Сагындым. Кайт инде

Бу тавыш аны зенекедер, балачак елларыннан килгн з тавышы, зе ген белгн м кичергн мо-сагышларыдыр сыман тоелды. «Тне буе йокламадым… Сине кттем…– дип кабатлады ул келеннн, – Сагындым. Кайт инде…»

Аны стленд яткан сре д шулай атала иде. «Сагындым. Кайт инде.» Бу сзне ул ничектер кычкырып йткндй тоелды да, тавышымны беррсе ишетмде микн дип, тир-ягына каранды м якында гына бер малайны телефоннан сйлшкнен креп катып калды.

«Ник дшмисе инде? Бер ген сз… Сагындым бит ти. Кайт инде… – дип ялынды малай, телефон трубкасына,– Синнн башка рхт тгел миа. ти…» м тыелып кына елап ибрде.

«Тормыш мшкатьлре дип чапкан булабыз. Ашыгабыз, ашкынабыз. м зебезне балаларыбыз булуын да онытып ташлыйбыз…—дип уйлады ул, бу ттн зене д гаебе барлыгын сизеп,– бер караса, газиз баланан да кадерлерк бер нрс д юк бит…» м йд булган килеш т уллары белн аралашмавы, аларны аяк очына басып кына йрерг мбр ите чен оялып куйды. н бит ничек зглн алар! «Ник дшмисе инде?!. Бер ген сз…»

Ул малай янына килде. з улыдай креп башыннан сыйпады. Малай йодрык сырты белн кз яшлрен сртеп алды да, аа карады. Танырга телп, ниндидер яшерен мет белн карады ул.

м язучы аны алады.

м зене бу малайны тисе тгеллеген кенеп куйды.

– тие кайтыр ул, – диде язучы, малайны аркасыннан сеп, – ле эшлре ген бетеп итмгндер…

Малай аны танымады.

Шулай да бу абзыйны зен игътибар ите аа ошый иде бугай. Ошый иде.

– Эшлре юк аны, – диде ул бераз тын торганнан со,– Эше д юк, кайта да алмый…

– Кайда со ул?

Малайны йзен яткан болыт шлсен кр белн ул зене болай дип сорарга тиеш булмавын алады. Ниндидер бер тойгы белн ул аны хзер нрс дип авап биререн д тшенде. м ул ялгышмады. Кызганычка каршы.

– Зияратта.– диде малай, тисене терелр арасында тгеллеген зе гаепле сыман.

Язучы шунда гына аны кулындагы телефонга игътибар итте. Уенчык. ле ген киосктан алган инде ул моны, н бит копрон капчыгын да салдырып тормаган. Тизрк тисен шалтыратырга ашыккан.

Кинт аны тамагына тер утырды.

Ул лл нилр йтерг, бу малайга ничектер ярдм итрг, ич югы аны йбтлп юатырга тели иде. Тик бер сз д йт алмады.

Шулай озак басып тордылар.

Бераздан малай телефонына кз тшерде. Озак кына карап торды. Иреннре калтыранып алды. Кашлары ыерылды. м ул йтеп бетергесез метсезлек, кел тшенкелеге белн телефонын ирг ыргытты да янында торган мктп сумкасын аркасына асып, хлсез ген атлап китеп барды.

Язучы тиз ген ушына кил алмады.

ушына килгч, ул теге телефонны ктрде.

Озак кына карап торды.

йе, бу телефонны малай фкать тисе белн сйлшер, аны тавышын ишетер чен ген алган инде, болай булгач, тисене тик бер сзен д ишеттермгч, аны кирге юк…

Язучы да телефонны ирг ыргытты…

Якында гына милиция машинасы теп китте.

Язучы гаепле кеше сыман тир-ягына каранып алды да киоск трзсен ашыкты:

– Бер кап тмке кирк.

Сатучы аны бертын йрнеп торды. Таныды бугай… Дшмде… гомумн, монда тмке д, сатучы да, киоск та юк иде. Бу элекке киоск урыны гына иде. Лкин авап ишетелгн кебек булды:

– Нрс со ул тмке?

Язучы тертлп китте. Ул реаль тормышка кайтты. Бер нинди киоск та, аны янында елап торган малай да, келене зглрлек хис т, шул хислрне басар тмке д юк иде бу дньяда.

Бу дньяда ныклы тртип иде. Гадттн тыш тртип. м кешелр кзг кренмс куллар белн хрктк китерелче шахмат фигураларын хтерлт иде.

Язучы тиз ген китрг ашыкты.

Хыялдагы тмке белн сыра банкасын ул тш кессен, и кренеп тора торган ирг салып куйды. м гдсен шмдй туры тотып, горур кыяфт белн атлады.

Ул инде зен эчкече итеп таныткан, шуа да аа дрле ир-атлар да, власть еллре д бераз шиклнеп карый, язган срлрен д, кбесенч, гаеп табып булмасмы дип кен кулына алалар иде. Шулай дип тотыналар да, злре д сизмстн, мавыгып укый башлыйлар, ахыргача укып бетлр, авторны зе кебек уйларга, тормышка аныча карарга мбр булалар м шуа чиксез ачулары кил иде. лбтт, китапны согы битен ябып беркадр вакыт ткннн со, алар кабат з хлен кайта, лкин беркадр вакытка гына злрен шушы бнд белн фикердш итеп тоюлары, аны дньясы белн яшрг мбр булулары чен чиксез ачулары чыга, злрене иелен (бер мизгелг ген булса да) танудан язучыны дошман итеп крлр, язучыга булган карашлары илбашына юнл, аны китап кортларына ирек бире чен, ле булса гаф итлмилр иде.

Язучы да моны бел иде.

Тик ул дшми, дньяда бернрс д згрмгн кебек гомер ит иде. рхлд, бу тыштан шулай тоела, асылда…

Якында гына милиция машинасыны сирена тавышы ишетелде. Язучы тертлп китте.

Подъездга иткнче беркем д килеп бйлнмде.

Фатирда кыгырау шалтырау белн, йд давыл купты. Малайларыны «ти кайтты!» дип шатланып кычкырганы, дп т дп килеп ишек ачарга йгергне ишетелде. Лкин нилре аларны тиз тотты: «итте!» – дип бер ген кычкырды да барсы да тынып калды. Ишек т иплп кен ачылды.

Ишек ачылуга, малайлары бер нинди тавыш-тынсыз гына аны куенына сарылды. лкне биленнн кочаклап алды, кечесе ботыннан. нилре муенына асылынды.

– Кайттымы, аным?! Мин сине шундый сагындым! Мин яратам сине!.. – дип пышылдады хатыны.

– ти!.. ти!.. – дип пышылдады малайлары,– ти, без д сине яратабыз… Без д сагындык…ти… ти…

Язучы аларны барсын да шул хлд й эчен алып керде д ишекне ябарга ашыкты. Хатыны шикле караш белн ирен тблде.

– Юк, барсы да яхшы…

Хатын елмайды…