Агасфэр (Вечны Жыд)

I сьвятло нябеснае аблiлося вакол трона, быццам вянком, i ў вянку сьвятла паказалася як бы паласа ранiшняга туману. Але гэты туман увачавiдкi ўшчыльнiўся i ў iм распазнавалiся як бы цень i форма й iстота й цялеснасьць, i сядзеў нехта на седзiшчы трона, у белым убраньнi, з блiскучымi вачыма й хвалiстымi валасамi й кучаравай барадою, муж у найлепшым веку, i усё вакол яго было дасканалае й незвычайнай прыгажосьцi.

А я, замест таго каб занурыцца носам у пыл перад тым на троне й пацалаваць яму ногi, ня мог адвесьцi ад яго позiрку, бо мне здавалася, быццам я бачу разам зь iм i празь яго гаротную постаць рэбэ Ёшуа, i сказаў я: Значыцца, ты й ёсьць Бог?

Але Ён сказаў: Я ёсьць, хто Я ёсьць.

Ты цудоўны, о Госпадзе, сказаў я, як што Ты спачываеш у самiм Сабе, i я мог бы любiць Цябе.

Але ты сумняваешся ўва Мне i ў Маiм парадку, сказаў ён, хоць Я сяджу тут на Маiм троне й зьяўляюся жывым доказам богападабенства чалавека.

Госпадзе, сказаў я, я адкiнуты ад Цябе й я бяз улады. Тым ня меней я пытаюся ў Цябе: Што ёсьць сапраўднае, богападабенства чалавека альбо чалавекападабенства Бога?

I вось запахмурыўся лоб Ягоны, i сьвятло ўгары зацьмiлася, i анёлкi зь iх ружовымi галоўкамi й празрыстымi мiгатлiвымi крылцамi ўсхвалявна запырхалi вакол лесьвiцы, быццам яна павiнна была вось-вось правалiцца, i я баяўся за сваё пытаньне.

Але голас Бога ўзвысiўся i прагучаў зьменена, нават неяк як бы скрыпуча, i спытаўся: Цi яно так, цi яно гэтак, што абыходзiць табе, хто ёсьць меншы за пылiнку, зь якiх я стварыў чалавека?

Гэта ж супярэчнасьць, о Госпадзе, сказаў я, прагал у Тваiм парадку, зь якога сыпецца пясок.

I вось падышлi некаторыя з добрых анёлаў, з шырокiмi плячыма й дужымi рукамi й кулакамi, як у мясьнiка, i пастанавiлiся каля мяне. Але Бог кiўнуў iм, каб адышлiся ўбок, i спытаўся ў мяне: I многа такiх супярэчнасьцяў ты бачыш, Агасфэр?

I я глыбока пакланiўся i сказаў: О так, Госпадзе, iх шмат, i яны як соль у кашы й як дрожджы ў цесьце, i душа нашага гешэфту, Твайго й майго.

I Бог сказаў: Я стварыў цябе на другi дзень, i ня з пылу, як чалавека, а з агню й подыху бясконцасьцi. Але гэта зусiм не дае табе права на тваё жыдоўскае нахабства.

А я сказаў: Можна будзе яшчэ папытацца, Госпадзе. Ты адкiнуў мяне ў шосты дзень а трэцяй гадзiне й асудзiў мяне бадзяцца па глыбiнях аж да суднага дня, а пасьля падыходзiць Твой Сын па дарозе на Галгофу й праклiнае мяне таксама. Цi ж аднаго разу было мала? Альбо ж, калi ўжо Вы трыадзiныя, Ты й Твой Сын i Дух, пра якога мала гаворыцца, Ты думаеш, двайное больш надзейнае?

I вось падняўся Бог са свайго трона й падышоў да мяне, блiскучыя вочы, у гневе сваiм, як у славе, але я раскiнуў рукi, каб прыняць яго ў абдымкi, як той, хто любiць, бо я любiў яго сапраўды, i тут Ён нарэшце страцiў свой боскi спакой, i я дараваў бы яму, калi б ён пракляў мяне трэйцi раз. Але ён раптам павагаўся i ўсьмiхнуўся, а пасьля растварыўся ў паласу туману, i пасьля расплыўся, i толькi трон стаяў у сваёй пустой раскошасьцi.

Я ведаю, што я ведаю. I Бог ёсьць, што Ён ёсьць, i Яго парадак гэтак жа поўны супярэчнасьцяў, як i Ён сам.

РАЗЬДЗЕЛ ЧАТЫРНАЦЦАТЫ

У якiм Вечны Жыд пасабляе шчасна памерцi аднаму купцу-хрысьцiянiну, даючы яму пэўнасьць

Каб толькi ён вярнуўся, думае хворы з палёгкай; пастар у сям'i куды лепей, чым лекар, лекар патрэбен толькi ў зямным жыцьцi, якое доўжыцца шэсьцьдзесят гадоў альбо, калi чалавеку пашанцуе, семдзесят, а пастар дапамагае дзеля вечнасьцi.

I ўсё-такi, думае хворы, такая вось штука са сьмерцю. Мы, думае ён, хто цэлы час вёў богабаязнае жыцьцё й слухаўся начальстваў i кожны па некалькi дзетак выпускаў ў сьвет зь вернай жонкай i нi зь якою iншаю бабаю, хто, як вядома, заўсёды трымаўся далей ад грахоўнай гардынi й пажадлiвасьцi, не мардаваў, ня краў i вёў свае гешэфты сумленна й непаквапiста, у строгай меры й паводле канонаў, - так i так шмат процантаў на капiтал, уключаючы рызыку - цi ж ня нам iсьцi насустрач сьмерцi ў суцешанасьцi, умацаванымi ў веры ў дабрашчаснасьць, якое мы спадобiмся.

Але разам з болем, якi зноў раскiдаецца па ўсiх грудзях, сэрца хворага точыць паняверка: як жа так, калi ўсё толькi чад i туман i чыстая прымара й калi ад чалавека не застаецца нiчога, толькi грудачка зямлi, зь якое мы зробленыя?

- А цi праўду-такi ведае чалавек пра душу? - кажа ён свайму сыну, якi край ложка сядзiць з пакутлiвай мiнай i замглёным позiркам. - Цi ведае хто, калi яе Бог удыхнуў у яго, а зараз яна павiнна вяртацца назад да свайго шчодрадаўцы, як пазычаны гульдэн? Цi бачыў хто калi яе, цi мацаў пальцамi? Праз якую дзiрку ў маёй сьмяротнай плоцi яна вышмульне, праз нос, праз рот, праз вуха цi, можа, праз што? I цi можа яно быць так, што я той, хто я быў, вось так вазьму i ўжо ня буду?

Сын кажа:

- Але напiсана, спадару тата, што Бог стварыў людзей для вечнага жыцьця.

Хворы лёгка стогне.