Фаўст

Скіну я самоты вэлюм, што насіла шмат гадоў,
Зноў пяшчотнаму спакою цела я сваё аддам,
Бо належыць і царыцам
                           жыць, як людзі ўсе жывуць.
Сіл набрацца, каб пагрозам
                           смела ў твар пасля глядзець.

Фаркіяда

Ты паўстала перад намі — у вянцы сваёй
                                                            красы!
Бачу твой пагляд загадны.
                                  Што ты хочаш? Загадай!

Алена

Будзь гатова дзёрзкай звадкі
                          хутка згладзіць прыкры след!
Бездакорна падрыхтуйся
                               справіць наш стары абрад.

Фаркіяда

Ўсё гатова: шалі, місы, нож, сякера
                                                      і трыног —
Для краплення і ўскурэння.
                                   Хто ж ахвяра? Назаві!

Алена

Цар ахвяру не назваў мне.

Фаркіяда

Не назваў? О, гора ўсім!

Алена

Што за гора? Што за жахі?

Фаркіяда

О, ахвяра гэта — ты!

Алена

Я?

Фаркіяда

І гэтыя.

Хор

           О гора!

Фаркіяда

Пад сякерай прымеш смерць.

Алена

Жудасна! Я прадчувала!

Фаркіяда

                                   Непазбежны горкі лёс!

Хор

Ах! А мы? Што будзе з намі?

Фаркіяда

Смерць пачэсная — не вам!
Крокваў царскага палаца вашай хопіць чарадзе,
Затрапечаце вы ў петлях,
                                  як дразды ў тугіх сілах.

Алена і хор стаяць ашаломленыя і спалоханыя ў маляўнічых групах.

О прывіды! У спалоху застылі вы,
Баіцеся пакінуць свет, не ваш ужо,
Прыціхлі, нібы здані, хоць не здані вы;
А зрэшты, людзі ўсе — такія ж прывіды —
Не хочуць пакідаць яны свет сонечны.
Няма ратунку ад наканаванага! —
Ўсе знаюць гэта, ды не ўсе скараюцца.
Ды што казаць: пара за справу брацца нам.

(Пляскае ў далоні.)

У дзвярах з’яўляюцца ў масках карлікі, яны хутка і спрытна выконваюць усе загады.

Збягайцеся хутчэй сюды, нячысцікі! —
Здавольце свой запал знішчальніцкі!
Алтар ахвярны стаўце, не марудзячы,
І срэбную сякеру з краю ўскладвайце,
А каб крывава-чорны след з трыногі змыць,
Напоўніце вадой збаны ахвярныя,
Зямлю ўсцяліце дыванамі ўсходнімі.
Каб царственна на іх царыца ўкленчыла,
Каб мы маглі з пашанай агарнуць яе
І пахаваць з усёй належнай пышнасцю.

Панталіда

Царыца адышлася задуменная,
Паніклі дзевы, як трава пакосная —
Але павінна я, сястра старэйшая,
З табою, найстарэйшая, параіцца.
Ты мудрая, ты добрая, зычлівая,
Хоць хор зласліва бэсціў, зневажаў цябе,—
Скажы, ці бачыш ты, які ратунак нам?

Фаркіяда

Параіць мне не цяжка, бо ратунак ваш,
Збавенне лёгкае — ў руках царыцыных.
Яна ж — няхай рашэнне прыме хуткае.

Хор

Парка літасцівая, Сівіла любамудрая,
Ніць жыцця не абрывай!
                              Не адбірай святло жыцця!
Мы ўжо чуем калыханне і жахлівае гайданне
Нашых цел, якім прыемней
                            калыхацца ў лёгкіх танцах,
У абдымках спачываць.

Алена

Як страшна ім! А мне дык толькі — горасна!
Для іх ратунак прыняла б з удзячнасцю,
Скажы! Хай немагчымае абернецца
Магчымай яваю. Скажы! Чакаем мы.

Хор