Мой гай дубовы

Я не быў апошні.

Ой сідай, сідай ріда,

Сідай, рідай дана —

Як з дзяўчынай у скокі пойдзеш,

Ногі не прыстануць.

А калені, як спружыны,

Нібы прут сталёвы —

Ляцяць іскры з-пад абцасаў,

З гор даходзяць словы:

Ой сідай, сідай ріда,

Сідай ріда дана —

Вунь красуня-маладзіца,

Гэта ж мая мама...

Вір шалёны ў развароце,

Ужо косы ў разлёце,

Ужо вусны, вочы, стужкі —

Вір шаленства — весялушка.

Скачуць сцены, вокны, дзверы,

Паласой плывуць іконы,

Чырвань кветак збіта ветрам,

Вір — вір — вір — аж да шаленства,

Нібы з гор лавіна,

Як «ваўчок», што закружыўся

Музыкай няспыннай.

ІІе шкадуюць ног, далоняў,

Аж падлога гнецца!

Прэч, дзяўчаткі, прэч, старыя!

У куток ці ў сенцы.

У тапцораў кроў іграе,

Выгляд зухаваты.

Не ўтрымацца — ападаюць

Зоркі па-над хатай.

О, гэй-гэй! Не кроў ліецца —

Рапак весела смяецца.

Спакайнее тапцаў шал:

Ранак выгляпуў з-за скал...

Зоркі ў небе пагасаюць,

Лоб гуцулы выціраюць.

Моладзь стомлепа, ледзь ходзіць,

Ноч звяла іх, дзень — разводзіць.

А раса зіхціць, іскрыцца.

Гоняць статак да крыніцы.

А дзяўчына? а дзяўчына?

— Злёг туман у паланінах...

Ой сідай, сідай ріда,

Сідай, рідай раты —

Будэш мене, дивчиночко,

Завтра вспоминати...

ЧАЦВЁРТЫ ЗАПАВЕТ

Скроні тваёй маці пабяліла

Сівізна з руплівасцю мастачкі.

А калі ў яе не хапіла крылаў,

Рукі знерухомелі ў бядачкі.

Скамянелі ў твайго бацькі губы,

Скрэслілі маршчыны ўсмешкі ззянне,

Адляцелі, калі змоўклі трубы,

Мроі твайго бацькі аб змаганні.

I да сёння над хрыбтом магілы

Часам на крыжы яны не сцёрты,

Ты ад іх бярэш для ўзлёту крылы

I ад бога — запавет чацвёрты.

НЕНАПІСАНЫ ВЕРШ

Цябе даганяў я сваёй маладосцю

і не пабачыў, як ты сталела.

Сам пасталеў, а ты ўжо ва ўзросце

такім, калі ўся галава пабялела.

Скроні мае маразы апалілі,

зноў ты ў дарозе, на дальнім паўстанку.

Зноў я імчуся праз гады і мілі

услед за табою бесперастанку.

Сустрэнемся, сыдземся недзе нарэшце,

роўныя ўзростам і сівізною.

Гэта і будзе верш мой найлепшы —

размова з табою.

СЕМНАЦЦАЦІГАДОВАЯ

нарадзілася ўчора

на золку

на семнаццатым годзе

ўсёведная

ў бляску ўся

і ў ясноце

нарадзілася ўчора

на золку

ускормленая

плодам з біблейскага дрэва

універсальная

чатырохвымерная

атамная ева

ведаю ўсё беспамылкова

канчаткова

бясспрэчна

прасветленай свядомасцю

ахопліваю хвілю

і вечнасць

прасвятляю наскрозь

людскія мыльныя пузыры

з балотнага ўзвару

выкрываю толькі злосць

пыху

і крывадушнасць

над пергаментам кожнага

твару

і вось

адхіляюся я ад завадзі

тонкаю рыскаю

на марскім прасторы

падбіваю вёсламі

ластаўчыны маршруты

гнеўная

на вольным моры

я найдалейшая

я найглыбейшая

неспасцігальнай сілы

маладосць

падары мне крылы

за мной незмаўкальная

цёмная смутная

заблытаная і брудная

рэчаіснасць

да зямлі прыпісаная

прыцягненнем

безгарызантальная

бяскрылая

замшэлая куча камення

з адкрытага мора

азіраюся

каб адштурхнуцца вачамі

як вёсламі

ад далёкае сушы ліхой памяці

вось

мой вузенькі тварык

у пясчанага берага

на вуснах

стаіць непарушна

хоць плыве мора

хоць адплывае душа

....................

ты хто не мае ўлады

да неіснавання заклікаць

цяперашнія і мінулыя расчараванні

дай скаштаваць мне

неатручаны плод

з дрэва пакоры

і

з дрэва кахання

ТАЯМНІЦА

З ілба непаслушную пасму

адкіну —

і затрапечацца сэрца ў зняменні.

Пабудзь,

пачакай

яшчэ хоць хвіліну,

яшчэ хоць адно імгненне.

Школьны званок нас аберагае,

ведае — часу мала.

Ці гэта пачулася мне:

                                «Дарагая!» —

ці гэта сама я сказала?

I ты на паўслове замоўк

і сумеўся,

зламаўшы ў трывозе бровы.

Званок! — а мая таямніца

ўва мне ўся

чаканнем

трапеча

новым

і светлым ветразем выплывае

у акіян неабдымны, бясконцы.

Я гэтак шчасце сваё схаваю:

ніхто не пабачыць —

ні неба,

ні сонца,

ні нават той,

якога стварыла

з думак,

з пачуццяў,

з трывогі чакання

і падняла на магутных крылах

да запаветных вышынь кахання,

не здагадаецца,

не папытае —

каго кахаю.

ВОГНІШЧА

Толькі кволы агеньчык

перада мною,

толькі люстра рачное,

начное

ды маўчанне —

найлепшая наша размова

без ніводнага гуку,

ніводнага слова.

Не чапае нас вецер,

мы самі яго не чапаем,

не спалохаем рэха —

няхай спачывае.

Спіць адвечная пушча,

спяць прырэчныя дрэвы,

салаўіны алешнік

стаміўся ад спеваў.

Толькі мы на ўзбярэжку

незабыўнай парою,

твая ціхая ўсмешка

і дагэтуль са мною.

Наш агеньчык гарыць,

і стракоча запознены конік,

а на вёсцы не спіць

закаханы гармонік.

БАЛАДЫ I РАМАНСЫ

Ля самых ног

усплёск

і пырскі,

і наплывае

бераг блізкі

сярэбранай лускі палоскай

і выбліскам зары

над вёскай.

Яшчэ хвіліна на світанку,

і ноч канчае

                   калыханку

над возерам,

але дасвеццем

гарэзлівыя зоркі,

быццам дзеці,

так разгуляліся —

ні ўпыну,

ні спачыну,

падміргваюць адна другой вачыма

і ў люстра возера

не наглядзяцца,

ім толькі б абдымацца,

мілавацца.

З вышынь

адна

ў ваду нырае,—

са дна

другая

выплывае.

Паддайся толькі,

заглядзіся,

зачараваны,

здзіўлены,

спыніся —

аслепіць вочы свіцязянка,

і не пабачыш

яснага світанку,

як набліжаецца

той бераг

нізкі,

як разбіваецца

на пырскі

сярэбранай лускі налоска,

як прыбярэжная

трымціць

бярозка.

Адзіны ён

навечна ўзяў уладу,

князь песень,

князь рамансаў

і баладаў,

над гэтым возерам

зачараваным

і над уласпым сэрцам

закаханым,

над сітнягамі

і над берагамі,

што ў свет ідуць

бясконцымі

кругамі.

ДЗЕЛЯ МЯНЕ ІДЗЕШ ТЫ

не высільвайся дужа

навошта

не будзе ўсё роўна факт зразуметы