Kus ze niet vaarwel

Ik zou later beseffen dat het moment waarop we binnenkwamen niet willekeurig was. We liepen de balzaal in en ik hoorde een bekend liedje. De mariachiband speelde My way. Dat moment zal eeuwig in mijn geheugen staan gegrift. Allereerst heb ik dat liedje nog nooit op een huwelijk horen spelen; het gaat niet bepaald over eenheid. Ten tweede speelt een mariachiband dat nummer niet zo snel, omdat het een Engelse tekst heeft. Ik draaide me om en keek Joe en mijn neef Mark aan.

O, mijn god. Wat is dit raar: dit liedje zal ik ooit op de begrafenis van fnijn vader draaien!

My way is het perfecte liedje voor mijn vader, niet alleen omdat hij een vrijdenkend man was, maar ook omdat hij wel iets weg had van de Rat Pack, de bijnaam van een groep zangers in de jaren vijftig, onder wie Sinatra. Hij is tientallen jaren ballroomdanser geweest en we luisterden vaak samen naar Frank Sinatra. Mijn vader droeg een grote diamanten ring om zijn pink. Ik droeg vanaf mijn zeventiende net zo'n ring; mijn manier om een band met hem te creëren. Alles wat mijn vader deed, deed hij stijlvol. Twee jaar hiervoor had ik een voorspelling gedaan. Toen ik op een dag terugkwam van een lunchafspraak met mijn vader had ik mijn man verteld dat ik een sterk voorgevoel had dat mijn vader op zijn zevenenzestigste aan een ernstige hartaanval zou overlijden. Sindsdien was ik bezig met een kruistocht om dat te voorkomen. Ik deelde mijn voorspelling met een paar vrienden en familieleden. Mijn vriendin Stacey en ik waren al naar de winkel geweest om een Sinatra-cd met My way te kopen. Ik vertelde haar dat ik die nodig had voor de begrafenis van mijn vader. Het rare was dat ik voorbereidingen aan het treffen was voor zijn begrafenis, terwijl ik die tegelijkertijd probeerde te voorkomen. Mijn vader beloofde dat hij naar zijn hart zou laten kijken en dat deed hij ook, meerdere keren. De artsen zeiden dat er niets aan de hand was.

Ik zette de gedachten van me af en dwong mezelf weer terug naar de huwelijksreceptie, maar toen het liedje eindelijk afgelopen was, voelde ik me misselijk. Schud het van je af, het gaat prima met pap, zei ik tegen mezelf, hopend dat dat waar was. Ik had hem naar alle hartklinieken in de regio gestuurd, hij lette op zijn lichaamsbeweging en at gezond. Hij luisterde naar me. Een kwestie van ingrijpen, nietwaar?

Het was vrijdag en ik had mijn vader de avond ervoor nog gesproken. Ik was van plan hem zondag te bellen, als ik weer thuis was. Hij zou de zaterdag erop bij ons komen lunchen. Ik miste hem tijdens mijn verblijf in California de hele tijd. Ik was vanuit Gilbert in Arizona naar de hoofdstad Phoenix verhuisd, zodat we elkaar wat meer konden zien. Dat wilde ik graag. Ik was pas drie weken geleden in Phoenix komen wonen en was nog druk bezig met dozen uitpakken.

Op zondagochtend brachten Joe en ik een paar uur door met Mark en zijn vriendin Laurie; onze vlucht terug zou pas later vertrekken. De telefoon ging en Joe nam op. Hij luisterde even, keek me aan en zei: ‘Allison, je vader is overleden.’

Het voelde alsof de adem uit mijn lichaam werd gezogen. ‘Je bedoelt mijn oma. Pap kan niet zijn heengegaan!’

De blik op Joe's gezicht zei genoeg. Mijn hart brak. Ik kon niet meer goed nadenken. Wat was ik kwaad op God. ‘Je kunt mijn vader niet wegnemen! Andere mensen maken me belachelijk en trekken wat ik doe in twijfel en toch doe ik altijd braaf wat me gevraagd wordt. Alles wat je van me vroeg, heb ik zonder morren gedaan en in ruil daarvoor zou je niet aan mijn vader komen!’

Ik was pas dertig en had geen vader meer. Mijn dochters zouden geen grootvader hebben; twee van hen waren te jong om zich hem later goed te kunnen herinneren. Ik begeleid anderen bij hun verdriet, maar mezelf kon ik geen gemoedsrust geven. Ik was opeens helemaal leeg. Ik had niets meer te geven.