Breslau forever

- Przede wszystkim gdybyś był moim bohaterem, musiałbyś trochę bardziej mnie przypominać. A postaci, które cię otaczają, musiałyby bardziej przypominać moich znajomych. Nigdy nie opisuję rzeczy wyłącznie wyssanych z palca. Zawsze to zmienione trochę zdarzenia, które mnie naprawdę spotkały.

- A poważnie. Jak byś zakończył?

- Hm... - Ziemski wydmuchnął kłąb dymu. - Jest dzisiaj fantastyczna pogoda, świeci słońce, mamy kontynentalny wyż, jadę na dobry konwent. Mam doskonały humor. Wiesz... Gdybyś był moim bohaterem, to dzisiaj dałbym ci możliwość wyboru zakończenia.

- Na przykład jakiego? - spytał zaintrygowany nagle Staszewski.

- No nie wiem. - Pisarz przygryzł wargę. - Może tak: z powodu tego środka chemicznego połączonego z działaniem pyłków zginąłeś tam, na dziedzińcu klasztoru. W przedśmiertnej malignie wydawało ci się, że widziałeś Grunewalda i Miszczuka, a nawet z nimi rozmawiałeś. W miarę postępującej agonalnej destrukcji mózgu zaczęło ci się wydawać nawet, że jesteś bohaterem literackim i...

- Nie, nie - przerwał mu Staszewski. - To mi się nie podoba. A poza tym to już zrobiłeś w „Waniliowych plantacjach”. Podciągnąłem się z twojej twórczości. - Uśmiechnął się do pisarza.

- Fakt. Ale i tak żaden z czytelników się nie domyślił, więc można powtórzyć.

- E tam.

- No to może polećmy Stefanem Grabińskim?

- Kto to?

- Przedwojenny pisarz od horrorów. Stworzył nowele kolejowe: „Głucha przestrzeń”, „Błędny pociąg”, „Ślepy tor”... To z tomu „Demon ruchu” chyba.

- I jak by to szło?

„Staszewski ocknął się, kiedy ktoś otworzył drzwi do przedziału. Przecierając oczy, podał konduktorowi bilet. Mały kartonik wykonany z grubej tektury, z dziurką w środku. Pamiętał takie bilety tylko ze wspomnień z dzieciństwa. Konduktor zresztą też wyglądał dziwnie. W staroświeckim mundurze, ze złotym łańcuszkiem od zegarka ukrytego w kieszonce kamizelki. Zerknął na nieprzeniknioną czerń za oknem.

- Tak długo spałem? Już noc?

- Nie, proszę pana. Przejeżdżamy przez tunel.

- Jezu! Przecież nie ma żadnego tunelu pomiędzy Wrocławiem a Berlinem.

Konduktor podkręcił płomień gazowej lampy wiszącej nad drzwiami. Domknął okno, żeby nie wpadały przez nie iskry z parowej lokomotywy.

- A kto panu powiedział, że jedziemy do Berlina? - Zamyślił się na chwilę. - To bardzo dziwny pociąg. Nikt nie wie, dokąd zmierza...”

- Nie, nie - realny Staszewski przerwał opowieść. - To też mi się nie podoba.

- No dobra - przyznał Ziemski. - To może tak:

„Staszewski ocknął się, kiedy ktoś otworzył drzwi do przedziału. Do środka weszła wysoka, zgrabna kobieta. Obcisły żakiet podkreślał jej duże, kształtne piersi. Kiedy usiadła naprzeciw i założyła nogę na nogę, przez chwilę pod minispódniczką widział koronkowe zakończenia jej pończoch. Przełknął ślinę. Kobieta chlipała, przecierając oczy głębokie jak ocean jedwabną chusteczką.

- Przepraszam - powiedział - czy mogę w czymśpomóc?

Rozpłakała się głośno.

- Rzucił mnie narzeczony. - Wytarła nos. - Boże, czy ja kiedykolwiek w życiu przeżyję nareszcie prawdziwą miłość?

Staszewski nachylił się z uśmiechem...”

- Przestań - powiedział prawdziwy Staszewski. - Bo to się zaraz przerodzi w pornografię. Już ja cię znam. Zaraz ona mnie pobije albo ja ją pobiję, a potem przez trzydzieści stron będziemy uprawiać seks, od którego rezonans wprawi pociąg w drgania i wypadniemy z torów, niszcząc jakieś miasto.

Ziemski podniósł oczy wyraźnie zaciekawiony.

- Dobre. Muszę zanotować. - Roześmiał się. - Naprawdę fajne. Bohater, który podpowiada, czego chciałby doświadczyć.

- Wymyśliłbyś coś takiego, wiesz... Z dwuwykładnym zakończeniem i koniecznie z ostatnim słowem, które naprowadzi czytelnika na pewien tor rozmyślań.

Pisarz tylko wzruszył ramionami.

- Niemożliwe.

Myślał zasępiony przez dłuższą chwilę, a potem powiedział:

- Słuchaj, zastanawiałem się kiedyś nad taką powieścią, którą skończyłbym pierwszego listopada. Żeby i data była znacząca. Ale to niemożliwe. Nie da się przewidzieć dnia zakończenia powieści. Miałaby to być opowieść o ludziach, którzy być może są tym samym człowiekiem, może nie, a może...

Podparł ręką brodę i zamilkł.

Staszewski ocknął się, kiedy ktoś otworzył drzwi od przedziału. Boże! Krótka drzemka i aż takie majaki? Za dużo się chyba wydarzyło w ostatnich dniach. Zerknął w bok. Mariola objuczona jak wielbłąd weszła do środka.

- Wzięłam tylko najpotrzebniejsze rzeczy - powiedziała, stawiając dwupiętrowy plecak na fotelu. Drugi postawiła obok. - To tylko artykuły pierwszej potrzeby.

Dwie torby podróżne umieściła na stelażu, a wielki wiklinowy kosz na swoich kolanach. Wyjęła z niego ogromny termos. Sprawnie nalała im kawy do dwóch porcelanowych filiżanek, które oczywiście też miała ze sobą.

- A co ty myślisz? - rzuciła do zupełnie zaskoczonego Staszewskiego. - Że ja jestem taka kompletnie głupia? Że nie widziałam, co się święci? Że ci pozwolę samemu ryzykować?