Фаўст

А можа, пойдзем лепш далей:
Там жар гарыць, там дым руды,
Натоўпы пруць да сатаны,
Бо ўсе разгадкі там. Туды!

Мефістофель

Там больш загадак і маны.
Хай свет вялікі весяліцца,
Нам лепей збоку прымасціцца.
Заўжды адно: цяпер і ў час былы
Вялікі свет стварае свет малы.
Там бачу голенькіх дзяўчат,
Старыя ж захінаюць цела;
Будзь ветлівы, трымайся смела —
Турбот не вельмі, толку шмат.
Я чую інструмента голас зычны —
Пракляты скрып! Назойлівы, нязвычны.
Хадзем са мной у грамаду.
І я ў хаўрус цябе ўвяду —
Ты будзеш свой на шабаснай гары!
Глядзі і радуйся: паўсюль кастры,
Абдымкі, скокі, выпіўка, жратва —
Павер, што лепш бывае чорта з два!

Фаўст

Чыё аблічча прымеш ты ў іх коле —
Ці чарнакніжніка, ці сатаны?

Мефістофель

Інкогніта з’яўляцца звыкся болей,
Аднак жа ў свята носяць ордэны.
«Падвязка» з моды выйшла, не нашу,
Дык я капыццем конскім пафаршу.
Ты бачыш слімака? Прыпоўз, наставіў рогі,
Глядзіць, аж зрэнкі вылупіў слімак,
Мае ўжо паабнюхваў ногі —
Пад маскай не схаваешся ніяк.
Хадзем са мной! Трымайся хватам!
Ты будзеш маладым, а я, вядома, сватам.

(Падыходзячы да групы старых, якія сядзяць каля вогнішча.)

Чаго тут панства бавіцца ў нудзе,
Чаму яно ў хаўрус да ўсіх не йдзе?

Генерал

Любіў я нацыі, народы,
Дарыў усім дабра плады!
Натоўп — жанчына, бо заўсёды
Яго абраннік — малады.

Міністр

Забыў жа праўду чалавек,
Дабро ўжо стала забывацца,
Той час, калі я быў дарадца,
Быў залаты, шчаслівы век.

Выскачка

І мы былі ў свой час майстры,
Шчаслівы міг лавіць умелі,
Пайшло нагамі дагары,
Прапала ўсё, што колісь мелі.

Аўтар

У нашы дні хіба вар’ят
Глыбакадумнае чытае.
І моладзі ж усё не ў лад —
Маіх тварэнняў не прымае.

Мефістофель(раптам робіцца вельмі стары)

Народ чакае! Скора суд у сатаны,
На Брокен я іду апошні раз;
Уломак я стары, агонь крыві пагас,—
Да заняпаду блізкі свет зямны.

Ведзьма-старызніца

Панове, годзе крыку, свар!
На выбар вам прынесла транты!
Хоць вокам кіньце на тавар —
Гэй, налятайце, рызыканты!
Не бойцеся па-чалавечы
Старога хламу, барахла —
Няма такой у торбе рэчы,
Каб не рабіла людзям зла:
Кап’я — каб кроў не пралівала,
І чаш, з якіх прыняўшы яд,
Ахвяра здрады не канала,
Няма ніводнае з прынад,
Каб маладых не спакушала,
Мяча, які б не сек галоў
Ці ў плечы сябра не калоў.

Мефістофель

Неразуменне духу часу ў цёткі.
Няхай старызна спрахне ўся ў казне.
Не пры на торжышча старыя шмоткі,
Давай дарогу навізне!

Фаўст

Кіпіць, бушуе Брокен ваш —
Вось гэта гандаль, вось кірмаш!

Мефістофель

Дзе ж тут прапхнуцца, дзе праткнуцца,
Калі ўсе толькі ўгору пруцца.

Фаўст

Хто гэта там?

Мефістофель

                   Прыгледзься, гэта дама —
Ліліт!^{90}

Фаўст

         Хто? Хто?

Мефістофель