Kus ze niet vaarwel

Wetenschappelijke readings zijn anders omdat je als medium niet in staat bent een emotionele band op te bouwen met de geest aan de andere kant via hun emotionele band met jouw cliënt. Als ik een reading geef voel ik wat de geest voor mijn cliënt voelt. Ik krijg herinneringen door en beelden van objecten die iets voor hen betekenen. Doordat beide energieën aanwezig zijn (de overleden dierbare en de cliënt) is het voor een medium makkelijker om een fysieke connectie tussen de twee partijen te creëren. Als ik voor het onderzoekscentrum werk, heb ik vaak niet eens een ‘proefpersoon’ die zich in dezelfde situatie als ik bevindt. Ik weet niet of de proefpersoon een man of vrouw is, ik weet niet hoe oud hij of zij is; ik kan me nergens op richten. Ik ontvang informatie van de andere kant en geef die door aan de onderzoeksleiding die het op haar beurt weer doorgeeft aan de proefpersoon die de informatie uiteindelijk beoordeelt. Hoewel het voor het resultaat niet lijkt uit te maken of de proefpersoon nu aanwezig is of niet, voel ik me wat leeg als de proefpersoon niet bij me in de buurt is. Zonder te weten of ik geslaagd ben in het overbruggen van een kloof, mis ik de persoonlijke band die ontstaat als ik een reading geef aan een cliënt. Dat is echter niets vergeleken bij de bijdrage die ik lever aan de wetenschap. Ik hoop dat ik met dit onderzoek toekomstige mediums help. Het is een unieke ervaring om een onderzoeksmedium te zijn. We leren op onze informatie te vertrouwen, hoe vreemd die ook mag lijken, en we moeten die informatie ook delen zodat alles kan worden gedocumenteerd. Ook leer je onder moeilijke omstandigheden te werken, en op afroep.

Onderzoeksmediums hebben de neiging vrij direct te zijn wat betreft de informatie die ze geven en soms is het goed om er even aan te worden herinnerd dat je niet ongevoelig moet worden. Zo zeg ik bij elke reading tegen mezelf dat eerlijkheid en gevoeligheid tegenover mijn cliënt het allerbelangrijkste zijn. Ik ben sterker geworden door deze onderzoekservaring en heb veel grote levenslessen geleerd. Het is voor mij belangrijk dat ik de kans krijg mijn vermogens te onderzoeken. Ik word er niet alleen zelfverzekerder door, maar ik krijg zo ook de mogelijkheid mijn gave bij te schaven. Dit doe ik door goed te letten op de informatie die ik doorkrijg, op hoe ik die doorkrijg, en op hoe dat voelt. Ik sta ook open voor de informatie die ik krijg. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat degenen aan de andere kant hun berichten alleen kunnen doorgeven door begrippen te gebruiken waarmee ik bekend ben, zoals namen, beelden en plaatsen. Met andere woorden: ik moet de berichten begrijpen voor ik ze kan doorgeven. Mijn eigen levenservaring gaat dus hand in hand met de ontwikkeling van mijn gave.

Aangezien ik ervaring heb op het gebied van rechtshandhaving, vooral met moordzaken, kan ik als ik een moordslachtoffer doorkrijg ook makkelijker uitspraken en rechtbankgegevens over de dader(s) ontvangen. Ook bezit ik de handigheid dat ik de gedachten van een dader kan lezen. Zo is de medische kennis van John Edward opvallend. Hij is erg goed in het bepalen van de doodsoorzaak en hij is vaak in staat om een medische diagnose te geven. Zo hebben mediums ieder hun eigen specialisme. We hebben onze eigen sterke punten en eigen aanpak die onze gave versterken. En die diversiteit is goed. Ik moest een tijdje geleden voor zaken naar Tucson en besloot met Gary af te spreken om bij te praten. We zouden elkaar in een Mexicaans restaurant treffen. De gedimde verlichting in het restaurant was prettig voor het oog en ik genoot van het boeiende gezelschap. Ik zat samen met Joe, Gary en mijn vriendin Catherine in een nis, klaar voor een lekker pittig gerecht.

Nadat we hadden besteld zei Gary dat hij een uitdaging voor me had. Ik wil benadrukken dat dit geen onderzoekstest was, maar gewoon een informele uitdaging. Gary vertelde me dat Susy, zijn vriendin aan de andere kant, misschien een kind bezocht. Dit kind beweerde in elk geval dat het Susy zag en hoorde. Zijn vraag aan mij was: ‘Wie is het kind en wat kun je me over de moeder van het kind vertellen?’

Ik ging achteroverzitten en liet de vraag op me inwerken. ‘Ik zie een kind in een ziekenhuis; ze heeft geen haar meer.’ Ik gaf Gary een naam en op een letter na was die naam correct. Ik voegde andere bijzonderheden toe en liefdevolle berichten die met het kind te maken hadden.

Gary vertelde ons het volgende: ‘Het kind heeft kanker, maar ik zal moeten nagaan of het inderdaad last heeft van haaruitval.’ (Dat bleek inderdaad het geval.) Vervolgens zei Gary: ‘Waar zoekt Susy het kind op?’

‘Als het kind in bed ligt.’ Gary zei dat dat klopte.

Het kind over wie ik spreek is een speelse, felle, lichte energie. Ze is helderziend en is haar gave aan het ontdekken. Dat is deels waarom Susy haar had uitgekozen om zich vanaf de andere kant mee te verbinden. Ze is niet alleen toegankelijk, maar ook een prettig persoon om bij te zijn.

Gary vroeg me vervolgens: ‘En de moeder?’