Читаем Мінскі напрамак. Том І полностью

Мінскі напрамак. Том І

— Адна важная заўвага, — прамовіў Чарняхоўскі,— трэба больш вучыць узаемадзеянню. Асабліва з танкамі, з мехчасцямі... Наша будучая аперацыя — гэта я пакуль магу сказаць толькі вам, — камандуючы акінуў вачыма генералаў, што сядзелі насупраць,— аперацыя, у якой будуць дзейнічаць вялізныя масы танкаў...

Чарняхоўскі пачаў гаварыць пра свае ўражанні аб арміі. Ен сказаў, што армія пакуль яшчэ нездавальняюча рыхтуецца да наступлення.

— Вы працуеце па прынцыпу: управімся. Такое становішча нельга далей трываць. У нас часу на падрыхтоўку — у абрэз. Трэба працаваць — гэта належыць ўсім добра засвоіць — з гранічным напружаннем усіх сіл, усіх сваіх магчымасцей.

Камандарм мімаволі падумаў з ціхай зайздрасцю: «Мне б столькі сілы, столькі энергіі, як у яго... Так, гады...» ён раскрыў блакнот, каб запісаць распараджэнні i заўвагі Чарняхоўскага.

«Падцягнуць разведку», — вывеў ён акуратна i хутка, прыгадаўшы размову Чарняхоўскага з палкоўнікам, потым дадаў ніжэй: «даўкамплектаваць часці», «узаемадзеянне з танкамі»; залажыўшы лісток алоўкам, прыкрыў блакнот i стаў слухаць, крыху схіліўшы сівую галаву, пазіраючы ціхімі, разумнымі вачыма на Чарняхоўскага.

— Часу нам засталося мала. Стаўка вызначыла тэрмін гатоўнасці — сярэдзіна чэрвеня. А работы ў нас многа... Я думаю, для вас цяпер ужо не сакрэт, што рыхтуецца вялікае наступленне, адзін з самых грандыёзных удараў. Удар вялізнага стратэгічнага значэння...

— Усю гэтую падрыхтоўку мы павінны зрабіць у самай строгай тайне. Гітлераўцы, гэта ясна, ведаюць, што мы не прымірымся з тым, каб яны яшчэ сядзелі на нашай зямлі. Яны чакаюць наступлення. Гэта факт. Але яны не ведаюць, дзе i калі яно пачнецца. Трэба, каб у адносінах нашага фронта яны былі спакойны: прашу, як i раней, старанна ўмацоўваць абарону, убіваць у ix галовы думку, што мы збіраемся стаяць, доўга стаяць...

Ён зрабіў яшчэ некалькі заўваг. Ліст блакнота камандарма неўзабаве быў запоўнены, i генерал перавярнуў яго.

— Таварыш камандуючы,— падняўся Чарняхоўскі, выходзячы з-за стала.— Мне дакладваў камандуючы артылерыяй — вы не рэалізавалі апошніх нарадаў на боепрыпасы.

— Вывезу сёння ўночы.

— Не адставайце! Накіроўвайце ўвесь транспарт, які можаце, i — капіце, запасайцеся!

Аловак камандарма хутка пабег: «боепрыпасы».

— Як вы, Васіль Макаравіч, настроены — тут паснедаем?— павярнуўся Чарняхоўскі к Емяльянаву.

— Калі нашы гаспадары запросяць, то я не пярэчу...

— Мы — народ гасцінны,— жартаўліва ўсміхнуўся камандуючы арміяй.

Чарняхоўскі з Емяльянавым, камандуючым арміяй i іншымі генераламі накіраваліся ў суседнюю хату. Тут, у чыстым сялянскім пакоі, у якім гаспадарылі вайсковыя, генералы селi снедаць.

— Камарова, паручэнца майго не забылі?— запытаў Чарняхоўскі ў маладога хлопца ў белай куртцы, што ледзь сыходзілася на ім, які падаваў боршч.

— Не забылі, таварыш генерал. Iм падрыхтавалі ў суседнім пакоі...

— I аўтаматчыкаў не пакрыўдзіце.

— Нікога не пакрыўдзім, таварыш генерал.

Член Ваеннага Савета фронта Емяльянаў, размешваючы лыжкай каву, запытаўся ў камандарма, які нядаўна быў дома, у Свярдлоўску, як жывуць жонка i дзеці.

Генералы з цікавасцю слухалі...

— А я днямі гаварыў па тэлефоне з сынам, — прамовіў Чарняхоўскі, мякка ўсміхаючыся вачыма. — На фронт, да мяне хоча! Памагаць, кажа, буду. Вы не бачылі, таварышы, майго памочніка?

Ён выняў з кішэні кіцеля фатакартку, на якой былі зняты чарнявая, з такімі ж, як у бацькі, вачыма i бровамі дачка i русявы, падобны на маці, сын. Сын, з далікатным тварам, з акуратнай грыўкай, быў апрануты ў вайсковую форму з маленькай партупеяй.

— Вось ён, памочнік!

— Так, памочнік, відаць, сапраўдны! Ваенны таварыш! Нічога не скажаш іншага...

Калі ўсталі з-за стала, камандарм загаварыў:

— Як вока?.. Так, таварыш камандуючы, блізка прайшла паўз вас чорная старуха...

— Паўз каго яна не праходзіць...

— Асцерагаліся б... Гэта нягодніца не зважае ні на гады, ні на званні...

Чарняхоўскі прамовіў абыякава, так, як адказваюць на тое, што ўжо надакучыла чуць:

— За мяне, таварыш генерал, можаце быць спакойны. Ва ўсякім выпадку датуль — магу нават абяцаць,— пакуль не пачнем наступлення.

Генералы падаліся на двор. Следам за імі, спрытна абцягнуўшы кіцель, прамы, з выглядам строгім i дзелавітым, вышаў Камароў.

Машыны камандуючага i Емяльянава стаялі каля разламанага плота пад старым, з абшарпаным камялём вязам.

Тут, каля сваёй машыны, Чарняхоўскі стаў развітвацца. Падаўшы руку камандуючаму арміяй, прамовіў напаследак:

— Падцягніце вы разведку, таварыш генерал. Я ёю незадаволен асабліва...