Мера часу

— Ты прабач,— шаптаў Жэня.— але я не магу тут стаяць… Яшчэ ўбачыць тут нас хто ды ёй даложыць. — Ён паімкнуўся ісці, але раптам спыніўся, нібы вагаўся, думаў нешта, пасля зноў вярнуўся да яе. — А калі хочаш, то пачакай крыху, — зашаптаў ён. — Ці лепш мы сустрэнемся на тым самым месцы… Толькі пазней… гадзін у адзінаццаць. Я завяду жонку да знаёмых… Не будзе ж яна ў інтэрнаце начаваць… Завяду яе, а тады мы сустрэнемся.

Зоя адмоўна пакруціла галавою.

— Ну, не хочаш, не трэба. Як яна паедзе, тады сустрэнемся,— зноў азірнуўся Жэня.— А цяпер я павінен ісці. Ну, бывай,— і ён пабег.

Зоя засталася адна на тратуары. Яна раптам адчула, як ёй холадна, як змерзла яна за гэты доўгі вечар. Усярэдзіне ў яе ўсё проста трымцела. Не спяшаючыся, яна павярнулася і пайшла. Ішла, як ашаломленая. Так, яна ведала, што ў Жэні ёсць жонка, але была ўпэўнена, што Жэня кахае яе, Зою. Яна менш за ўсё думала пра тое, да чаго могуць прывесці яе адносіны з Жэнем. I зусім не збіралася яна «адбіваць» яго ад жонкі. I тым не менш, ёй здавалася, што калі Жэня сапраўды пакахаў яе, то ён не павінен хаваць гэтага ад той, невядомай ёй жанчыны. Што ж рабіць, калі так здарылася. Яны абое мусяць павініцца перад ёю. А тут — гэты Жэнеў спалоханы твар, гэта жаданне ўцячы ад яе… Нешта незнаёмае, чужое ўбычала яна ў ім. I словы «жонка», «жанаты» пачалі набываць для Зоі ўжо іншы сэнс. Раней здавалася, што Жэнева жонка існуе толькі ў размовах, у пісьмах, ну, часам, у кпінах. А яна раптам аказалася жывым чалавекам, прыехала ў Мінск, і да яе пабег Жэня. Яе ён можа адкрыта прывесці ў інтэрнат, а Зоя павінна туляцца пазавуголлю, каб убачыць яго, каб з ім сустрэцца. Перад тою ён адчувае сябе абавязаным, а Зоя — так сабе. Вось чакала, мерзла ўвесь вечар, а ён не прыйшоў і віны сваёй перад ёю не адчувае.

Думаць так было крыўдна, і Зоя пачала шукаць апраўдання Жэню. «А можа ён таксама перажывае,— думала яна.— Можа, ён і не рады, што яна прыехала. Ён жа сказаў, каб я пачакала, ён завядзе жонку начаваць да знаёмых, і мы з ім сёння ж сустрэнемся…»

Але Зоя не магла ўявіць сабе, як гэта яна сустрэлася б з Жэнем, ведаючы, што тут, недзе блізка, яго жонка…

I раптам ёй вельмі захацелася паглядзець на Жэневу жонку. Што яна за жанчына? Як выглядае? Якая яна, тая, што мае поўнае права быць з Жэнем, мае права ненавідзець Зою і нават ёю пагарджаць?

Зоя шпарка ідзе па вуліцы, а думкі круцяцца толькі вакол аднаго — як яе ўбачыць. Жэня павядзе жонку на кватэру. Пачакаць, пакуль яны выйдуць з інтэрната? Але яна і так змерзла. Аднак неадольнае жаданне паглядзець на саперніцу прымусіла яе вярнуцца.

Насупраць інтэрната невялікі скверык, і Зоя ідзе туды, каб там стаяць і чакаць, пакуль яны не з’явяцца ў дзвярах.

Снег ужо даволі густа ўслаў тратуар, галіны дрэў, агарожу сквера. Ад снегу зрабілася намнога святлей. Перад Зоінымі вачыма калышацца адзінокі засохлы лісток, які чамусьці не зляцеў з дрэва. Лісток дрыжыць на ветры, адганяе сняжынкі. I Зоіна сэрца дрыжыць, як гэты лісток.

«А што, калі зайсці ў двор інтэрната і паглядзець у акно… Яго ж пакой на першым паверсе»… 3 хвіліну вагаецца Зоя і ідзе цераз вуліцу.

Першае, другое, трэцяе,— лічыць Зоя вокны.— Якое ж тут іхняе? Ды вось.. Нават не завешана фіранкаю. Зоя раптам спужалася, што з акна яе могуць убачыць, хоць і ведала, што са светлага покоя не відаць нічога на цёмнай вуліцы. I ўсё ж яна адбеглася ўглыб двара, прыхінулася да невысокага дрэўца. Дрэўца ўздрыгнула, сыпанула на Зою снегам, але яна нават не заўважыла гэтага. Уся яе ўвага была прыкавана да ярка асветленага акна. Там, у пакоі, за сталом, сядзелі, Жэня, Валодзя і яна. Жэня наліваў чаркі, нешта гаварыў, смяяўся. Смяялася і яна. Зоя нібы глядзела нямы кінафільм. Яна нічога не чула, толькі бачыла, што за акном нешта гаварылі, смяяліся. Жэнева жонка была ў белай блузцы, валасы гладка зачасаныя назад. «Мусіць, у яе каса» — падумала Зоя. Але адсюль яна не магла добра разгледзець твару. I Зоя, азірнуўшыся, ці не глядзіць хто, зрабіла некалькі крокаў да акна.