Żmija

– Odstawić – skomenderował im szczupły kapitan, któremu wystarczył jeden rzut oka na ogorzałą i wysieczoną wichrami twarz Lewarta. – Zostawcie go w spokoju. I do zadań!

Na antonowa ładowano drewniane skrzynie, jedną za drugą. Lewart wiedział, że skrzynie kryły w sobie inne pojemniki, blaszane i zalutowane. Dopiero teraz dostrzegł emblemat na kadłubie samolotu, wymalowany czarną farbą kwiat. Znał, rzecz jasna, żargonową żołnierską nazwę tych ma szyn, ale nigdy nie sądził, by faktycznie latały z takim malunkiem. Ciekawe, pomyślał, czy to nazwa wzięła się od malunku, czy malunek od nazwy…

– Może być – spytał cicho kapitan – że twoich druhów gruzimy? Co?

– Może być.

– Masz prawo pożegnać.

Lewart zasalutował.

– Ja – rzekł po chwili kapitan, nie patrząc na niego – też lecę. Tam. Przyszła moja zmiana, dembel, jak to wy mówicie. Myślałem, że koniec, że proszczaj Afgan, że przeżyłem, że już po strachu… Dwadzieścia pięć miesięcy wojny… A dopiero teraz zacząłem się bać. Tego, co zastanę… tam. Co mnie tam czeka. Jak mnie tam przywitają. I czy zdołam przywyknąć… Rozumiesz?

Lewart nie odpowiedział.

– Przyjdzie pora, zrozumiesz – westchnął kapitan. – A teraz idź stąd. Faktycznie nie powinno cię tu być.

Odszedł, nie spiesząc się. Nie minęło pół godziny, jak usłyszał silniki. I zobaczył, jak „Czarny Tulipan” wzbija się w niebo. Obciążony ładunkiem, znanym jako „gruz 200”. Wioząc go z powrotem tam, skąd przybył.

Kto wie, pomyślał, może tam, w ładowni, w zalutowanych trumnach, faktycznie lecą Zima i Miszka Rogozin? Szeregowy Milukin? Starszy lejtnant Kirylenko?

Kto wie.

Kto wie, kto poleci następnym rejsem.

Idąc od bagramskiego lotniska, dokąd by się nie kierować, i tak zawsze trafiało się do „miasteczka”, centrum bazy, skupiska bloków i domów sztabowych, żołnierskich modułów mieszkalnych i namiotów, otoczonych afgańskimi dukanami i straganami oferującymi wszelki chłam i przerozmaite barachło. Lewart przyspieszył kroku. Było tu zbyt ludno i zbyt głośno, jak na jego gust. Przyspieszył, chcąc jak najszybciej opuścić ten rejon, wyjść na oddalony szpital polowy, gdzie było ciszej i spokojniej. Ale splątany labirynt wewnętrznych dróg trzymał go mocno i nie chciał wypuścić. Minotaur żądał ofiary. By skrzywdzić. Albo chociaż okrutnie z nią poigrać.

– Jak łazisz, piechota? Dekowniku jebany!

Ustąpił z drogi idącym szeroko spadochroniarzom ze sto trzeciej witebskiej, nie dość szybko, by uniknąć brutalnego potrącenia. Było ich czterech, wszyscy krępi, nabici w sobie, ogorzali, w spłowiałych panamach i pasiastych tielniaszkach widocznych spod demonstracyjnie rozchełstanych mundurów. Ustąpił drogi, minął ich, spuściwszy głowę. Z desanturą nie było żartów.

Moduły i kwatery, obwieszone suszącym się praniem, wyglądały jak krążowniki z Port Artur, podchodzące na redę w gali sygnałowych flaglinek. Równie malowniczych, choć w roli flag występowały onuce, skarpety, gacie i tielniaszki.

Zewsząd, z każdego okna, zza każdych drzwi, dobiegała muzyka. Wszędzie, wydawało się, w każdym pomieszczeniu znajduje się włączone radio. Wszędzie, wydawało się, mają tu magnetofony kasetowe, nabyte na kabulskim bazarze sharpy, sanyo i samsungi z kontrabandy, prześliczne miniaturki, wręcz ocierające się o science fiction plastikowe cuda japońskiej techniki. Załadowane japońskimi kasetami. Z radziecką muzyką.

Wsio mogut koroli, wsio mogut koroli,
I sud’by wsiej Zemli wierszat oni poroj.
No czto nie gowori – żenitsa po lubwi
Nie możet ni odin, ni odin korol!

Przyspieszył kroku. Ale labirynt więził, Minotaur groził, muzyka prześladowała. Wciąż radziecka.

Ra, Ra, Rasputin, lover of the Russian queen
There was a cat that really was gone
Ra, Ra, Rasputin, Russia’s greatest love machine
It was a shame how he carried on!

Rozległ się ostry ryk klaksonu, obok, wzniecając chmurę pyłu, przemknął łazik, na przednim siedzeniu dwóch desantczyków w błękitnych beretach, na tylnym dwie zanoszące się kwikliwym śmiechem młodziutkie panienki w cywilu. W łaziku też był magnetofon.

If you change your mind,
I’m the first in line
Honey I’m still free
Take a chance on me…

Jutro, pomyślał Lewart, przewidując z niezachwianą pewnością, jutro poślą mnie na linię. W kolejnej mijanej „beczce” chyba nie mieli magnetofonu. Albo preferowali rozwiązania tradycjonalne. Przed modułem siedziało kilku żołnierzy, jeden z gitarą.