Kus ze niet vaarwel

Allison vroeg me of ik iets toe te voegen had aan haar boek. Daar overviel ze me mee. Dit is haar project. Ik ben juist de niet-helderziende van het gezin. Ik ben nota bene een ruimtevaartingenieur! Ik heb nog nooit een spook gezien. Ik heb er een keer eentje gehoord, maar ik heb er nog nooit een gezien. Hoe dan ook, ik voelde me vereerd en nam haar aanbod aan. En toen stond ik er alleen voor.

Waar moet ik beginnen? Zal ik over onze eerste ontmoeting vertellen? Of zal ik vertellen over het moment dat ik te horen kreeg dat mijn vrouw een helderziend medium is? Over onze dagelijkse beslommeringen? Wie onze discussies meestal wint? Of ze continu mijn gedachten leest? Dit zijn vragen die me vaak worden gesteld en ik denk dat ze het allemaal waard zijn om even aandacht aan te besteden. De dingen die ik het interessantst vind, zijn dingen die Allison je niet zelf zal vertellen. Toen ik Allison voor het eerst zag was het alsof ervan boven een licht op haar neerscheen. Ze werd omringd door potentiële vriendjes, maar het was duidelijk dat ze geen belangstelling voor hen had. Ondanks een uiterst klungelige introductie lukte het ons op een of ander niveau contact te maken. Ik zag haar vervolgens een paar weken niet, maar toen gingen we steeds vaker uit en nog voor het jaar om was, waren we verloofd. Op dat moment wist ik nog niet dat ze een helderziend medium was, hoewel het wel altijd leek alsof ze wist wat ik dacht. Dat verbaasde me destijds natuurlijk niet omdat de meeste vrouwen lijken te weten wat een man denkt.

Een van de eerste keren dat ze me ontegenzeglijk een glimp liet zien van haar vermogens, was de keer dat ik haar naar San Francisco meenam waar ik om haar hand zou vragen. We gingen daar naar het museum van ‘Ripley's Believe it or Not'. We deden daar een spel waarbij een van de twee mensen probeert te raden wat de ander denkt. Het spel is zo opgezet dat de twee mensen door een wand van elkaar gescheiden zijn. Aan beide kanten van de wand zit een paneel met knoppen voorzien van een bepaalde vorm: een cirkel, een ster of een vierkant. Een van de twee personen drukt op een knop. Vervolgens probeert de ander op dezelfde knop te drukken, zonder dat hij de medespeler kan zien. Als je goed hebt gegokt, gaat er een stel lichten aan en als je het fout hebt, krijg je een afschuwelijk geluid te horen.

Allison koos vijf keer achtereen dezelfde knop die ik had ingedrukt. Ik snapte het niet. De kans dat dat zou gebeuren was 1 op de 3125. Ik dacht dat de machine misschien kapot was en controleerde dat dus. Hij was niet kapot. Ik vroeg haar de knoppen weer in te drukken in de volgorde waarop ze dat daarvoor ook had gedaan. Ze had het elke keer goed. Ik had op dat moment op mijn knieën moeten vallen en haar ten huwelijk moeten vragen!

Maar ze vertelde me nog steeds niet over haar helderziende gave. Het was niet voldoende dat ze altijd wist waarom iemand iets deed of dat ze altijd kon raden hoe een verhaal zou aflopen. Ik wist dat ze heel goed kon autorijden, alsof ze altijd van tevoren wist waar een opening in het verkeer zou komen. Maar die dingen waren op zichzelf te subtiel om op te vallen en bovendien was ik verliefd en dus vond ik alles wat ze deed bijzonder. Vlak voor ik ten volle besefte wat ze allemaal kon, gebeurde er iets raars. We stonden op een middag bij de autowasserette te wachten toen Allison naar de auto voor ons keek en opeens begon te lachen. ‘Zou het niet grappig zijn als de auto voor ons helemaal onder het zeepsop zat en dat de machine dan kapot zou gaan en het er niet af kon spoelen?’

Vreemd genoeg was dat precies wat er gebeurde. De man voor ons wachtte even, stapte toen uit de auto en keek met een heel grappige uitdrukking op zijn gezicht om zich heen. En toen reed hij weg, waarschijnlijk om een klacht in te dienen bij de leiding. Ik wist op dat moment niet goed of Allison de toekomst kon zien of daadwerkelijk in staat was dingen te laten gebeuren. Maar de reikwijdte van haar gave zou binnenkort worden onthuld en veel van mijn vragen zouden worden beantwoord, hoewel dat alleen maar nieuwe vragen zou oproepen.

Op een dag waren Allisons voelsprieten gevoeliger dan anders. Ze zag allerlei geesten in en om het huis en voelde zich daar niet helemaal prettig bij. Ik vroeg haar wat er aan de hand was.

‘Alsof jij dat niet weet,’ snauwde ze me toe. Nou ja zeg, natuurlijk wist ik dat niet. Ik kon ze niet zien. Ik vroeg het haar nog een paar keer en uiteindelijk vertelde ze me toen wat ze zag. Nadat ze besefte dat ik — hoewel ik geen geesten kon zien — haar vermogen om dat wel te kunnen niet veroordeelde, werd ze overladen door berichten van overleden familieleden van me.