Мінскі напрамак. Том І

На момант вочы яе, страшныя ў гневе, поўныя нянавісці, непакорныя, спаткаліся з позіркам Клямта. У ix была нейкая незвычайная ўладная сіла. «Яна — вар'ятка!» — падумаў мімаволі лейтэнант.

— Каб на вас пагібель, на сабак!

— Was... was?[²]

Келер не паспеў перакласці.

— Каб вы здохлі ўсе, нелюдзі вы!.. Гады вы!.. Няма на вас пагібелі...

Лейтэнант нецярпліва адступіў некалькі крокаў назад, выхапіў пісталет, тры разы стрэліў.

— Каб вас!..

Жанчына пахіснулася назад, потым з намаганнем выпрасталася, шукаючы рукамі ў паветры апору, ступіла крок наперад i павалілася моўчкі на зямлю. Лейтэнант паклаў пісталет, які яшчэ дыміўся, у кабуру i павярнуўся да перакладчыка.

— Келер, паўтары пытанне.

Людзі маўчалі. Лейтэнант адабраў некалькі жанчын, — ix адвялі ўбок, — потым махнуў да астатніх.

— Aller![³] — ён мясістай рукой рэзкім жэстам пракрэсліў крыж.

Павярнуўшыся i не азіраючыся, павольна пайшоў да машыны. Імпэтны жалезны ляскат кулямётаў заглушыў апошнія крыкі людзей.

3...

Машына павольна прабіралася праз вуліду. Гарэлі хаты, i над вуліцай слаўся едкі дым. Горача патыхала ад вялізных вогнішчаў, i ён час-ад-часу прыкрываў твар далоняю. Часам з вогнішчаў сыпала снапы іскраў, шпурляла навокал галавешкі.

За сялом, каля могілак, машына зноў спынілася. Лейтэнант вышаў i сеў на ўзгорак, пазіраючы на сяло. Гарэлі цяпер усе хаты, стаякі дыму па ўсім сяле ўсцяж уздымаліся ўгару, зліваючыся ў небе ў чорную нерухомую хмару.

Клямту чамусьці ўспомнілася жанчына, якая праклінала яго, i яму, што здаралася рэдка, стала трывожна. Самым непрыемным было тое, што яна была падобна на вар'ятку. Ён баяўся вар'ятаў. У маленстве адна абарванка-вар'ятка сказала, што яго з'ядуць сабакі. Ён тады пасмяяўся, а пасля здарылася так, як гаварыла яна. Аднойчы, калі малы Клямт вяртаўся ca школы, яго ледзь не разарвалі сабакі. Ён два месяцы праваляўся ў бальніцы, a знакі ад зубоў сабачых засталіся назаўсёды. З таго часу лейтэнант баяўся ўсё жыццё вар'ятак. У яго быў перад імі забабонны страх.

Неўзабаве вярнулася ўся рота, i Клямт забыў аб гэтай прыкрасці. Салдаты, выпэцканыя ў сажы, закураныя, як качагары, цягнулі розную здабычу — сала, курэй, адзенне. Келер пастроіў ix i далажыў лейтэнанту, што скончылі аперацыю.

— Келер, ім трэба чысціць адзін аднаго швабраю.

Звяртаючыся да салдат, дадаў:

— Мы сёння добра папрацавалі. Я задаволены вамі...

Калі лейтэнант дазволіў распусціць строй, салдаты стомлена разышліся: адны мыцца, другія смажыць курэй.

Клямт падумаў сам сабе: «Вольф пахваліць, напэўна...»

Клямт i Келер разаслалі палатку з зялёнымі i цёмнымі плямамі маскіроўкі i прымасціліся на ёй. Обер-ефрэйтар прынёс пляшку рому i некалькі кружкоў свежых каўбас, якія ён дастаў у гэтым сяле.

— A! — прычмокнуў Клямт i пацягнуў адзін кружок да сябе, панюхаў: — З часначком!.. Яны вельмі смачныя, калі падсмажыць!..

Ён аддаў ix кухару. Калі ix прынеслі, Клямт, выпіўшы алюмініевую чарку з фляжкі i пачаставаўшы Келера, нецярпліва накінуўся на каўбасы. Абодва елі моўчкі; адзін неахвотна i панура, другі спяшаючыся i прагна, не выціраючы тлушчу, што цёк па падбародку.

Толькі насыціўшыся i адкінуўшыся на бок, каб прылегчы зручней, Клямт пацікавіўся:

— Што табе напісала Ільза?

— Ільза? Рознае піша...

— Сумуе, піша?

— Так.

Цьмяна-сонныя вочы Клямта неспакойна ўспыхнулі.

— Брэша! Жанчына верная, пакуль ты з ёю. У обер-лейтэнанта Штумпфа жонка зблыталася з італьянцам... У ефрэйтара Каца без яго дзіця нават нарадзілася. Яна пісала яму пяшчотныя лісты. Кац ix насіў цэлаю вязкаю ў кішэні. A пасля прыходзіць аднойчы вестка — маці піша — нарадзілася дзіця... Любоўныя лісты нарабілі!

— Ільза не такая.

— Не такая! Усе мы лічым ix не такімі... А наогул, гэта правільна... гады ідуць, чаго ж марна чакаць, час губляць...

— Хопіць пра гэта, лейтэнант. Прашу.

Калі б лейтэнант быў больш назіральным, ён заўважыў бы, што ефрэйтар нечым усхваляваны i прыгнечаны. Лежачы на спіне, прыплюшчыўшы вочы, ён штосьці думаў сваё i нават да заўвагі Клямта пра Ільзу аднёсся амаль абыякава.

— Лейтэнант, вам не здаецца,— загаварыў з панурай задуменнасцю ефрэйтар, — што не салдацкая служба... ваяваць з жанчынамі?

— Чаму?

— Для салдата ёсць фронт...

— Салдат павінен рабіць тое, што яму скажуць.

— Але на гэта ёсць... спецыяльныя людзі.

— Iм xaпae таксама. Ты наіўны, Келер! Наіўны, як дзіця. Хіба тут не вайна?..

— Вайна? З дзецьмі...

— А што?! Глядзі, — ён абцасам прымяў i прыціснуў траву, потым адставіў бот убок.

Трава ў ямцы з-пад абцаса дзе-ні-дзе пружыніста ўзнімалася.

— Заўтра яна, Келер, уся выпрастаецца. Каб не паднялася, яе трэба ірваць з коранем.

Ён вырваў жмут травы з зямлёю, змяў i кінуў прэч.

— Усё роўна, — п'яным непаслухмяным языком прамармытаў ефрэйтар. — Кроў, дзеці... бр-р.

«Ён плявузігае такое, за што можа не паздаровіцца», — лейтэнант неспакойна азірнуўся, ix, здаецца, ніхто не слухаў: падвыпіўшы, салдаты шумелі кожны на свой лад. — «Ці, можа, ён разыгрывае мяне?..» Клямт хацеў асекчы лёгкадумца, але Келер апярэдзіў:

— Вам не хочацца дамоў?

— Не, не хочацца!..