Мінскі напрамак. Том І

Цяпер усе ўтраіх пілі віно i захмялелыя гаварылі пра што прыдзецца. Вольф даведаўся, што Ані працуе ў гестапа. Рэйзе кпіў над Ані, што дарэмна яна стараецца спадабацца маёру, што з гэтага нічога не выйдзе...

— Не плявузгай, Вілі...

— Вось пабачыш, нічога ў цябе не выйдзе...— падбіваў яе Рэйзе.

— Ты ўпэўнены, Вілі?

— Так, вядома.

— Ты не надта рызыкуеш?

— О, не. Тут ніякай рызыкі.

— Праўда?..

— Маёр вельмі добры сем'янін — ён нідзе не забывае пра сваю сям'ю. I акрамя таго... Ён беражлівы. У яго кожная марка на ўліку...

Вольф пачырванеў i непрыхільна зірнуў на эсэсаўца.

— Слухай, штурмбанфюрэр... Калі вы зноў...

— Што зноў?

— Калі вы... гэтыя дурныя жарты...

— Якія жарты?

— Гэтыя!..

Ані паспяшалася ix памірыць; Вольф не прымусіў сябе ўпрошваць,— у яго быў сёння лагодны настрой.

— Ну, добра... толькі няхай гэтыя свае... жарты — пакіне на другі раз...

Ад таго, што вакол было чыста i ціха хадзілі афіцыянткі, i прыемна звінела шкло чарак, Вольфу здавалаея, што вайна недзе далёка, што тут поўны спакой...

Радыёла, што стаяла непадалёк у прасценку між вокнаў, зажурчэла бесклапотна i пяшчотна:

Es geht alles früber

es geht alles vrbei.

Auf jeder Dezember

flgt wieder ein Mai.

Ані стала ціха падсвістваць, весела ківаючы галавою. Вочы яе заблішчэлі памаладзела i мякка.

Ані, якая цяпер амаль увесь час балбатала, запытала Вольфа, як яму падабаецца ў «тылу».

— Ён пагарджае тылавікамі,— сказаў насмешліва Рэйзе.

— Так? Чаму?

— Ён лічыць, што нам дарэмна даюць хлеб...

— Няўжо?— Тоўстыя, з аблізанай фарбай губы Ані сабраліся ў кружок.— Гэта праўда, Вольф?

— Зноў — жарты?

— Ну што вы, маёр! Вы, відаць, хваравіта недаверлівы...

— Не крыўдуйце на яго, Вольф, гэта ў яго такая манера гаварыць... Значыцца, ён няпраўду сказаў?

— Няпраўду. Глупства сказаў... Я ў гэтым тылу ўжо ледзь не адправіўся да прародзічаў. Хай ён будзе пракляты!— злосна прамовіў маёр.

— О, што з вамі было? Гэта цікава — праўда?

— Нічога цікавага!..

— Ну, раскажыце, я хачу ведаць...

Яму прышлося апавядаць пра аперацыю «мокры мяшок». Ён стаў узлаваны i пануры, яго важкі нос наліўся чырванню.

— Ты дарэмна злуешся, Вольф,— сказаў яму тонам старэйшага Рэйзе,— ты наіўны. Здзіўляюся, як можна мець дасюль такія патрыярхальныя погляды! Ты думаеш, фронт толькі там...

— Гэта праўда. Вілі, ты — мудрэц!

— Ты думаеш, што я не рызыкую што ночы галавою?.. Я быў у сталовай СД, калі там выбухнула міна, але мяне толькі кантузіла.

— Мы тады разам былі...

— Я вышаў на хвіліну з тэатра, — не адказаўшы ёй, працягваў Рэйзе, — калі там узарвалі партэр... Чорт пабяры, мне на дзіва шанцуе, відаць, суджана сто гадоў жыць...

— Ты шчасліўчык, Вілі.

2...

— Штосьці рускія не ў меру разлёталіся цяпер... Ніводнай ночы не прапусцяць — проста спакою ад ix няма... — Зноў загаварыла Ані. — Усё ж гэта дзікая думка ісці ў такі час у рэстаран. Табе заўсёды, Вілі, прыходзяць нейкія дурныя жаданні...

— Ты шкадуеш?

— Так. Шкадую... Чаму я толькі згадзілася, не ведаю...

— Нават — каешся?

— Так.

— Ты на дзіва ўмееш псаваць настрой, сабе i другім...

— Ты яшчэ больш!..

— Умей трымаць сябе... — стрымана, павучальна сказаў Рэйзе.

Вольф прымірэнча адгукнуўся:

— Сёння нічога не будзе.

Рэстаран быў амаль пусты. Радыёла спявала нейкую вясёлую песню, але гэтая песня, відаць, наводзіла на Ані сум.

Раптам песня абарвалася на паўслове, i не паспеў заціхнуць апошні акорд, як пачулася аднекуль з рэпрадуктара трывожнае: «Ахтунг, ахтунг!..» На двары маркотна i цягуча завыла сірэна.

— Ну, вось я i казала! Пачынаецца! — Ані хутка ўскочыла i, дробна перабіраючы ножкамі, кінулася да выхаду. За ёй заспяшаліся Рэйзе i Вольф.

Калі яны выбеглі на двор, самалёты былі ўжо недалёка. У небе скрыжоўваліся, мітусліва бегалі доўгія прамяні пражэктараў. Ударылі гучна зеніткі.

Сядзець у бамбасховішчы прышлося доўга. У скляпенні было змрочна i цяжка тхнула сырой зямлёй. Нацята прыслухоўваючыся да выбухаў недзе ўгары, да штуршкоў зямлі, Ані заўважыла каля нагі дзіўны прытоены камяк. Яна кранула яго наском туфля i віскнула з агідай: гэта быў пацук!

«Фі, якая брыдота!» — Ані, гідліва моршчачыся, штурхнула яго. Пацук неахвотна адпоўз.

Час цягнуўся нязмерна доўга, a бамбёжка ўсё не сціхала.

Ані пачала было зноў насвістваць, што пасля кожнага снежня надыходзіць май, але хутка абарвала свіст. Якая нуда сядзець так!..

— Калі гэта ўсё скончыцца! — зазлавала яна.— I няўжо не могуць ix адагнаць, гэтых рускіх?

Скарыстаўшы кароткі перапынак у бамбёжцы, Рэйзе нечакана знік. Ён сказаў, што яму трэба недзе абавязкова быць — неадкладныя справы. Вольф застаўся адзін каля Ані, якая раззлавана маўчала.

Калі Вольф з ёй выбраўся, нарэшце, на двор, яна ні за што не захацела ісці назад у рэстаран.

— Хопіць, я ўжо сытая сёння! Праз меру!.. Леш правядзіце мяне дамоў,— амаль загадала яна. — Я тут — на Камандатурштрасе...

Так немцы называлі вуліцу Карла Маркса. Вольф нязграбна ўзяў яе пад руку, збіраючыся весці, але яна запатрабавала, каб ён выняў пісталет з кабуры i паставіў на баявы ўзвод...

— Нашто гэта?

— Зрабіце. Я прашу.

Ён паслухаўся.

— Ну вось цяпер хадземце...

Яна гаварыла, дзе трэба павярнуць направа, налева.