ч алуунун аягы

– Ошондой, наристе дагы билет, эми Сабира дагы трп алат, биз Глбахарды бербейбиз, – деди Глпари кл, – Биздин кызыбыз болду.

– Мейли, Азимдин баласы дагы менин балам, – Абдраим ордунан турду, – Мен кеттим, ыйлап кыйнадыбы деп келгем.

– Сабира эмчеги толуп кыйналбадыбы?

– Жок, толгон деле жок дейт.

– Капырай, ушунча да мерез аял болот экен да.

– з балага салкын экен, – деген Абдраим чыга жнд, знн кызын колуна алуудан тартынып, эки кнд эле жат боло тшкнн ичи ачышып йн келди.

– Ыйлаптырбы? – деди Сабира.

– Сага эмес Адинага берсе болмок ошол кызды, баргандан бир да жолу ыйлабаптыр, клп отурат келиндин алдында.

– Чоое берсин, акыры биздин балабыз да.

– Эми ошону менин кызым деп кантип айтасы, Адина аны йрлп тш карап жатканын крп ичим ачышып кетти, сенин мерездигиден болду, эми барганда колуа алчу болбо, – деп Абдраим жиндене кетти, – Бала тапкандыкы эмес, баккандыкы дегенди билесиби?

– Болуптур ой, ошолорго эле кут болсун.

– Кут болсун, бир тууганым менен бала чн жаман крншпсм болду, мындай жаман болчу эле.

– Ким жаман кргзмк эле, сен же мен унчукпасам болдубу? – деп Сабира кйснн сзн жактыра бербей ары карады, – Сенин ичи ачышып жатпаса мен ойлогон дагы жокмун.

– Эмне чн трд анан?

– Боюма болсо трбй эмне кылам.

– Болуптур эми, аман-эсен чоое берсин, – Эк те унчукпай калышты.

Кндн-кнг Глбахардын кыял-жоругу чыгып, Азим менен Адина колдорунан тшршпйт, агыча жай тп кз келгенде жрмлп калды, айрыкча «апа-ата» дегендеги кубанычтарын сз менен айтып жеткире албайт эле.

– Кана, кана Гл, апа-апа деп койчу, – деп Адина айтса Азим ага тийишип чычалатып кирет.

– Жо-ок, кызым ата дейт, кана кызым ата деп койчу, – десе наристе аларды кздй талпына «апа-ата», – деп экн кубанычка блп турат, Сабира кээ-кээде келип аларды кргнд: «Байкуштар ай, мейли силерге эле кут болсунчу, дегеле карабайын», – деп ойлоп коет. Бирок келип кетип жатса да назар салбады, абысынынын клн кетпесин дегендей колуна албады. Убакыт учкан куштай сызып бат эле жыл тп кетти. Глбахар басып калды, кплктй кылып кийинтип алып кайда барышса дагы алып алышат. Глпари ичинен тынып: «Капырай, качан боюна болот, жок дегенде бирди трп алса болот эле», – деп тынчсызданып жргнд чындап эле кубанычтуу кабар болду, Адина бир кн Глбахарга тамак жасап бергени жатып кл айнып кускусу келип сыртка жгрп чыкты, аны кргн Глпари адегенде ишенген жок, небересин алып отуруп калды. Ошентип ал тамактын жыты келсе эле кускусу келип зн жаман сезип жргнд ага:

– Балам, тамак-ашты зм эле жасайм, кызыды ала бер, – деп Глпари ички туюмун ачыкка чыгарбады, кокус боюнда жок болсо сууп калбасын деп ойлоду. Арадан эки ай, ч ай ткнд ичи блк этип, Адина ошондо гана боюнда бар экенин билди, кубанычы койнуна батпай кызын кучактап пклп жатты:

– Берекем, ак жолтоюм, менин бир башымды эки кыла турган болду, сен менин бактыма гана трлгнс, ырысым! – деп ыйлап отурган келинин кргн Глпари сырттан кирип келип:

– Кызы экр эркелешип отурасыарбы? – деди да кзндг жашты крп чоочуп кетти, – Ботом, сага эмне болду?

– Апа, сйнч, кызым ак жолтой болду, ббкт болот экен! – Адина кз жашын куюлта кайненесин кучактап калды, – Биз балалуу болобуз, апа!

– Оозуа май айланайын, ак сары башыл айттым, мен сезгеним менен ишенеби-ишенбейби деп айткан жок элем, – Глпари келинин п, Глбахарды колуна алды, – Май ктн кыз болгон тура садагам десе, жакында Сабира дагы кз жарганы турат, зр менен зр кбй бергиле, айланайын.

– Азим кандай кубанаар экен, апа, сиз айтасызбы?

– Ооба садага, ал жамандан сйнч алайын, – Глпари кудудай небересин ктрп эшикте жргн чалына сйнчлп андан кийин Адинага минтти:

– Азырынча башкага оозуардан чыгарбагыла, кийин кр берсин.

– Макул апа.

– Мен Абдраимдикине барып келейин, Сабира дагы тргн турат, кабар алып койбосом болбойт, – деди да ылдыйкы йн жнд. Негизи чо й, кичи й дешч, Абдраимдер йлнгндн кийин й салып блнгн ошондуктан алардын йн кичи й же ылдыйкы й деп коюшат. Ал келгенде Сабира жатып алып уктап калган эле. Эшиктен кирген кайненесин сезген дагы жок, акырын кирип келе жатып:

– Сабира, ээ Сабира, ботом кечке уктай бербей ара-бери басса боло, тргн жеил болот, – деди наалый, – Тур, кеч бешим болуп калды.

– Аа-а апа, качан келдииз эле? – Кзн ушалап кериле туруп анан сыртка чыкты, – Абдраим келе элек го?

– Жумушка кетти беле?

– Ооба.

– Келет анда, ал келсе экр йг баргыла, келин тамак жасап жатат, чогуу тамактаналы.

– Макул, апа, – Сабира оозун ача эстеп алды.

– Анда мен кеттим, боюнда бар аял кп басат, тргнг абдан жеил болот, жата берип кыйналып жрб.

– Ооба апа, – Сабира уялгандай жер карады, Сабира Абдраимдин экинчи аялы, Адинадан кийин келген. Глпари сйлн короодон чыкты.

– Капырай, азыркы жаштар жаталак дегеле, колу бошунда ишин жасап албайбы, керээлден кечке жата бербей, – Ал йн жеткенде Азимдин келип калганын крд, ал атасы эк сйлшп турган экен: «Каап, айтпа деп койбой, мейли садага кетейин, кубанып калсын», – деп ойлонуп жете келди.

– Мурдуа келгир десе, тим эле дердедеп калган тура, – мулудай клп уулун зн тарта эки бетинен пт, – Кут кылсын балам, аман-эсен кзг крнгч киши-карага айта бербегиле.