Мінскі напрамак. Том І

— Ты глядзі, ці няма недакуркаў — мужчыны прасілі. Як знойдзеш, прынясі мне, я пастараюся перадаць ім,— шапнула ёй, калі вышлі ў калідор, дробная, з рабаціннем пад вачыма, дзяўчына, якая часта хадзіла мыць падлогу. «Тут ёсць нават сувязныя з мужчынскімі камерамі»,— здзіўлена падумала Ніна.

Ёй далі нейкую анучу i вядро i павялі. Жандар штурхнуў яе ў пакой i сказаў:

— Тут.

Гэта быў невялікі паўзмрочны пакой з замураванымі больш як да паловы вокнамі. Ніна акінула абыякавым позіркам падлогу i ўбачыла на ёй цьмяны масляністы бляск вады. Яна ступіла ў ваду i ледзь не паслізнулася.

— Ну ты, што стала?— крыкнуў паліцай i таўхануў яе кулаком у спіну.— Запрашэння чакаеш?..

Перамагаючы пякучы боль, які адразу ажыў на спіне, ва ўсім целе, яна сагнулася. Рукі дакрануліся да нечага густота i ліпкага.

— Што гэта?— вырвалася ў яе.

— Кроў, не бачыш?— сярдзіта адгукнуўся паліцай...— Не віно французскае!..

Калі яна вярталася ў камеру, дзяўчына з рабаціннем, якая мыла ў той час калідор, шапнула:

— Недакуркі ёсць?

Ніна хітнула галавой: няма.

У камеры яна ўбачыла Клаву. Тая нерухома ляжала на нарах, тварам уніз, адна рука з разадраным да пляча рукавом звешвалася з дошчак, як у нежывой.

Ніна з непакоем наблізілася да яе i моўчкі стала, не адважваючыся патрывожыць. У Клавы толькі павольна, цяжка ўздымалася i апускалася спіна ў кофтачцы з закарэлымі плямамі крыві ды чулася хрыплае дыханне.

«Эх, што з ёй, гады, зрабілі!»— жахнулася Ніна перад гэтай нерухомай, здаецца, амаль нежывой жанчынай.

— Ты, Ніна?— сказала ціха, не павяртаючы галавы, Клава. I, памаўчаўшы, дадала: — Ой, як мяне білі!.. Ніколі яшчэ так не білі...

Яна зноў сціхла, так ёй, відаць, цяжка было гаварыць. I раптам у хрыплым голасе Клавы пачулася ўпартая, ціхая гордасць:

— Усё-ткі яны ад мяне нічога не дабіліся!

Ніна, асцярожна прысеўшы каля яе на край нар, пяшчотна дакранулася рукой да яе галавы з густымі цёмна-русымі валасамі.

Раздзел VIII

1...

Незадоўга перад гэтымі падзеямі ў Мінску паявіўся маёр Вольф. Размова маёра з Клямтам на могілках перад Паплавамі была ix апошняй размовай, бо праз кіламетры два Вольфа раніла асколкам міны, якая прыляцела з недалёкага ляска.

Вольф апынуўся ў шпіталі, у Баранавічах, дзе ён праваляўся месяц з лішкам. Выпісаўшыся адтуль, маёр пабыў яшчэ колькі часу там жа, у Баранавічах, у рэзерве i, нарэшце, атрымаў прызначэнне ў Мінск.

Ён прыехаў сюды семнаццатага чэрвеня. З'явіўся да дзяжурнага ваеннай камендатуры, які, паглядзеўшы яго дакументы, папрасіў прысці заўтра да каменданта. Пакуль жа дзяжурны накіраваў яго ў афіцэрскую гасцініцу.

Маёр быў у гасцініцы нядоўга. Справіўшы хутка фармальнасці, неабходныя для ўсялення сюды, ён зайшоў у пакой, дзе стаяў яго ложак. Пакой дастаўся вялікі, высокі, i гэта не спадабалася Вольфу, тым больш, што тут было яшчэ сем ложкаў. Праўда, гэтая акалічнасць яго мала турбавала: колькі тут яму жыць у гэтым пакоі. Можа быць, заўтра трэба будзе ехаць з горада. Ён нават рашыў не браць сваіх двух чамаданаў, здадзеных на вакзале ў камеру захоўвання.

Маёр крыху пастаяў каля акна, абыякава пазіраючы на запылены каштан паблізу, на дамы насупраць: вялікі, чырвоны, i меншы, з аблезлай афарбоўкай.

Рабіць Вольфу не было чаго, i ён падаўся бадзяцца па гораду. На вуліцы было ціха i амаль пуста. На хвіліну ажыўленне прынёс сюды трамвай, які пралескатаў, калі маёр стаяў каля кінотэатра, разглядаючы яркую стракатую афішу. Кінотэатр, пабудаваны «nur für Deutschen»[⁷] барак з вострым чарапічмым дахам, быў побач з гасцініцай. Вольф паглядзеў, калі пачынаецца бліжэйшы сеанс, i, даведаўшыся, што чакаць нядоўга, узяў білет.

Увечары маёр, якому пасля кіно хутка надакучыла бадзяцца без справы між нудных пустыроў, падаўся ў рэстаран пры фабрыцы-кухні. Рэстаран, як i кінотэатр, быў вельмі блізка ад гасцініцы. Вольф сеў пры століку, які прымыкаў да сцяны, i стаў маленькімі вадзяністымі вачыма разглядваць чатырох афіцэраў, што былі ў рэстаране.

Калі афіцыянткі пачалі апускаць шторы маскіроўкі, у рэстаран увайшло яшчэ некалькі наведвальнікаў — афіцэры i жанчыіны. Адзін з ix, у форме эсэсаўца, стройны, з пешчаным ганарлівым тварам i з вялікімі рукамі, выбіраючы вачыма столік, раптам накіраваўся да маёра.

— О! Вольф! Як ты сюды трапіў?

— Ды так... Прызначэння чакаю...

Рука Вольфа патанула ў яго руцэ. Эсэсавец пазнаёміў маёра з танклявай, рудаватай, прыкметна палінялай жанчынай, якую ён трымаў за локаць. Яе звалі Ані.

— Ты не супраць таго, спадзяюся, каб мы селі поруч?— ледзь усміхнуўшыся, пацікавіўся эсэсавец.

— Не, сядайце...

Гэта быў штурмбанфюрэр Рэйзе. Вольф пазнаёміўся з ім даўно, яшчэ ў далёкім сорак першым годзе, у час аперацыі пад Растовам, дзе маёр камандаваў ротай у Клейста. Потым больш за два гады яны не бачыліся, i толькі тры месяцы назад, калі Вольф прыязджаў сюды з Барысава, яму выпадкова трапілася спаткаць Рэйзе ў Мінску. Яны тады весела правялі час у адной кампаніі афіцэраў.