Фаўст

                       Ну — жонка першая Адама.
Прыгожых бойся валасоў —
Яны чароўныя ў яе,
Кранеш — умомант прыкуе
І волю дасць няскора зноў.

Фаўст

А тыя дзве: малодка і бабуся?
Натанцаваліся і адышліся ўбок.

Мефістофель

А нешта сёння я не разбяруся:
Самога пацягнула ў скок!

Фаўст (скача з маладою)

Дзівосы змучылі мяне:
Угледзеў яблыньку я ў сне —
На ёй два яблычкі гараць,
І я палез, каб іх сарваць.

Прыгажуня

Вы перабралі цераз край,
Таму не трапіць вам у рай,
Я рада за даспелы сад,
За яблычкі маіх прынад.

Мефістофель (скача са старою)

Дзівосы змучылі мяне:
Я дрэва бачыў сёння ў сне —
А ў дрэве чорнае дупло,
Што даспадобы мне было!

Старая

З паклонам бусяю ў руку
Дуплістых дрэваў знатаку.
Мяркую, рыцар капытоў
Заткнуць дупло заўжды гатоў!

Проктафантасміст^{91}

Як смелі вы наладзіць баль такі!
Ці ж не даказваюць мае трактаты —
Цялесных ног не мае дух пракляты!
А вы тут скачаце, як мужыкі!

Прыгажуня(у танцы)

А гэта хто, чаго прыйшоў сюды?

Фаўст(у танцы)

Ён там, дзе шкода, круціцца заўжды.
Калі хто скача, ён цаніць бярэцца,
Наш кожны крок, наш кожны скок
Яму стаіць у горле папярок.
Калі наперад пойдзеце — злуецца,
Калі ж на месцы будзеце таптацца,
Як гэта вечна робіць ён,
Калі яшчэ адвесіце паклон,—
Тады віватаў можна дачакацца.

Проктафантасміст

Вы тут яшчэ? Не, сіл маіх няма!
Прэч! Прэч! Тлумачыў вам, а ўсё дарма,
Нячысцікі, трымайцеся свайго напрамку,—
А вы прыматкабожыліся ў замку!^{92}
Ах, столькі чорта ганьбіў я, а ўсё дарма!
Балюе чорт! Не, сілы больш няма!

Прыгажуня

Ты нам абрыд, назола, кінь бурчаць.

Проктафантасміст

А я скажу, няма чаго маўчаць —
Мне духаў дэспатызм не даспадобы,
Ён мне, як немач у вантробы.

Скокі не спыняюцца.

Вас, пэўна, не схілю служыць дабру,
Але я веру ў поспех гэтай справы,
Я веру — прыйдзе час трыумфу, славы,
Калі паэтаў і чарцей угавару.

Мефістофель

Вось у калюгу зараз сядзе зноў —
Так ён усе свае хваробы лечыць;
Пасмокчуць п’яўкі тоўстае гузно,
І выйдзе дух з яго, і выйдзе нечысць.

(Фаўсту, які выйшаў з кола.)

У дзеўкі на любоў ахвота —
Чаго ж упрочкі ты бяжыш?

Фаўст

Калі яна спявала, з рота
Чырвоная пабегла мыш.^{93}

Мефістофель

І толькі той бяды і зла?
Абы каб мыш не шэрая была,—
На драбязу ў любові не глядзіш!

Фаўст

Пасля ж убачыў…

Мефістофель

                         Што?

Фаўст

Ты толькі глянь:
Дзіця прыгожае ў няяснай далі
Павольна праплывае, нібы здань,
Нібы яго ў калодкі закавалі.
Паведаю тугу сваю:
Я ў здані Грэтхен пазнаю.

Мефістофель

Забудзь — не Грэтхен гэтае дзіця;
Там прывід, цень — у ім няма жыцця.
Хто з ім сустрэнецца, адразу згіне:
Зірне — у жылах кроў застыне,
Акамянее чалавек уміг —
Напэўна, чуў ты пра Медузу міф.^{94}

Фаўст