Minoes

‘We zullen iets droogs aantrekken,’ zei Tibbe. ‘En vertel me dan alles.’

Minoes vertelde. Over haar zuster. En hoe het kwam dat ze was weggelopen.

‘Ik wou toch immers altijd zo graag weer een poes worden,’ zei ze. ‘Tenminste dat dacht ik. En toen het erop aankwam wou ik het niet. Ik heb erg lang geweifeld en getwijfeld.’

‘En is dat over?’ vroeg Tibbe.

‘Ik geloof het wel,’ zei Minoes. ‘De weifels en twijfels zijn over. Ik wil het liefst mens zijn. Maar ik ben bang dat er nog altijd een heleboel katse dingen overblijven. Ik ging immers weer in een boom. Toen die hond kwam.’

‘Het hindert niet,’ zei Tibbe.

‘En ik merk dat ik weer ga spinnen.’

‘Het mag allemaal,’ zei Tibbe. ‘Spinnen en krabben en kopjes geven.’

‘Krabben hoeft op dit moment niet,’ zei Minoes. ‘Maar een lekker kopje geven...’

‘Doe het maar gerust,’ zei Tibbe.

Minoes gaf hem een kopje. Een erg nat kopje want haar rode haar was nog lang niet droog.

‘Ik was zo vreselijk bang...’ stotterde Tibbe. ‘Zo bang dat ik u nooit meer zou zien, juffrouw Minoes. Nu weet ik pas hoe verschrikkelijk erg ik het vond dat u weg was. Loop nooit meer weg. Beloof het me!’

‘Ik loop niet meer weg,’ zei Minoes. ‘Maar ik was bang dat u me niet meer nodig zou hebben. De verlegenheid is over.’

‘Ik heb je ontzettend hard nodig, Minoes,’ zei Tibbe. ‘Niet alleen als secretaresse maar ook...’ Hij kreeg een kleur. ‘Nou ja... zo maar,’ zei hij. ‘Hier in huis, om me heen, begrijp je wel, Minoes?’

Hij merkte dat hij geen ‘u’ meer zei. En dat hij niet meer ‘juffrouw Minoes’ zei en hij keek een beetje schichtig opzij. Tot nu toe had ze het altijd tegengehouden. En tot nu toe had ze zelf altijd keurig netjes ‘meneer Tibbe’ gezegd. Maar ze glimlachte tegen hem en zei: ‘Ik wou zo graag ontbijten, Tibbe. Met een heel blikje sardines. En daarna ga ik het dak op. Want de Jakkepoes wil me even onder vier ogen spreken, zegt ze.’

‘Doe dat dan nu eerst,’ zei Tibbe. ‘Dan ga ik een groot ontbijt klaarmaken met allemaal lekkere dingen.’ Hij ging naar de keuken en Minoes ging met de Jakkepoes het keukenraam uit, het dak op.

‘Er is iets,’ zei Minoes. ‘Wat is het? ‘t Lijkt net of je niet zo erg blij bent dat ik teruggekomen ben.’

‘Natuurlijk ben ik blij dat je terug bent,’ zei de Jakkepoes. ‘Daar gaat het helemaal niet om. ‘t Is alleen... kijk, respect heb ik niet meer voor je... Sorry hoor! Maar dit gaat me echt een beetje te ver.’

‘Wat? Dat ik terug ben?’

‘Nee, ik bedoel dat verhaal met die lijster en je zuster! Ik heb veel meegemaakt als zwerfkat zijnde maar dit nog nooit. Meelij met een lijster! Dat vind ik om te kokhalzen! Zo meteen krijg je nog meelij met een vis. Zo dadelijk ga je naar de visman en je slaat de haring uit z’n klauwen... o pardon... z’n handen. Neem me niet kwalijk, ik ben een beetje overstuur.’

‘Ja, je taal is wel weer veel te grof,’ zei Minoes.

‘En ik wou ook nog zeggen dat ik weer de hort op ga,’ zei de Jakkepoes. ‘Ik ga weer zwerven. M’n kinderen eten al van een schoteltje. Wat mij betreft kunnen ze zoetjes aan worden weggegeven. Ze hebben me niet meer nodig. O ja, dan heb ik ook nog nieuws voor je. Net gehoord van de Deodorantkat. De uitbreiding van de geurtjesfabriek gaat niet door. De Wethouder wil geen vergunning geven. Zeg het straks maar aan je baas.’

‘Dank je,’ zei Minoes.

‘Want de kattenpersdienst gaat toch zeker gewoon door?’ vroeg de Jakkepoes.

‘Natuurlijk. Alles gaat gewoon door.’

‘En je gaat weer in je doos?’ vroeg de Jakkepoes. ‘Om te slapen?’

‘Jazeker,’ zei Minoes. ‘Waarom niet?’

‘Och... ik weet niet.’ De Jakkepoes keek wantrouwig met haar gele ogen. Ze zag er weer heel rafelig en groezelig uit. ‘Weet je...’ zei ze zachtjes, ‘ik had ineens het gevoel dat je met ‘m gaat trouwen.’

‘Hoe kom je daar nou bij?’ vroeg Minoes.

‘Zo maar een gevoel...’ zei de Jakkepoes. ‘En ik waarschuw je alleen maar: als je dat zou doen is je laatste kans helemaal verkeken. Je wordt nooit meer een kat. En misschien komt het nog eens zover dat je niet eens meer met ons kunt praten. Dat je geen kats meer verstaat. En dat je zelfs de Mauwmauw-song vergeet.’

‘Zover is het nog niet,’ zei Minoes.

Tibbe hing uit het keukenraam en riep: ‘Het ontbijt is klaar! Voor poezen en mensen!’

‘Ga mee naar binnen,’ zei Minoes.