды.
Ды самы адважны храбрэц на зямлі
Схіляецца перад уладай красы.

Алена