Фаўст

Што ўбачыла, і вы пабачыць можаце,
Калі яшчэ ў глыбіні патаемныя
Глухая ноч не прыняла пачварыну.
Аднак усё ж я раскажу вам словамі:
У дом цара ўваходзячы паспешліва,
Каб выканаць загад, я ўраз здзівілася
Несамавітай цішыні, спакойнасці:
Не ўбачыла слядоў работы рупнае,
Ні шолахаў не ўчуў мой слых напружаны,
Ні служкі не сустрэлі там, ні ключніца,
Гасцям заўсёды радасна-прыветныя.
Калі ж далей, да ачага я рушыла,
Ля прыску недатлелага заўважыла
Бабулі нейкай постаць незнаёмую.
Уладным голасам старую клічу я,
За ахмістрыню царскую прымаючы,
Пакінутую кіраваць гасподаю,—
Старая моўчкі слухае, няўзрушная,
Пасля, нібы не зразумеўшы слоў маіх,
Загадвае ісці мне прэч. Разгневана
Ад дзёрзкасці такой, хутчэй спяшаюся
Угору я да лесвіцы разбёнае,
Якая ў скарбніцу вядзе дзяржаўную.
Але пачвара раптам падхапілася
І ўмомант заступіла шлях рашуча мне,
Як гаспадыня страшная, агідная,
З агнём крывавым у вачах бясколерных,
Абрыдлівая з выгляду, смярдзючая.
Не, слоў адных не хопіць мне, каб я змагла
Дакладна апісаць партрэт страшылішча.
Але глядзіце! Вось яна і выпаўзла!
Пакуль прыедзе цар — мы гаспадыні тут!
Яе ж цар выселіць у апраметную —
Мой любамудры Феб, наш друг цудоўнага.

На парозе Фаркіяда.

Хор