Żmija

Chorąży postąpił dwa kroki, wyszedł przed żołnierzy. Wąż zwinął się wśród kamieni, jego łuski zabłysły złotem. Rawik zbliżył się.

Podeszła reszta patrolu.

– Co jest? – spytał z cicha starszy szeregowy Wroński, ksywka Kizior. – Hę? Ziomale? O co ta sraka?

– Żmija – wyjaśnił półgębkiem Diablo. – Braliśmy się rozkutasić… Rawik nie dał.

– Ekolog jechany – splunął Kermit. – Kij mu w Rospudę…

Rawik podszedł jeszcze bliżej. Wąż uniósł jedną trzecią korpusu, lekko kołysał głową, wpatrzony w chorążego nieruchomym spojrzeniem złotych ślepi. Rawik wzdrygnął się, zrobił krok do tyłu. W uszach szumiało mu i tętniło.

Żmija nie spuszczała z niego oczu. Złotych oczu z czarną pionową źrenicą.

W kiszłaku Badguzar ujadały psy. Dżamila, nucąc, zamiatała podwórko. Stary Muhammad Hamid przebierał paciorki różańca.

Al hamdu lillaahi rabbil ‘alameen, Ar-Rahman ar-Raheem… Chwała Bogu, Panu Światów, Miłosiernemu, Litościwemu… Oto Ciebie czcimy i Ciebie prosimy o pomoc. Prowadź nas drogą prostą, drogą tych, których obdarzyłeś dobrodziejstwami, nie zaś tych, na których jesteś zagniewany.

I nie tych, którzy błądzą.

Chorąży Rawik patrzył w oczy żmii.

Żmija patrzyła w oczy chorążego Rawika.

A Hindukusz, jak zawsze, wznosił się i oślepiająco górował nad nimi wszystkimi.

* * *

To, co stało się później, to już zupełnie inna historia.

Pozostawiam ją innym, niechaj inni ją opowiedzą.

Forse altri cantera con miglior plettro.