Kus ze niet vaarwel

Diane zei dat die opmerking voor haar het ontegenzeggelijke bewijs had geleverd dat Jim bij haar was. Ze vertelde dat haar man een aardige vent was die werkelijk iedereen vertrouwde, met uitzondering van een familielid. Jim vertrouwde die man echt voor geen cent. Dat gevoel was zelfs zo sterk dat hij niet wilde dat het familielid bij hen thuis kwam. Dit bewuste familielid kwam nadat Jim was overvallen ook naar het ziekenhuis. Zodra hij de kamer had verlaten, had Jim Dianes shirt vastgepakt, haar naar zich toegetrokken en in haar oor gefluisterd: ‘Vertrouw hem niet, hij is niet veranderd, dus laat je niets wijsmaken.’

Jim had mij de woorden gegeven die voor Diane zo ongelooflijk veel betekenden. Er waren maar drie mensen die van dit voorval afwisten: Jim, Diane en haar moeder. Diane had het tot nu toe nog nooit aan iemand anders verteld.

Jim benadrukte toen hij doorkwam duidelijk dat het belangrijk voor hem was een dochter te erkennen, en dus vroeg ik Diane of ze een dochter had. Ze twijfelde even en zei toen dat Jim een stiefdochter had. Dit antwoord stond Jim niet aan en hij liet via mij weten dat hij Angie als zijn dochter beschouwde. Ik gaf dit aan Diane door en ze glimlachte. Ze zei dat Jim altijd boos werd als mensen zeiden dat Angie zijn stiefdochter was, dat hij hen dan terechtwees. Zelfs na zijn dood waren zijn gevoelens daarover niet veranderd. Ik vertelde Diane dat ze Angie moest vertellen dat Jim had gezegd dat hij met zijn kleinkinderen speelde. (Diane vertelde dit na de reading aan Angie. Angie zei dat dat haar niet verbaasde, dat haar kleintjes vaak lol hadden over iets wat er ogenschijnlijk niet was.) Diane vertelde me verder nog dat ze zes kleinkinderen had maar werd al snel door Jim terechtgewezen. ‘Nee, niet jij, wij hebben zes kleinkinderen.’

Jims liefde voor zijn stiefdochter ging heel ver. Toen hij nog in leven was geweest, had hij Diane verteld dat hij niet in staat zou zijn geweest zo'n mooi kind als Angie te verwekken, en dat iemand anders haar daarom in deze wereld had moeten brengen opdat hij haar kon opvoeden. Angie was één toen Jim in haar leven kwam.

Jims geest heeft me een hoop geleerd. Aan het begin van onze reading had hij me een akoestische gitaar laten zien. Zijn vader speelde akoestische gitaar en Jim zat vaak bij hem als hij zijn muziek opnam. Jims zoon speelde in zijn tienerjaren ook gitaar. De gitaar had dus meerdere betekenissen en gaf de band aan tussen grootvader, vader en kleinzoon. Het was ook fijn te zien dat Jim en zijn vader aan de andere kant samen waren.

Vooral voor jonge mensen is het moeilijk om iemand te verliezen die hen zeer dierbaar is. We zouden allemaal graag willen denken dat een geest die ons komt opzoeken de levenden troost biedt, maar dit is helaas niet altijd het geval. Als een levende rouwt om het verlies van iemand die hem dierbaar was, wil de geest graag in de buurt zijn om hem tot steun te zijn.

Dit kan op een lastige paradox uitdraaien. Als de energie van zo'n geest bij ons in de buurt is, voelen we die energie. We verlangen naar de persoon die we missen en we hebben niet door dat die juist op dat moment bij ons is, tijd met ons doorbrengt en onze pijn voelt. Bij het voelen van al die pijn, zal de geest nog harder zijn best doen om troostende energie door te geven en dat kan bij de persoon die verdriet heeft tot verschillende reacties leiden: beelden die door zijn hoofd flitsen, het horen van een liedje, het voelen van een koude luchtstroom, de indruk dat hij wordt aangeraakt.

Soms leidt dit ertoe dat de levende persoon juist meer gaat verlangen naar de persoon die is overleden en dan doet het dus meer pijn. Ik denk niet dat geesten beseffen dat hun aanwezigheid de pijn van het verlies kan verergeren. Iets soortgelijks kan gebeuren als een geest bij een dierbare in de buurt wil zijn; dan kan de levende juist denken dat hij zomaar zonder aanleiding aan de overledene denkt.

Onze reactie in zo'n geval is heel voorstelbaar: ‘Ik heb al een tijdje niet aan die persoon gedacht, ik vraag me af waarom ik nu opeens aan hem denk.’ Wat er in werkelijkheid gebeurt, is dat de energie die ons komt opzoeken ervoor gezorgd heeft dat we terugdenken aan gevoelens en herinneringen die met die overledene te maken hebben. Als je openstaat voor het idee dat onze dierbaren ook na hun dood nog bij ons zijn, kunnen we de relatie die we met ze hebben nadat ze lichamelijk zijn gestorven beter begrijpen. Als je dit niet helemaal kunt bevatten, weet dan in elk geval dat jij en je dierbaren weer samen zullen zijn als jouw tijd gekomen is en jij naar de andere kant wordt uitgenodigd. Je moet niet te veel haast hebben met deze reünie. We zijn hier om te leren en te genieten van het leven, maar voor elk van ons geldt dat die dag komt.