Фаўст

Хто доўгіх год былое шчасце згадвае,
Таму здаецца сном і ласка божая.
Ты ж, доляю спрыяльнаю ўлагоджана,
Прымала ты ў жыцці любоў салодкую
Герояў тых, што за цябе на рызыку
Не раз ішлі, на подзвігі вялікія.
Яшчэ дзіця — Тэзея^{222} ты прынадзіла,
Асілка мужнага, Гераклу роўнага.

Алена

Узяў мяне Тэзей, падлетка-козачку.
Схаваў мяне ў Афідне, аж у Атыцы.

Фаркіяда

Але й пасля твайго вяртання ў дом братоў
Героі за табою ўсё ўвіваліся.

Алена

Быў першы ласкаю маёй адзначаны
Патрокл адважны, прыгажун, Пеліды сын^{223}.

Фаркіяда

Ды бацькам Менелаю ты аддадзена —
І дамалюб, і смелы мараплавец ён.

Алена

Аддаў яму дачку і царства ўсё,
І ў шлюбе Герміёна нарадзілася.

Фаркіяда

Калі ж за Крыт твой муж змагаўся ярасна,
Прыгожы госць цябе ўцяшаў, сумленніца.

Алена

Не ўспамінай удоўства вымушанага,
Якое шмат бяды пасля прынесла мне.

Фаркіяда

Чаму ж павінна я забыць той час ліхі,
Калі і я зрабілася рабыняю?

Алена

Паставіўшы ў палацы ахмістрыняю,
Да скарбніцы табе ж ён ключ аддаў.

Фаркіяда

А ты ж дзеля Парыса мужа кінула,
Кахання асалодамі ўпівалася.

Алена

Не асалодамі, але пакутамі,
Якіх ці мала-многа ў Троі зведана.

Фаркіяда

Казалі, й там ты двайніком яўлялася,—
Цябе ж і ў Троі і ў Егіпце бачылі^{224}.

Алена

Не трэба паўтараць пустыя выдумкі,
Бо хто я ёсць — ужо й сама не ведаю.

Фаркіяда

Яшчэ гавораць, быццам бы залётнікам
Прыходзіў з царства ценяў да цябе Ахіл,
Які ў жыцці кахаў цябе без памяці.

Алена

Як цень да ценю, да яго тулілася,—
Ці то быў сон, ці, можа, мара ўяўная?
Мо ў сне і сёння я, мо ценем сталася?

(Падае непрытомная на рукі харэтыд.)

Хор

Змоўкніце, змоўкніце,
Вусны злавесныя!
Што з адназубае пашчы язык
Можа сказаць лагоднае нам?

Злосніца, знешне да ўсіх дабрачынная,
Воўчую лютасць хаваеш пад мяккім руном.
Твой язык нам страшнейшы, чым трох-
галовага Цэрбера зяпы жахлівыя.
Страхам агорнуты мы
У прадчуванні,
Што вусны падступніцы
Ікламі страшнай пачвары абернуцца.

Ты замест прыязна-ўсцешнай спагады,
Што адсылае ў Лету трывогі і жах,
Наша мінулае зноў выклікаеш,
Злое бярэш, адкідаеш дабро
І азмрочваеш глянцам сучаснага,
Будучага —
Мякка-праменнае сонца надзей!
Змоўкні, змоўкні!
Хай жа душа царыцына,
Ужо адляцець гатовая,
У целе яе ўтрымаецца,
Душа найпрыгажэйшай красуні,
Першай і, пэўна, апошняй на свеце.

Алена апрытомнела і зноў стаіць у атачэнні хору.

Фаркіяда

Выйдзі, сонца, з хмар лятучых,
                                          сонца радаснага дня,
І ўрачыста з паднябесся свет зямны
                                                     наш азары.
Паглядзі, як хор шалее, зневажаючы мяне,
Ды брыдота Фаркіяда знае сутнасць хараства.

Алена