Kus ze niet vaarwel

Hij was stomverbaasd. ‘Ja!’ Rick vertelde me dat zijn moeder op de dag dat ze overleed uit Las Vegas was teruggekomen. Ze had haar koffer neergezet, was naar de badkamer gelopen, kreeg een hartaanval en stierf. Ricks vader bevond zich op dat moment op zijn werk en toen hij thuiskwam dacht hij dat er niemand thuis was. Hij deed de deur naar de slaapkamer open en zag dat de lichten uit waren, maar dat zijn vrouw niet in bed lag. Hij liep naar de keuken om iets te eten te maken en besloot televisie te kijken tot ze thuiskwam. Hij had niet doorgehad dat zijn vrouw op de badkamervloer lag en niet in staat was geweest om om hulp te roepen. Rick had het hierdoor moeilijk met het overlijden van zijn moeder. Zij zorgde er nu vanaf de andere kant voor dat de zaak werd opgehelderd en verloste haar gezin op die manier van de schuld die op hun schouders drukte.

‘Rick, had je moeder een ronde tafel waar een fruitschaal op stond?’

‘Ja, die heb ik nu.’

‘Je moeder zit daar nog steeds aan. Ze zegt dat dat jullie dagelijkse tijd samen is.’

Hij kreeg tranen in zijn ogen. Ricks moeder noemde toen een vrouw die Susan heette; ze wilde dat Rick zou weten dat zij en Susan samen waren. Vervolgens vroeg ik Rick Susans moeder te bellen (als ze openstond voor berichten van de andere kant) en te vertellen dat alles goed was met haar dochter, dat ze bij zijn moeder was.

Rick wist op dat moment nog niet hoe belangrijk dit bericht was, maar hij was blij dat de naam Susan viel. Toen hij wegging, zei hij dat er een grote last van zijn schouders was afgevallen.

Hij belde me de volgende dag en vertelde dat hij Susans moeder die in Florida woonde had gesproken. Hij had haar verteld over zijn reading bij mij en had doorgegeven dat Susan bij zijn moeder was en heel gelukkig was. Susans moeder was gaan huilen en zei dat ze al de hele week aan haar Susie had lopen denken: de volgende dag was haar sterfdag. Ze zei dat ze veel tegen Susan praatte omdat ze haar zo miste en dat ze had gehoopt dat Susan haar kon horen. Susan gaf zeker antwoord op die vraag!

Door Ricks telefoontje wist Susans moeder nu zeker dat haar dochter nog bij haar was en Rick belde haar niet zomaar op de dag voor Susans sterfdag. Rick en zijn moeder zijn verbonden in dit leven en in het hiernamaals. En dat geldt ook voor Susan en haar moeder. De band tussen moeder en kind kan nooit worden verbroken.

Ik geloof

Bij een groepssessie weet ik nooit helemaal wat me te wachten staat. Soms hebben de deelnemers veel gemeen en is voor iedereen duidelijk dat er een groepsthema speelt. Aan de andere kant krijg ik soms te maken met een deelnemer die niet zeker weet of hij daar wel aanwezig wil zijn, maar die heeft toegestemd dat hij de groep in elk geval zal observeren. Zonder uitzondering wordt die observant er altijd in betrokken op het moment dat een bezoeker van de andere kant erop staat een bericht aan diegene door te geven. Een geval dat me is bijgebleven is George: een aantrekkelijke, goed verzorgde man die net grijs begon te worden. Toen ik kennis met hem maakte, glimlachte George en zei: ‘Ik moet je wel vertellen dat ik er sceptisch tegenover sta.’

‘Dat is prima,’ zei ik. ‘Iedereen moet deze ervaring met open ogen aangaan. Je moet de informatie niet forceren en niet te veel willen dat het klopt.’

Hij verzekerde me dat hij dat niet zou doen. Het duurde niet lang voordat Georges bezoeker zich kenbaar maakte. Ik vertelde George dat zijn grootvader doorkwam. Hij vroeg welke van de twee. ‘Je grootvader laat me New York zien, dus of hij kwam uit New York of die stad was belangrijk voor hem.’

George dacht even na en zei toen: ‘Ik denk het niet.’

Ik herhaalde mijn advies dat hij niets moest forceren.

‘O, wacht even, mijn grootvader is via Ellis Island dit land binnengekomen.’

Ik beschreef zijn opa en noemde diens voorkeur voor bretels. Daar kon hij wel wat mee. Ik gaf hem nog meer informatie over zijn familie en weidde nog verder uit over zijn opa en beëindigde toen zijn reading.

‘Alles wat je zei klopte exact, behalve dat mijn grootvader zou hebben gedamd; hij damde nooit.’

Ik legde uit dat ik alleen maar doorgeef wat ik doorkrijg en dat het misschien later duidelijk zou worden. Twee weken later kreeg ik een telefoontje van Georges verloofde, die dezelfde groepssessie had bijgewoond. Ze vertelde me dat ze waren gaan winkelen en een dambord in een etalage hadden zien staan.

Ze had George naar het dambord zien staren en had hem gevraag waar hij aan dacht. George had haar aangekeken en gezegd: ‘Mijn opa nam me als klein jongetje altijd mee naar het park en dan gaf hij me vijftien cent om iets te gaan doen zodat hij kon dammen.’