Фаўст

Сэрца б’ецца вальней!
                                 О, зірніце туды!
Як па лесвіцы ўніз крокам лёгкім да нас
Рад у рад юнакі роўным цугам ідуць.
Чый спаўняюць загад, хто паслаў юнакоў?
І каго сустракаюць урачыста яны
У адзенні святочным спяшаюць сюды?
Як узрушана я! Як прыгожа ідуць,
На падбор малайцы, кучаравыя ўсе,
Шчочкі-персікі, мяккі пушок на губах —
Адкусіла б, здаецца, кавалачак я.
Адкусіла б, ды страх: як бывала не раз —
Раптам попелам возьмуцца вусны.

Хлопцы прыгожыя
Ўжо набліжаюцца,
Моўчкі прыносяць
Трон і ступені,
Сцелюць дыван,
Ставяць над тронам
Балдахін каляровы —
Воблачкам над галавою
Царыцынай
Ён урачыста плыве.
Самавіта ўзыходзіць!
Станьма, сёстры, і мы
Поруч з царыцай!
Слаўся, о слаўся тройчы,
Ушанавання дастойнага час!

Усё, што абвяшчае хор, паступова выконваецца. Пасля таго як доўгі цуг пажаў і збраяносцаў сышоў уніз, угары на лесвіцы паказваецца Фаўст у сярэдневяковым рыцарскім убранні і павольна, з годнасцю таксама сыходзіць уніз.

Панталіда(уважліва яго разглядваючы)

Калі яму паставу зграбную,
Прывабнасць і манеры далікатныя
Не на кароткі нейкі час пазычылі,
А назусім далі, на векі вечныя,
Тады з удачай будзе неразлучны ён:
На полі бою пераможа воіна,
А ў бітве сэрцаў — прыгажуню першую.

Я ўпэўнена, ніколі не зраўняецца
Ніхто з мужчын, якіх я толькі ведала,
З мужчынам гэтым. Вось ён набліжаецца,
Пачціва, велічна. Вось князь наблізіўся.
Царыца, азірніся на дастойнага!

Фаўст (падыходзячы з закаваным Лінкеем)

Царыца! Я замест прыветных слоў,
Якімі твой прыход адзначыць трэба,
Прывёў у кайданах раба, які
Забыў пра абавязак свой і гэтым
Мяне магчымасці пазбавіў ён
Гаспадара свяшчэнны абавязак
Належна споўніць. Стань, нікчэмны раб,
Перад царыцай светлай на калені
І павініся перад ёй. Царыца,
Слуга, надзелены выдатным зрокам,
Пастаўлены на вежу аглядаць
Палі, лясы, бязмежны схіл нябёс
І ўсё, што толькі з’явіцца ў даліне,
На схілах гор, на беразе ракі,—
Што йдзе да крэпасці — няхай то статак,
Няхай то войска. Статак мы захопім,
А ворага паб’ём. Вялікі грэх!
Ты — тут, а ён, злачынны, — не даносіць!
І па яго віне мы не сустрэлі
Высокай госці. Смерць ён заслужыў!
Карай яго ці літуй, о царыца!

Алена

Вялікай годнасцю суддзі, царыцы
Мяне ты адараеш, хоць, магчыма,
Выпрабаванне хочаш мне зрабіць.
Але судзейскі абавязак споўню
І з допыту няшчаснага пачну.

Лінкей (вежавы дазорца)