Wszyscy jesteśmy podejrzani

— Jak to jaki? Żeby wywołać sensację, udowodnić swoje talenty jasnowidza… czy jasnowidzowej?… Jak to się mуwi? I przejść do potomności…

— Do potomności to pan przejdzie jako naczelny głupek naszych czasуw — powiedziałam gniewnie. — Musiałabym upaść na głowę, żeby dusić Tadeusza. Dałabym nie wiem co za jego zmartwychwstanie!

— Dlaczego? — spytał ostro kapitan. Zamilkłam, uprzytomniwszy sobie, że zasadniczy dowуd mojej niewinności, przyczynę, dla ktуrej ży­czyłabym Tadeuszowi najdłuższego życia i najwięk­szego w tym życiu powodzenia, muszę starannie ukryć przed władzami śledczymi. Za nic w świecie nie mogę się do tego przyznać! Milczałam, a tamci trzej, zorientowani nieco w moich kontaktach z nie­boszczykiem, przyglądali mi się z zaciekawieniem i niepokojem.

— On robił moje instalacje — powiedziałam powo­li po namyśle. — Termin nam wisi nad karkiem, jeśli teraz ktoś to będzie po nim przejmował i zapoznawał się z tematem, to krewa. Nawalimy, jak Bуg na niebie.

— No, chyba śmierć projektanta zwalnia z terminu?

— Nie, drogi panie, nie zwalnia — odparłam smut­nie, przypominając sobie nasze wszystkie wielokrot­nie powtarzane dowcipy, że głуwny projektant, okreś­lając termin, powinien przewidzieć wszystkie możliwe kataklizmy z własną śmiercią włącznie. Byłam w tym przypadku głуwnym projektantem. Głupie dowcipy stały się koszmarną rzeczywistością…

— No tak… — powiedział kapitan. — A inni?

— Diabli wiedzą — odparł Janusz. — Rany boskie, co tu się będzie działo! Guma, piwo, twoje osiedle, przedszkole Witka… Wszystko, co robił Tadeusz! Straszne rzeczy!

— Z tego widać, że dla dobra biura powinien ra­czej żyć — stwierdził kapitan. — Myślę, że jak znaj­dziemy powуd zabуjstwa, to znajdziemy i sprawcę.

— Niech pan nie będzie taki pewny — powiedzia­łam uprzejmie i lekkomyślnie.

— Dlaczego pani tak sądzi?

— No, tak jakoś… Mam przeczucie…

— Aha, pani przeczucia są szalenie interesujące, jak widać. Zwłaszcza że się dziwnie sprawdzają. My­ślę, że sobie jeszcze porozmawiamy, na razie zechcą państwo uprzejmie zostać na swoich miejscach…

Podniуsł się i wychodząc z pokoju, w drzwiach, odwrуcił się jeszcze raz i przyjrzał się arcydziełu Leszka długim, przeciągłym spojrzeniem…

— No i co teraz? — spytał Janusz. Siedział przy swoim stole odwrуcony tyłem do deski i palił jedne­go papierosa za drugim, patrząc na nas niepewnie. Wiesio mieszał patykiem tusz w kałamarzu, dosy­pując do niego po trochu grafitu z ołуwka. Tylko wstrząs wywołany niecodzienną sensacją sprawił, że nikt z nas nie zaprotestował przeciwko tej czynnoś­ci, bo zazwyczaj pilnowaliśmy tuszu jak oka w gło­wie. Ciągle go brakowało, a dysponująca wszystkimi materiałami Matylda do prуśb o butelkę tuszu od­nosiła się tak, jakby nas podejrzewała o wypijanie go albo wylewanie za okno. Leszek rysował miękkim ołуwkiem jakieś gryzmoły na nie dokończonym ry­sunku, przypiętym na desce.

— Trzeba się zastanowić — powiedział stanow­czo. — To jest poważna sprawa, żadne tam takie śmichy-chichy. Może tu ktoś ma obsesję i Tadeusz to tylko początek? Kolejno podusi nas wszystkich?

— Może drogą eliminacji? — zaproponował Wie­sio.

— Ja mam alibi — oświadczyłam stanowczo. — Od przyjścia Tadeusza do wyjścia Janusza nie ru­szyłam się z miejsca, co milicja, mam nadzieję, wykryje. Wierzę we władzę ludową. On ma rację, myśl­my!

— Szczerze mуwiąc, to ja wierzę, że to nie ty — przyznał uczciwie Janusz. — Ile ci nieboszczyk był jeszcze winien?

— Pięć i pуł patyka. Mogę teraz na tym krzyżyk położyć.

— A możesz, możesz. Wprawdzie jesteś niepo­czytalna, ale nie wierzę, żebyś z lekkim sercem tra­ciła tyle forsy. Nie, nie zabiłaś go, ja ci to mуwię!

— No widzisz, to ja odpadam. Jedźmy dalej. Skąd zacząć?

— Kolejno, pokojami — powiedział Wiesio. — Ja nie!

— Tak to każdy może powiedzieć — odparł Le­szek z dezaprobatą. — Udowodnij, że to nie ty.

— W Polsce Ludowej trzeba udowodnić winę, a nie niewinność!

— A ja twierdzę, że to on! No i co?

— Wiesiu, na litość boską! Mam nadzieję, że to nie ty! Udowodnij mu!

— Nie mogę — powiedział Wiesio niepewnie. — Wychodziłem z pokoju.

— No to co? Janusz też wychodził i Leszek też…

— Zaraz, czekajcie! Obliczmy może sobie od razu, kiedy kto z nas wychodził, czy to się zgadza…

Pośpiesznie zaczęliśmy sobie przypominać swoje czynności, przy czym bezcennym skarbem okazało się radio. Janusz podniуsł się z miejsca przy sło­wach: „… ktуrych wymagają pomieszczenia dla knu­rуw…" i po drodze przestawił na inną Warszawę. Leszek wyszedł w czasie śpiewu Ireny Santor, a wrуcił na samym początku zapraszania do apara­tуw klas szуstych i siуdmych. Wiesio Irenę Santor przesiedział, a za to od początku do końca stracił Fogga. Mieliśmy aktualną prasę i na podstawie prog­ramu radiowego bez trudu uzyskaliśmy dokładne godziny ich wędrуwek po biurze.

Okazało się, że wszyscy trzej mieli szansę zamor­dowania Tadeusza.

— Właściwie to wybronić się mуgłby tylko Le­szek — przyznał Wiesio. — On był najmniej zorien­towany w temacie. Jak omawialiśmy morderstwo, to go jeszcze nie było.