Kus ze niet vaarwel

Net als ieder ander met een willekeurig beroep, willen we het niet altijd over ons werk hebben of om advies worden gevraagd als we ergens plezier aan het maken zijn. We vinden het heerlijk een avond uit te gaan en gewoon een van de gasten te zijn, net als ieder ander. Ik geniet van de keren dat ik een van de velen ben en niet opval. Heb je hulp nodig? Bel me dan maandag maar.

Wat betreft mijn roeping: zelfs toen ik jong was, vroeg ik me af wat er nou helemaal zo geweldig was aan datgene waardoor ik werd aangetrokken. Ik wist niet precies wat het was, maar ik kon het zien, voelen en horen. Ik heb gelezen dat andere mediums in hun jeugd vergelijkbare ervaringen hebben gehad. Het is een troost dat er tenminste een paar andere mensen zijn die weten wat ik doormaak.

Geen echte rolmodellen

Na de scheiding van mijn ouders zag ik mijn vader elke zaterdag. Hij haalde me op en we gingen samen naar de film en uit eten. Ik genoot van onze tijd samen. Ik weet zeker dat ik alle films heb gezien die zijn uitgekomen in de periode van halverwege de jaren zeventig tot eind jaren tachtig. Ik was altijd al nieuwsgierig naar geesten en was dol op films die over de andere kant gingen.

Helaas herkende ik mezelf niet in de helderzienden in het merendeel van de films. Ze waren te raar of te New Age (dat bedoel ik niet beledigend naar New Age-mensen, ik kon er alleen niks mee). Ik zag niemand die op mij leek. Liepen er meer kinderen rond die helderziend waren, of was het zoals een rijbewijs en moest je een bepaalde leeftijd hebben om het te zijn? Wat ik nodig had, was meer informatie over de andere kant. Films over paranormaal begaafde jongeren waren schaars. Soms ging een film over kinderen die een geest konden zien, maar dan waren die kinderen nooit zelf helderziend. Ze bevonden zich in een uitzonderlijke situatie en hadden te maken met een geest die in het verleden onrechtvaardig behandeld was. Nadat die geest uiteindelijk met dat probleem in het reine was gekomen, hielden de geestverschijningen ook op. Als je het op die manier bekeek, leek het kunnen zien van geesten inderdaad eerder een kwestie van mazzel dan een gave.

Mijn lievelingsfilm over spoken werd op een zondagavond uitgezonden door Disney Channel. De film ging over een glazen pop die op zolder lag, over de geest van een klein meisje die iets moest verwerken, en een stel gewone kinderen die erachter probeerden te komen wat er gebeurd was met het kleine meisje dat lang geleden was gestorven. Ze probeerden haar te helpen met haar verwerkingsproces door met haar te communiceren en haar dood te onderzoeken. De kinderen konden het overleden meisje zien en horen, en voor mij was dat heel logisch.

Het beste aan de film was dat de kinderen die de geest van het meisje konden zien, gewone kinderen waren en niet werden geportretteerd als gek of vreemd. De film was een beetje eng en dat maakte het contact met de andere kant voor mij spannender. Ik vond het geweldig. En ik werd bovendien blootgesteld aan scenario's die ooit heel gewoon voor mij zouden zijn. Mijn geest kreeg brandstof om met de andere kant in contact te treden. Ik werd tijdens mijn jeugd steevast aangetrokken tot de gedachtewereld van misdadigers. Hoewel ik pas later, eenmaal volwassen, besefte wat er aan de hand was geweest, keek ik op televisie naar alles en iedereen die ook maar iets te maken had met waargebeurde moorden. Ik kreeg dan informatie door over onopgeloste zaken: beelden van de dader, wapens, namen van mensen of plaatsen, en motieven. Ik kwam er pas later achter dat ik aanleg had voor het maken van profielschetsen van misdadigers. Mijn specialiteit is toegang krijgen tot de gedachten van anderen, uitvinden wat hun motief is, wat hun gevoel daarbij of gebrek aan gevoel inhoudt, en wat zij uiteindelijk met die drijfveren hebben gedaan.

Mijn gave

De notie van het onbekende is een makkelijk doelwit voor mensen die geloven dat we na onze dood voer voor de wormen zijn. Als je dat gelooft, hoef je niets te doen aan spiritueel zelfonderzoek of zelfreflectie. Dat kan namelijk pijnlijk zijn. Ook maken mensen die zo denken zich vaak niet zoveel zorgen over de gevolgen van de manier waarop ze andere mensen behandelen. Zo was ik een keer bij een programma waar een zeer bekende idioot (ik zal geen namen noemen) tegen me zei: ‘Nou, ik geloof wel dat er geesten zijn, maar ik kan ze toch zeker niet horen of met ze praten!’

Mijn antwoord was: ‘Ja, nogal logisch! Jij bent ook geen medium.’