Соль жыцця

Ты болей не прыйдзеш
Да нашых дзвярэй,
I вечар мой будзе
Паперы бялей,—

Нічога я з гора
На ёй не ўпісаў,
Бо словы, як птушак,
Віхор разагнаў.

Да птушкі падобна
Маё пачуццё.
... Наш дом — у пажары,
У доме — дзіцё.

А мне не ўзабрацца
На вогненны дах...
Так вобраз прыходзіць
Мне твой па начах.

Ты болей не прыйдзеш
Як госць да мяне.
Стаіць толькі месяц
Халодны ў акне.

Твой твар праплывае
У бляску, без дум...
Як птушка пад ветрам
Лятае твой сум.

I падаюць птушкі
На вогненны дах...
Так вобраз прыходзіць
Мне твой па начах.

*

I раптам знікаюць цяжары,
З’яўляецца радасць у дом, —
У хату заходзіць таварыш,
Становіцца светла кругом.

Пыл боты яго пакрывае,
На твары суровы выраз.
У вочы яму пазіраеш,
Мінулы прыгадваеш час.

— Дзень добры! — ён кажа. I ранак
Адразу святлее вакол.
I ўсё, што на сэрцы схавана,
Кладзеш перад ім, як на стол.

Размова, пачатая сціпла,
Праз момант ліецца ракой.
I ноч ужо к вокнам прыліпла.
А друг твой, таварыш — з табой.

Нам трэба сказаць гэтак многа,
А мы не сказалі ані.
Мы хочам унікнуць былога,
Зірнуць у наступныя дні.

Гадзіна ідзе за гадзінай,
I часу губляецца след.
Мы ўдвух з сваім другам адзіным,
I з намі цяпер увесь свет.

1944

НЕ СПАГАДАЙ

Не спагадай, што у мяне
Сівая галава!
Я русым быў, я сівізну
Нялёгка здабываў.
Я многа бачыў,
Знаю шмат,
I ты скажы мне,
Дай загад, —
I песню я табе спяю
Аб тым, хто маладосць абараніў тваю,
Хто бачыў смерць, пакуты след,
Хто увайшоў цяпер у новы ясны свет.

Не спагадай!
Зірні, — яна,
Мая празрыста сівізна,
I вочы ясныя мае,
I зубы цэлыя мае;
Ім хлеб ласункам быў у юныя гады.
А ўмелі мне язык не адкусіць тады,
Калі мой апетыт быў вельмі малады.

Аднойчы я ўначы цябе чакаў,
Ў далёкім горадзе завулкамі блукаў,
У белае начы быў вельмі сіні снег,
Я гаварыў табе, што мала меў уцех
У маладосці.
                    Рэха паміж гор
Падладжвалася ў такт да голасу майго.
Тады пачуў адказ я ў цішыні начной:
«Вялікае жыццё ляжыць перад табой!»
I з гораду, што спаў паміж далін,
Мы на гару высокую ўзышлі.
Тваю руку знайшла мая рука,
I пахла яблыкам твая халодная шчака.

1940

ПРАЦАВАЎ ЦАЛЮТКІ ДЗЕНЬ Я...