Kus ze niet vaarwel

5. Beschrijft je kind gebeurtenissen voordat die echt gebeuren? Kan hij of zij voelen waar iets is zonder de gebruikelijke aanwijzingen? Als je in staat bent gebeurtenissen te voorspellen of locaties kunt aanwijzen, is dat een duidelijk teken dat je aanleg voor helderziendheid hebt. Marie doet dit vrij vaak. Het is moeilijk het niet te merken, en het is ook zo leuk. Ariel doet het ook. Joe en ik zouden een keer naar Tucson gaan, wat zo'n twee uur rijden is. Mijn kinderen zijn er nog nooit geweest. We zouden daar met vrienden uit eten gaan. Ariel kwam voor we weggingen naar ons toe. ‘Kijk eens naar de tekening die ik heb gemaakt.’

Ze had met een viltstift op een whiteboard een grote tekening gemaakt van een exotische bloem met lange en heel dunne bloemblaadjes. Ze zei dat het een Italiaanse bloem was. Joe en ik zeiden dat we de tekening heel mooi vonden en vertrokken. We ontmoetten onze tafelgenoten bij hen thuis en gingen vervolgens met z'n allen naar een Italiaans restaurant. We liepen naar binnen en daar aan de muur hing een heel groot schilderij van een exotische bloem met lange en heel dunne bloemblaadjes. Joe en ik keken elkaar verbaasd aan. Het schilderij leek exact op de tekening van Ariel. Dat ze de bloem Italiaans had genoemd, was helemaal treffend. Zelfs de lengte van de stengel was precies hetzelfde. Het was een beetje eng, maar daar hou ik wel van.

Als voorbeeld voor ouders met heel jonge paranormaal begaafde kinderen, zal ik iets vertellen over mijn vierjarige dochter Bridgett. Het gaat hier niet om een voorspelling, het is gewoon een voorbeeld van weten dat er iets is zonder dat je je ogen gebruikt om het te zien. Het heeft te maken met het fysiek kunnen lokaliseren van objecten. Bridgett kan goed verborgen dingen zien. We waren tijdens een vakantie een keer met het hele gezin in een fastfood restaurant en we stonden bij de balie te wachten op onze bestelling die we in onze hotelkamer zouden opeten. De balie stak zo'n dertig centimeter boven Bridgett uit en ze kon er dus niet overheen kijken. Maar Bridgett stak haar arm recht omhoog en zei: ‘Mama, mama, mag ik een snoepje?’

Voordat ik haar kon vragen hoe ze wist dat er snoepjes op de balie stonden, stelden drie aardige maar verbijsterde vrouwen die achter ons stonden haar die vraag al. Zonder te antwoorden keek Bridgett om, pakte een doos die naast de balie stond, duwde die naar de balie toe en ging erop staan. Ze gluurde over de rand van de balie, zag het schaaltje met snoepjes, stapte weer omlaag en zei: ‘Nou, er staat daar toch een schaal snoepjes?’

Ik had de voorkant van de balie eens goed bekeken. Die was helemaal massief; er zat geen glas in waar je doorheen kon kijken. Toen we wegliepen vroeg ik haar hoe ze had geweten dat er snoepjes op de balie stonden zonder dat ze die met haar eigen ogen had gezien. Bridgett zei: ‘Dat weet ik niet. Ik weet dat soort dingen gewoon.’

Een maand voor dit voorval was mijn moeder op de kinderen komen passen terwijl wij naar de speelgoedwinkel gingen voor een verjaardagscadeautje. In de winkel deed ik iets wat ik anders nooit doe: ik kocht een lolly die ik boven op het cadeautje plakte. Toen we de oprit kwamen oprijden, kwam Bridgett op ons afrennen en terwijl ik uit de auto stapte, riep ze: ‘Mama, ik wil de lolly.’

‘Ik heb geen lolly voor je gekocht.’

‘Maar ik weet dat jullie een lolly in de auto hebben.’ Ze had gelijk, maar hoe wist ze dat? Joe zat nog in de auto en verder wist niemand van die lolly.

‘Hoe wist je dat ik een lolly in de auto heb?’

Bridgett vond het maar een domme vraag; ze wilde gewoon de lolly hebben. ‘Dat weet ik niet. Dat weet ik gewoon.’

Dit kind is een snoep-, voedsel-en drankdetector: je kunt niets voor haar verborgen houden. Er zijn te veel voorbeelden om hier te noemen, maar ik denk dat je wel een goede indruk hebt gekregen van wat ik bedoel.

Een leerachterstand of een gave?

Omdat ik zoveel e-mails krijg over kinderen met gedragsproblemen of ADHD, wil ik daar graag iets over zeggen. Ik ken ouders die de symptomen van hun kind verkeerd hebben geïnterpreteerd en de verkeerde conclusie hebben getrokken. Het is een zeer controversieel onderwerp en er zijn geen pasklare antwoorden.

Kinderen met ADHD zijn snel afgeleid en druk. Ze hebben moeite zich te concentreren en daar lijden hun cijfers vaak onder. Hun hersenen staan in een te hoge versnelling. Dat betekent echter niet dat de beelden in hun hoofd van de andere kant afkomstig zijn. Er bestaat geen echt verband tussen paranormale gaven en veelvoorkomende problemen als ADHD of depressie. Maar ik denk evenmin dat kinderen met dergelijke problemen minder kans hebben op paranormale begaafdheid dan andere kinderen. Het is belangrijk dat je als ouder niets uitsluit; je moet niet te snel een conclusie trekken. Ik ken een kind dat het vaak over zelfmoord had.