La Misio de Esperanto

Atanagildo: La konstruaĵo de la Esperanto-Akademio konservas en siaj linioj la grekan stilon, kiu rememorigas la arkitekturan guston de la jarcento de Periklo sub la magia inspiro de Fidio. Ĝia interno mirinde adaptiĝas al la edukaj bezonoj de la spiritoj, kiuj tie studas Esperanton jam multe antaŭ ol naskiĝi en Brazilo. Temas pri institucio taŭga por doni la plej avangardajn lingvajn instruojn pri la neŭtrala idiomo intemacia. Ĝia eduka rolo etendiĝas preter la plej avangardaj edukaj klopodoj de la nuna jarcento, pretigante esperantistojn por la brazila teritorio, kiuj tie naskiĝas jam regitaj de plej pura kaj sankta idealo por la afero.

O b servante l a Esperanto-A kademi on de l a sup ro de promontoro, gi aspektas kiel pitoreska kaj giganta mar-stelo etendante sep branĉojn aŭ sep rektangulajn fingrojn, kies ekstremoj estas perfekte rondaj kiel pintoj de homaj fingroj. Rigardante la konstruaĵon, gi rememorigis al mi la formon de grandega mano kun sep fingroj kiu, etendita sur granda surfaco de smeralda greso plena je diantoj, violoj, verbenoj kaj azaleoj, formis sorĉan oazon ĉirkaŭitan de allogaj boskoj. Ĉirkaŭ tiu-ĉi giganta konstruaĵo, la bedoj estas plenaj de floroj ĉirkaŭante ĝian tutan bazon en formo de koloritaj zonoj, kiuj elsendas lumajn kaj polikromiajn reflektojn kiel manpleno da juvel- ŝtonoj banitaj per plej pura matena roso. La centro de la konstruaĵo similas al grandega vertebra kolumno, ĉar tie leviĝas dika kaj larĝa turo, ĉirkaŭ ducent futojn alta, tajlita en tre delikata kaj lumineska astrala substanco kaj emerĝanta el milda poluseco kaj blanka lumo, kiu kelkfoje akiras tre klar-delikatan nuancon lazur-lila. El tiu grandega ronda turo, kiu verdire formas la arkitekturan akson de la tuta konstruaĵo, eliras sep aloj 150 futojn altaj, simetrie separitaj laŭ ĉiuj flankoj, kiel radiusoj de tiu akso. En la konverĝa punkto de la sep aloj de la konstmaĵo, staras majesta kupolo palkremkolora kun reflektoj topazaj, kiu aspektas kiel vasta lampŝirmilo aŭ lum-ŝirmilo, laŭ surtera formo. Ĉiuj sep aloj de la konstruaĵo estas inter si separitaj per vastaj funelformaj ĝardenoj, kies plejmulto da floroj estas nekonata sur la Tero. Ili elvokas la figurojn de pokaloj, kalikoj aŭ tasoj el tre pura kristalo, penetritaj per lumoj kaj koloroj, kiuj ŝanĝiĝas en siaj nuancoj kaj floraj reliefoj konforme la observangulon kaj en akordo kun la murmuro produktita de la brizo. Multaj floraj gnipoj kreskas interplektitaj en formo de veluraj kaj travideblaj kordonoj, superante la nivelon de la vastaj fenestroj de la triaj etaĝoj de la aloj. Poste ili kliniĝas en figuro de belegaj kandelingoj el diafanaj filigranoj spiralformaj.

Ĉu-tiuj subtenas mirindajn flor-bukedojn kompareblajn al manpleno de pendantaj diantoj teksitaj per fadenoj de plej fascina koralo.

La aloj de la Esperanto-Akademio staras inter belaj tlorbedoj, meze de tre delikataj velur-tapiŝoj, verd-nuancaj kaj punktitaj de floroj el koloroj rubena, safira kaj topaza, kiuj dekoracias la mirindan pejzaĵon.

Ili emerĝas super la plej altaj arbaretoj kaj artisme plektiĝas al la centra turo, kiu superrigardas la bunt-koloran panoramon, reliefigante sian imponan kupolon super la smerald-verdo de la ĉirkaŭantaj boskoj. En la supro de la larĝaj kaj lumaj fenestroj, malfermitaj en la alabastraj muroj, la plej altaj arboj pendigas ravajn flor-grapolojn. Ili memorigas la rarajn parazitojn kaj orkideojn de la brazilaj arbaroj, al kiuj kelkaj estas similaj al la buntaj specioj, kiuj ornamas la florajn ipeojn de la Tero. Pro la brizo, tiuj parfumitaj flor-bukedoj flagras, pelante la balzamajn aer- kurentojn al la interno de la konstruaĵo, kiu plenigas per la aromo kaj refreŝiga mildeco de la astrala zefiro.

La stud-salonoj kaj la konferencejoj fariĝas penetritaj per koloroj ĉielblua kaj rozlila, kiuj devenas de la fluideca vibrado de la medio kaj dolĉe akordas sub la amema kiso de la astrala lumo. Temas pri koloroj nepriskribeblaj sub kies influo mi restis ekstreme kortuŝita, dum mia animo mergigis en plej teneran atmosferon de paco kaj spirita amemo. Antaŭ ĉi-tiu mirinda konstruaĵo de la Esperanto-Akademio, kies ĉefaj trajtoj estis inspiritaj de la helena beleco, mi ne povis eviti la elvokon de karmemora Grekujo, kiu por mi estis unu el la plej ĉarmaj scenejoj de spirita lernado, multe pli frue ankoraŭ ol la "descendo" de la neforgesebla Nazoreo al la mallumoj de planedo Tero.

Rememorante la mirindan klopodon de la grekaj filozofoj - inter kiuj vivis ankaŭ Zamenhof, esplorante la dian harmonion inter la penso kaj parol-sonoro - mi malkovris en la majestaj konturoj de la Esperanto-Akademio de nia metropolo, fcliĉan daŭrigon de tiu pasinteco ankoraŭ tiom signifa por mia spirito.

Tion, kion la grekoj ne havis tempon realigi en tiu epoko tiel malproksima, la teknikistoj, la mentoroj kaj la studemuloj de Esperanto sukcesis konkretigi por la evoluo de la frata internacia lingvo.