Мінскі напрамак. Том І

— З Мінска, таварыш генерал... — Сям'я дзе?

— Па той бок...

— Там... — спачувальна, крыху нахмурыўшы прыўзнятыя дужкі броваў, прамовіў камандуючы.

Да ix гэтым часам падышло некалькі танкістаў. Спачатку саскочыў з вежы Быстроў, за ім зараджаючы, потым ад суседняй машыны падышоў Колышаў; Сонцаў, які так недарэчна спаткаў генерал-палкоўніка, адседжваўся ў танку.

— Чым жа вы займаліся апошнімі днямі? — глянуў Чарняхоўскі на Быстрова.

— Гарматы прыстралялі, таварыш генерал. Экіпажы зладжвалі...

— Зладзілі?

— Так. Цяпер вось пачалі замяняць адзін аднаго...

— Гэта добра... А вы даўно ў брыгадзе? — акінуўшы танкістаў хуткім, але вострым позіркам, запытаўся Чарняхоўскі ў Колышава.

— Адзінаццаць... дзён, таварыш генерал.

— Як вам здаецца, таварыш танкіст, у добрую вы брыгаду трапілі?

— Брыгада — добрая, таварыш генерал. Праслаўленая...

— Праслаўленая? Гэтага мала... Слава, як i гімнасцёрка, можа пакрывацца пылам i старэць...

— Абновім, таварыш генерал! — адгукнуўся рашуча Быстроў. Ён непрыхільна зірнуў на Колышава: не мог адказаць як след.

— Абновіце? Ну-ну, глядзіце. Я не люблю, калі словы на вецер кідаюць... — Чарняхоўскі зноў загаварыў да Аляксея:— А на заняткі ў вас заўсёды выязджаюць без аўтаматчыкаў?

Аляксей ды i некаторыя іншыя збянтэжыліся.

— Не... Мінулы раз, таварыш генерал, мы былі з аўтаматчыкамі...

Тут старшага лейтэнанта паклікалі да рацыі.

Аляксей папрасіў дазволу ў камандуючага перадаць, каб там пачакалі, але Чарняхоўскі сказаў:

— Не. Чакаць ім нельга.. Вайна не чакае... Рыхтуйцеся, таварышы, добра рыхтуйцеся. Вам тут, на Беларусі, выпадзе асабліва важная праца...

Ён паправіў на плячах плашч-накідку.

— А вы, таварыш старшы лейтэнант, запомніце, што на заняткі трэба ездзіць у поўнай гатоўнасці. Кожны раз... Ідзіце.

— Ёсць!..

Танкісты бегам падаліся да сваіх танкаў, а Чарняхоўскі хутка пайшоў назад.

Праз хвіліну яго машына зноў ляцела па дарозе...

3...

Штаб З-га Беларускага фронта размяшчаўся кіламетрах у чатырох ад гарадка Краснае.

Тое Краснае, якое праславілася яшчэ пры Кутузаве, стала цэнтрам, што кіраваў мнагатысячным войскам фронта. Гарадок, вызвалены яшчэ паўгода назад, ляжаў увесь у руінах, сярод якіх дзе-ні-дзе чарнелі каробкі спаленых дамоў. Ён здаваўся паўпустым, амаль нежылым, як i ўсе такія разбураныя гарадкі.

Зусім інакш ішло жыццё ў сасняку за горадам, дзе быў штаб фронта. У бліндажах, выкапаных між дрэваў, ні днём, ні ўночы не сціхала напружаная неўтаймаваная праца.

Над бліндажамі, гойдаючы ўгары высокія макушкі, шумелі сосны. Тонкія i стройный, яны нагадвалі вартавых.

Камандуючы яшчэ здалёк убачыў знаёмы абрыс ляска.

Абапал дарогі мільгалі, адбягаючы назад, рады старых ліп, некаторыя з якіх пачалі сохнуць, — угары часта чарнела бязлістае голле.

На скрыжаванні дарог стаяў помнік воінам 1812 года, каля яго віднелася групка салдат, што, мусіць, накіроўвалася на пярэдні край...

Сасняк імкліва набліжаўся. Калі машына падбегла да шлагбаума, што перахопліваў дарогу на ўзлессі, вартавы, які вышаў ад дашчанай будкі, спачатку намерыўся было спыніць яе, але пазнаў камандуючага i адразу прапусціў.

У сасняку машына ішла ціха, мінаючы камялі гонкіх бронзавых дрэваў i шызую гушчэчу парасніку.

На разгаліне дарог, з якіх адна вяла да гаража, генерал-палкоўнік спыніў машыну i вышаў з яе.

— Перадай механіку — хай наладзіць рухавік,— сказаў шафёру, папраўляючы на плячы плашч-накідку, — у адным цыліндры — стукі...

Стаў чакаць члена Ваеннага Савета, які ехаў следам. Нядаўна тут, відаць, прайшоў дождж — пясок на дарожцы прыбіла, ён пацвярдзеў i стаў наздраватым, нібы пакрыўся васпінкамі.

Далей генералы пайшлі пеша.

Нягледзячы на ранні час, тут пульсавала жыццё. З аднаго бліндажа выбег, трымаючы ў руцэ лісток спісанай паперы i на хаду праглядаючы яго, малады чарнявы афіцэр. На дарозе трапіліся яшчэ два афіцэры i дзяўчына-сувязістка, якія некуды спяшаліся.

Чарняхоўскаму было прыемна бачыць ажыўленне ў гэтую раннюю пару. Калі падышлі да сцежкі, па якой члену Ваеннага Савета трэба было павярнуць улева, Чарняхоўскі прамовіў, што нядрэнна было б сёння выбраць час i схадзіць у лазню...

— Змыць дарожны пыл!.. — стомлена, але тонам адабрэння адгукнуўся Емяльянаў. Ён падаў руку генерал-палкоўніку: — Ну, наездзіліся мы за гэтыя двое сутак, Іван Данілавіч!..

Чарняхоўскі накіраваўся ў свой дом, сцены якога, пафарбаваныя ў зялёны колер, з рудымі палосамі, выглядалі між сосен. Камуфліраваны, старанна замаскіраваны, драўляны дах быў амаль цалкам накрыты густымі галінамі-лапамі.

Ён раптам пачуў угары над сабою знаёмы металічны трэск i спыніўся, агледзеўся — на сасне, на медзяным ствале з тонкімі, падобнымі на слюду лісткамі кары, вісела невысока галавой уніз вогненна-рудая вавёрка. Пушысты хвост яе падняўся; на сухіх баках хадзілі рэбры. Яна, напружана прыгнуўшыся, глядзела ўважлівымі вачыма на Чарняхоўскага.