Kus ze niet vaarwel

Die dag was Jim de enige geest die ik voor Diane doorkreeg; hij was de bezoeker op wie ze gehoopt had. En voor mij is Jim een van mijn favorieten aan de andere kant geworden. Hij heeft het hart van de kerstman, het vertrouwen van een kind en de humor van een vriend die je een hart onder de riem steekt als je het even niet meer ziet zitten. Ik kan hem met mijn beschrijving geen recht doen, sommige mensen zijn gewoon niet in woorden te vatten. Toen Jim zijn energie begon terug te nemen, was het laatste dat hij tegen Diane zei: ‘We zullen altijd samen zijn en op de dag dat jouw tijd gekomen is om hierheen te komen, zal ik je opwachten.’

Jim toonde me zijn hand die hij liefdevol had uitgestoken naar Diane, alsof hij haar van het ene leven naar het andere wilde helpen (maar niet op korte termijn, hoor). Diane zei dat ze het nu kon afsluiten en was tevreden. Ze zei dat ze na haar reading een intens kalm, vredig en goed gevoel had. Diane is een van de redenen waarom ik dit werk blijf doen.

HOOFDSTUK 14 EEN BABYJONGETJE

Toen Domini te horen kreeg dat ze stervende was, nam ze contact op met een aantal vrienden van vroeger en een van hen was Stacey. Ik ken Stacey al dertien jaar, via Domini. We gingen op de middelbare school veel met elkaar om, maar we waren nooit echt dikke vrienden geworden.

Domini was zich een keer bij Stacey thuis aan het voorbereiden op een feest dat ik ter ere van haar had georganiseerd. Dom kon op dat feest nog een keer voor haar overlijden tijd doorbrengen met het vriendenclubje van vroeger. Domini zette ons enigszins voor het blok toen ik belde en ze de telefoon aan Stacey gaf en ons dwong met elkaar te praten. We kwamen erachter dat Stacey en ik maar een paar kilometer van elkaar vandaan woonden en dat we dezelfde sarcastische humor hadden. Opvallend genoeg konden Stacey en ik het meteen met elkaar vinden en we spraken een datum af zodat onze kinderen met elkaar konden spelen.

Stacey was zwanger van haar tweede. Ze had al besloten dat ze hem Trevor zou noemen en net als elke opgewonden moeder wilde ze graag de echo's van haar zoontje aan me laten zien. Ze gaf me de foto's en ik bewonderde de kleine verschijning.

‘Domini heeft me verteld wat je doet. Is alles goed met hem?’ vroeg Stacey. Ik aarzelde even en liet mijn hand toen over de echo gaan; mijn hand stopte onder bij zijn buik. ‘Er is niets mis met hem, behalve hier,’ zei ik en wees naar zijn nieren. Stacey antwoordde: ‘0 ja, de dokter zei dat zijn ene nier groter is dan de andere, maar dat schijnt normaal te zijn bij jongens en schijnt in de baarmoeder wel over te gaan.’

Ik wist niet zeker of ik haar een eerlijk antwoord moest geven. Moest ik een zwangere vrouw van wie ik hoopte dat ze een vriendin van me zou worden bezorgd maken, of moest ik liegen en Stacey er zelf, later in haar zwangerschap, achter laten komen. Maar ze drong aan. ‘Vertel het me nou maar.’

‘Hij heeft een ernstig nierprobleem, maar er is iets aan te doen. Er bestaat een medische ingreep die ze in utero kunnen doen.’

Stacey antwoordde: ‘Je bedoelt dat ze dan bij me naar binnen moeten? Ze hebben gezegd dat ze voor zijn geboorte niets zouden doen en dat het zich in de baarmoeder zou herstellen.’

De informatie die ik haar had gegeven verontrustte haar duidelijk en dat was ook wel begrijpelijk. Ze vroeg wat ik nog meer zag. Ik vertelde haar dat de artsen na Trevors geboorte nog een andere ingreep zouden moeten uitvoeren, maar dat dat een redelijk gebruikelijke operatie was en dat alles goed zou komen met hem.

Stacey was ongerust genoeg om een vroegtijdige controle bij Trevor te laten uitvoeren, maar ze had echt het gevoel dat alles goed zou komen en dat de arts haar zou zeggen dat het nierprobleem al was opgelost. Helaas was dat niet het geval. De verpleegster riep Staceys arts erbij om haar toestand nader te bekijken. Stacey kreeg te horen dat de nieren en de blaas van haar baby opgezwollen waren. De onderzoeken wezen uit dat er misschien wel sprake was van nierfalen en dat hij weinig vruchtwater had. Ze werd doorverwezen naar een specialist en kreeg te horen dat het er niet goed uitzag. Stacey belde me in tranen op. ‘Je had gelijk, er is iets mis.’

Dit was een van die gevallen waar ik het het liefst bij het verkeerde eind had gehad. De arts bleef maar zeggen: ‘Het spijt me, Stacey.’ Stacey vroeg hem of er een kans was dat Trevor het zou halen. De arts antwoordde: ‘Ik wil even met een collega overleggen; daarna kom ik bij je terug.’

De artsen wilden het vruchtwater nog een keer onderzoeken en ditmaal was de uitslag nog slechter. Stacey hoopte dat ik haar kon troosten, maar het enige wat ik kon zeggen was:

‘Hij redt het wel, Stacey. Dit is een van de moeilijkste ervaringen die je in dit leven zult doormaken, maar ik weet dat Trevor geboren zal worden en dat alles goed zal komen.’

Ik was bang dat ik overkwam als een neerbuigende, botte betweter, maar ik wist dat ik gelijk had.