Мінскі напрамак. Том І

Аляксей няцямна выняў папяросу з муштука, высыпаў попел на руку — апёкся. Але замест выразу болю на губах з'явілася ўсмешка. Праз хвіліну яна раптам пагасла.

— А ты не памыліўся, сержант? Лагуновіч, цвёрда?

— Ну, што вы!.. А вы хто ёй, выбачайце, таварыш старшы лейтэнант? Брат ці знаёмы?

— Добры знаёмы! Жонка мая, мусіць!.. — Ён быў цяпер зусім не падобны на таго стрыманага, нават суровага камандзіра, якім бачыў яго раней Касцючэнка. — Даўно вы бачыліся?

— У студзені прыкладна было, калі мы праводзілі яе ў горад. Ну, i пасля, вядома, бачыў...

— А пра сына нічога не чуў? У мяне сын павінен быць.

Сержант сказаў, што не чуў.

— Шкада! Там, можа, мужчына вялізны вырас. А можа, i жанчына, хто ведае. Чакаў хутка, а тут вайна пачалася, усё пераблыталася... Тры гады, сержант, ні адной весткі. Ты да мяне як з неба зваліўся! Раскажы, як яна там? Якая яна цяпер? Не магу я ўявіць яе разведчыкам. — На хвіліну ў вачах прайшоў цень трывогі. — Цяжка ёй i небяспечна вельмі...

— Небяспечна. Вядома, не без гэтага, самі ведаеце. Але нам памагаюць свае людзі. Яна больш ходзіць у гарнізоны...

Касцючэнка спыніўся. Што б яшчэ расказаць?

— Ну, пасля той разведкі я, вядома, сустракаў яе некалькі разоў. Але так, павітаюся i прайду стараною. А каб гаварыць, скажам, то не прыходзілася.

— Эх ты,— ні то шкадуючы, ні то з дакорам сказаў старшы лэйтэнант.

Толькі пазней, калі Касцючэнка пайшоў i Аляксей застаўся адзін, ён адчуў усю глыбіню шчасця. «Знайшоў! — радаваўся ён. Гэтае простае слова мела для яго багатае, разнастайнае значэнне. Скончылася трохгадовае няведанне. Яна жыве! Яна там, куды ён пойдзе. Можна напісаць пісьмо, спадзеючыся, што яно дойдзе да яе i што прыдзе адказ. I яшчэ многае значыла гэтае слова «знайшоў».

«Ліха пабяры,— падумаў ён,— як у жыцці стаецца: шукаў усюды, дзе толькі магла яна быць, а знайшоў там, дзе амаль не спадзяваўся».

Шчасце яго было такое вялікае, што затапіла ўсе іншыя пачуцці i заглушыла нават трывогу за Ніну. Увесь гэты дзень Аляксей жыў думкамі пра яе.

Перш за ўсё ён напісаў ліст. Згарнуўшы трохкутнік, ён наклікаў ардзінарца i адразу паслаў таго на пошту. Яму хацелася, каб гэты ліст ляцеў да яе, як тэлеграма.

Што б ні рабіў ён, — не-не ды i вяртаўся думкамі да Ніны. Адчуванне радасці ні на хвіліну не пакідала яго.

2...

На другіі дзень пачаліся заняткі з навічкамі.

Лагуновіч паклікаў Сонцава i сказаў яму:

— Зараз будзеш чытаць сваю лекцыю. Падрыхтаваўся?

— Сёння?— на круглым, з дабрадушнымі вуснамі твары Сонцава з'явілася здзіўленне. Напярэдадні сержант упарта адмаўляўся ад лекцыі: не ўмею я гаварыць, няхай хто іншы.

— Я яшчэ, таварыш гвардыі старшы лейтэнант, ніколі не выступаў...

— Трэба ж калі-небудзь пачынаць. Нічога асаблівага выдумваць не трэба. Раскажаш пра тое, як даводзілася працаваць у баі, чаму навучыўся.

— Каб паказваць, таварыш гвардыі старшы лейтэнант, — іншая рэч... а гаварыць...

— Камбрыг таксама хоча, каб ты выступіў,— падтрымаў старшага лейтэнанта Быстроў, як i стаяў побач.

— Ну, няхай,— згадзіўся Сонцаў.

— Значыцца, будзь гатоў.

Быстроў за Сонцава адказаў:

— Усё будзе як след, таварыш гвардыі старшы лейтэнант.

Камандзір гарматы i вадзіцель былі людзьмі рознага складу. Павольны на першы погляд і, здавалася, ляны, Сонцаў быў разам з тым вельмі дабрадушны i згаворлівы, у адрозненне ад Быстрова.

Збліжала яго з Быстровым спакойнасць i вытрымка ў баі. У самую крутую хвіліну вадзіцель не губляў развагі.

Ён быў адным з лепшых i найбольш вопытных вадзіцеляў. Многа пабачыўшы за вайну, ён амаль ніколі не расказваў, любіў слухаць іншых, — больш за ўсё, напэўна, вострага на язык Быстрова. A калі i паяўлялася ахвота пагаварыць, то звычайна чулі ад яго пра Старадубскі раён на Браншчыне, дзе ён быў да вайны трактарыстам i які здаваўся яму лепшым кутком на зямлі.

Быстроў рос i жыў далёка ад яго, у сібірскай вёсцы, акружанай з усіх бакоў дрымучаю тайгою. Ад вёскі было кіламетраў шэсцьсот да Іркуцка i мала менш да бліжэйшай чыгункі. Суровая прырода загартавала моцную натуру. З маленства ён цэлымі днямі хадзіў з ружжом адзін ці з аднавяскоўцамі па тайзе, адкуль прыносіў дамоў лісіц, глухароў, рабчыкаў, а часам прывозіў i дзікага аленя. I пазней, калі вучыўся ў школе, калі працаваў брыгадзірам трактарнай брыгады на лесараспрацоўках, ён часта хадзіў са стрэльбай па тайзе.

Рос Быстроў дужым, вынослівым i ўпэўненым у сабе. Мусіць, цераз гэтую ўпэўненасць ён глядзеў на ўсё сваімі вострымі прыплюшчанымі вачыма паляўнічага з паблажлівай усмешкай.

Яшчэ напярэдадні Быстроў запэўніў Сонцава, што самае цяжкае — пачаць лекцыю, а далей усё пойдзе «як па маслу», i Сонцаў для пачатку перапісаў сабе заметку з карпусной газеты.