Трава і камень

хоць на адно жыццё глыбейшым.

Надзеі ападаюць тут,

ніхто іх не збярэ. Як ліст,

шапочуць пад нагамі думкі.

Ты сярод іх стаіш, як дрэва

зямное, верхавіну час

з учора і да заўтра хіліць.

Ды карані глыбей. Адтуль

ідуць угору сны і сум.

Там золата быцця цямнее.

Прыгожы некаму і ты,

бо з птушкамі расцеш у неба

у накірунку добрых слоў.

1978

ІШЛА БАГОЎКА ПА ВЯСЁЛЦЫ

Луг змаладзелы небам пах.

Ішла багоўка па вясёлцы.

I жаўранкагалосы хтось

глыбей яшчэ ў Літву ўваходзіў.

Спагадная (ён так спяваў),

калі цябе кажу — мне добра.

Дазволь і ў цемрадзі ў вачах

святло тваёй вяршыні ўбачыць,

твой боль губамі адшукаць

і паўтараць цябе на памяць,

гарэць у вугальку тваім,

на стол тваёю лыжкай легчы

ці гэтай трэсачкаю, што

сталу пад ножку падкладаюць,

пад хлебам і пад сэрцам каб,

калі ўсе сядуць, не гайдаўся...

1978

notes

Заўвагі

1

Паводле народнай легенды, азёры ляталі, пакуль ім не далі назваў.

2

У старадаўнія часы продкі паэта пры пахаванні нябожчыка-воіна клалі з ім побач у дамавіну і ягоны баявы меч. (Заўвага перакладчыка.)